در آستانه از سر گیری رقابت های فصل بسکتبال حرفه ای آمریکا، نگاهی جزئی می اندازیم به آمار تیم تورنتو رپترز که می تواند حاوی خبرهای خوب یا بدی برای این تیم در مرحله پلی آف باشد.
اواخر ماه جاری (جولای) رقابت های فصل 20 – 2019 ان بی ای قرار است که در والت دیزنی ورلد، واقع در اورلاندو، فلوریدا از سر گرفته شود.
درباره تیم تورنتو رپترز باید گفت که آنها به دنبال یک کار ویژه و تاثیرگذار، یعنی دفاع از عنوان قهرمانی هستند. زمانی که در ماه مارس فصل به دلیل همه گیری ویروس کرونا متوقف شد، رپترز پشت سر میلواکی باکس در جایگاه دوم کنفرانس شرق قرار داشت و رکورد آماری این تیم، 46 برد و 18 شکست بود. حالا که هشت بازی تا مرحله پلی آف باقی مانده، هدف تورنتو رپترز، حفظ جایگاه دومی کنفرانس خواهد بود با امید به اینکه یک بار دیگر در پلی آف پس از فصل عادی، نمایش های فوق العاده ای داشته باشد و بتواند عنوان قهرمانی خود را تکرار کند.
اما برای اینکه وضعیت تورنتو را در راه رسیدن به این هدف دشوار بررسی کنیم، نگاهی نزدیک تر می اندازیم به برخی آمارهای این فصل رپترز تا پرده را کنار بزنم و متوجه شویم این اعداد چقدر می توانند در پلی آف روی این تیم تاثیر بگذارند. آیا پاسکال سیاکم آماده خواهد بود تا زمانی که رپترز به او بیشترین نیاز را دارد، کار را در دست بگیرد؟ آیا تورنتو رپترز برای مقابله با بهترین بازیکنان لیگ راه حل مناسبی دارد؟ و آیا اگوگوا آنونوبی قادر خواهد بود که به اندازه کافی در فاز حمله مشارکت داشته باشد؟
برویم و ببینیم.
33.5 درصد – نرخ کارامدی پاسکال سیاکم در موقعیت های دشوار (کلاچ)
اگر شما با نحوه محاسبه نرخ کارآمدی آشنا نیستید، این یک حدس از درصد بازی تیم است که توسط یک بازیکن انجام می شود. بنابراین با یک نرخ کارآمدی 33.5 درصدی در شرایط تحت فشار (5 دقیقه پایانی بازی)، سیاکم اساسا یک سوم بازی های تورنتو رپترز را در دقایقی که درون زمین بوده، در اختیار داشته است.
این آمار نه تنها بالاترین رکورد در تیم تورنتو است، بلکه یک عدد قابل توجه در مقایسه با بقیه لیگ است. از میان 147 بازیکنی که حداقل 20 بازی دارای شرایط تحت فشار (کلاچ) را در این فصل تجربه کرده اند، فقط 15 نفر نرخ کارآمدی بالاتری از پاسکال سیاکم داشته اند. شما احتمالا می توانید پیش بینی کنید که برخی از آنها عبارتند از: لبرون جیمز، جیمز هاردن، لوکا دانچیچ، جوئل امبید و دیمین لیلارد.
همچنین در مورد این آمار باید گفت که یک پیشرفت قابل توجه نسبت به فصل گذشته داشته است؛ جایی که سیاکم نرخ کارآمدی معادل 13.7 درصد را در موقعیت های کلاچ به ثبت رسانده بود. میکا آدامز اخیرا توضیح داده است که تورنتو رپترز در اواخر بازی های فصل 19-2018، به محل نمایش کوای لئونارد تبدیل شده بود. سیاکم به طور خاص، یک بازیکن کناری برای لئونارد بود در شرایطی که بازی گره می خورد. او با حرکات خود به لئونارد کمک می کرد؛ مثلا اینکه با رفتن به گوشه های زمین، فضا را برای این دارنده دو عنوان ارزشمند ترین بازیکن مراحل فینال ان بی ای به حداکثر می رساند.
هنوز درباره عملکرد سیاکم تحت فشار و در دقایق پایانی بازی ها نگرانی هایی وجود دارد که مهم ترین آنها این است که آیا او می تواند به طور پیوسته شوت های خود را مقابل بازیکنانی مثل جیانیس آنتتوکونمپو یا آنتونی دیویس در پلی آف ها بزند؟ اما از طرفی هم سخت است که ایرادی وارد کنیم به آنچه که او تا به اینجا در موقعیت های مشابه طی این فصل انجام داده است. 75 امتیازی که او در موقعیت کلاچ به دست آورده، در جدول لیگ رتبه بیست و پنجم را برایش رقم زده و حتی می توان گفت که او این امتیازات را با اثرگذاری بیشتری کسب کرده است. با وجود اینکه او تنها 33.3 درصد از شوت های سه امتیازی خود را در شرایط تحت فشار به گل تبدیل کرده، اما 51 درصد از تلاش های خود از طریق شوت های منطقه ای به ثمر نشانده و همینطور 81.5 درصد از ضربات پنالتی او نیز وارد سبد حریفان شده است.
من حس می کنم این تا به حال بیش از 100 بار گفته شده اما هیچکس سال گذشته در این زمان، نمی توانست چنین آینده ای را برای پاسکال سیاکم متصور شود.
0.84 – تورنتو رپترز چند امتیاز به ازای مالکیت از دست می دهد؟
یک مسئله که رپترز بهتر از هر تیمی در لیگ آن را انجام می دهد – حتی میلواکی باکس و میامی هیت – این است که در دفاع یک در مقابل یک به خوبی توپ ربایی می کنند. بنابر آمار سایت رسمی ان بی ای، تورنتو رپترز در این فصل در 16.2 درصد از موقعیت های تک به تکی که در دفاع داشته، موفق شده حریف را وادار به لو دادن توپ کند که این با اختلاف بسیار زیاد، بهترین آمار در کل لیگ محسوب می شود. شیکاگو بولز و میلواکی باکس با تحمیل 11.9 درصد لو دادن توپ به طور میانگین مشترکا در رده دوم قرار دارند و پس از آنها اوکلاهما سیتی تاندر با 11.5 درصد، بوستون سلتیکس با 11.2 درصد و هیوستون راکتس با 10.9 درصد در رده های بعدی ایستاده اند.
این چند چیز را نشان می دهد. اول اینکه تورنتو رپترز چند مدافع فوق العاده در موقعیت های تک به تک دارد. راندا هالیس جفرسون، اگوگوا آنونوبی، نورمن پاول و مارک گسول چهار تن از برترین مدافعان این فصل لیگ در تقابل های یک به یک هستند و علاوه بر آنها سرژ ایباکا، کایل لوری، کریس بوچر و پاسکال سیاکم همگی در نیمه بالای جدول این آمار در لیگ ان بی قرار گرفته اند.
حالا، باید دقت کنیم که عددهای مربوط به دفاع رپترز نمی توانند محل مناسبی برای استدلال کامل باشند چرا که ما با نمونه هایی از اعداد کوچک سروکار داریم. مثلا پاول تنها 19 موقعیت تک به تک را دفاع کرده که این عدد خیلی زیادی نیست. آمارهای دفاعی عمدتا خیلی کمتر از اعداد و ارقام مربوط به فاز حمله قابل استناد هستند بنا به دلایلی که نیازی نیست اینجا گفته شوند. با این حال، من بیشتر از بی توجهی، به این اعداد دقت می کنم. مخصوصا در مورد هالیس جفرسون، آنونوبی و سیاکم.
این ما را به دومین چیزی می برد که عدد 0.84 درباره اش حرف می زند؛ سیستم نیک نرس.
این سیستم کمک می کند که هالیس جفرسون، آنونوبی و سیاکم بتوانند تقریبا هر پوزیشنی در زمین را محافظت کنند اما آنچه رپترز را به یک تیم خاص تبدیل می کند، توانایی نیک نرس، سرمربی این تیم است در پخش کردن آنها با چهار مدافع جنگجو است که هر کدام در تمامی زمان ها می دانند خودشان را در چه موقعیتی قرار بدهند. این دلیل همان ترن اور هایی است که رپترز می تواند به حریفان خود تحمیل کند. هالیس جفرسون، آنونوبی و سیاکم در نگه داشتن بازیکنانی که مقابلشان باشند، عالی کار می کنند اما نفراتی مثل لوری، گسول، ایباکا، فرد ون ولیت و ترنس دیویس می دانند که چه زمانی به بازیکنان حمله ور شوند تا موقعیت راحت آنها را به هم بریزند. 5 بازیکن رپترز که در زمین هستند، همواره به شکل یک سلسله متصل حرکت می کنند و هر کدام به خوبی در زمین می چرخند.
و زمانی که آنها می توانند تیم حریف را وادار به لو دادن توپ کنند، پایان رقابت فرا رسیده است.
توانایی تورنتو در دشوار کردن لحظات تک به تک برای بازیکنان بسیار در مرحله پلی آف به کار این تیم خواهد آمد؛ زمانی که مقابل نفراتی همچون جیانیس آنتتوکونمپو، جیسون تاتم و جیمی باتلر و یا حتی لبرون جیمز، جیمز هاردن و کوای لئونارد قرار بگیرند بسته به اینکه رپترز تا چه مرحله ای پیش برود. شاید روزهایی که بشود بازیکنان درجه یک را به طور کامل از کار انداخت گذشته باشد اما تورنتو رپترز نشان داده که می تواند زندگی را برای بهترین بازیکنان لیگ به شکلی دشوار کند که تیم های بسیار کمی قادر به انجام دادن آن هستند؛ حتی بدون اینکه کوای لئونارد و دنی گرین را در تیمشان داشته باشند.
3.5 – اگوگوا آنونوبی چند درایو به طور میانگین ثبت خواهد کرد؟
هنوز هم آمار این بازیکن یک آمار خیره کننده در مقیاس اعداد بزرگ نیست اما یک گام در مسیر درست به شمار می آید.
بنابر سایت رسمی ان بی ای، آنونوبی از آمار 1.9 درایو (حرکت تهاجمی به سمت سبد در نیمه زمین حریف) به عنوان یک پدیده به 2.3 و سپس در سومین فصل خود به 3.5 رسیده است. درصد شوت زنی او نیز پیشرفت داشته است. به این صورت که در فصل نخست به عنوان پدیده، او 44.7 درصد در حرکت های تهاجمی اش شوت می زد و حالا این میزان را در فصل جاری به عدد 50 درصد رسانده است.
این یک قدم مهم در پیشرفت دراز مدت آنونوبی است. حداقل اینکه او طی چند سال اخیر ثابت کرده که آینده روشنی برای تبدیل شدن به یک وینگ محکم دارد که بتواند پرتاب های سه امتیازی بزند و با بهترین مدافعان پیرامونی تیم ها مقابله کند. هر چیز دیگری که آنونوبی بتواند به این اضافه کند، او را به یک بازیکن بسیار ارزشمند تبدیل می کند. وقتی حرف از حرکت های تهاجمی به سمت سبد می شود، آنونوبی پاسخ مهمی دارد. او حالا خودش را به عنوان یک تهدید بزرگ پرتاب های سه امتیازی برای دیگر تیم ها معرفی کرده است. ممکن است این بازیکن به اندازه سیاکم با سرعت پیشرفت نکند، اما آنونوبی علائم امیدوار کننده ای از پیشرفت را این فصل نشان داده و همین حرکات تهاجمی بیشتر او نسبت به سال های قبل گواهی بر این ادعا است. رپترز می تواند فقط امیدوار باشد که او همین روند را ادامه دهد.
