اتحادیه‌ی ملی بسکتبال (NBA) به نوآورترین لیگ برتر ورزشی در آمریکای شمالی معروف است. این نوآوری بیشتر از سر اجبار بوده است: NBA بسیار دیرتر از باقی لیگ‌ها تأسیس شد و مجبور بود دهه‌ها تلاش کند تا به همتایان قدرتمند خود در بیسبال و فوتبال آمریکایی برسد. NBA اولین لیگی بود که بازی آل-استار (تیم‌های تمام‌ستاره) را تبدیل به یک آخرهفته‌ی سه‌روزه‌ی پر از رویداد کرد، اولین لیگی بود که بخش قابل‌توجهی از درآمدهایش را از طریق فروش کالاها بدست آورد، و اولین لیگی بود که آگاهانه ارزشمندترین بازیکنان خود را بدل به سوپراستارهایی در رسانه‌های جهانی کرد. این رویکرد بین‌المللی دارد جواب هم می‌دهد. بازی‌های این لیگ در تمام مناطق قابل‌سکونت دنیا، از لهستان گرفته تا مغولستان، پخش تلویزیونی دارند. در دهه‌ی ۱۹۷۰، بازیکنان این لیگ تقریباً همگی آمریکایی بودند. امروز یک‌چهارم بازیکنان فعال از ۳۷ کشور دیگر می‌آیند.
تلویزیون در راهبرد تجاری بسکتبال NBA، همچون هر لیگ برتر ورزشی دیگری، نقشی کلیدی بازی می‌کند. زمانی که تلویزیون داشت از یک کالای تجملاتی به عنصری رایج در زندگی روزمره تبدیل می‌شد، مالکان بعضی از تیم‌های ورزشی حرفه‌ای، از پخش تلویزیونی بازی‌هایشان امتناع می‌ورزیدند. به‌هرحال، چه دلیلی وجود دارد که یک محصول را به‌صورت رایگان در اختیار افرادی که در خانه‌هایشان نشسته‌اند قرار دهیم، وقتی می‌توانیم از آن‌ها بابت آمدن به ورزشگاه هزینه دریافت کنیم؟ اما این مالکان درنهایت دریافتند که اولاً می‌توانند در ازای هر طرفدار خریدار بلیط، به بینندگان تلویزیونی بسیار زیادی دسترسی داشته باشند، و ثانیاً فروش به واسطه‌ها (یعنی تبلیغ‌کنندگان) به‌جای فروش مستقیم به طرفداران، بسیار سودمندتر است. دردسرهای رفتن به ورزشگاه –زمان مورد نیاز برای رفت و برگشت، یافتن مکانی گران برای پارک کردن و برخورد احتمالی با یکی دو مست پرخاشگر در استادیوم یا میدان مسابقه– را هم به این‌ها اضافه کنید و ظرف چند سال آشکار می‌شود که تماشای بازی‌ها در تلویزیون راه اصلی طرفداران برای مصرف محتوای فروشی لیگ‌های ورزشی است.
دومین لیگ برتر ورزشی در آمریکای شمالی
NBA در آمریکای شمالی شکوفا می‌شود ولی به تسلط کامل نمی‌رسد. درآمد‌های آن تقریباً نصف پردرآمدترین لیگ ورزشی دنیا یعنی لیگ ملی فوتبال (NFL) است، هرچند این دو لزوماً با هم در رقابت نیستند. هنوز هم یکی از بزرگ‌ترین تفاوت‌های میان این دو لیگ، منبع درآمد‌های متفاوت آن‌هاست. قراردادهای تلویزیون NFL به پرسودبودن معروف هستند و به‌طور انحصاری با شبکه‌های ملی بسته می‌شوند. NBA هر سال ۲۷۷ بازی فصل عادی، به‌اضافه‌ی حدود ۹۰ بازی پلی‌آف را در تلویزیون ملی پخش می‌کند. NBA TV در فصل ۱۸-۲۰۱۷ بیشترین بازی‌های فصل عادی یعنی ۱۰۶ بازی را روی آنتن برد و پس از آن شبکه‌های ESPN متعلق به دیزنی (DIS) با ۸۷ بازی، TNT متعلق به وارنر میدیا (TWX) با ۶۷ بازی و ABC با ۱۷ بازی در جایگاه‌های بعدی قرار دارند.
تلویزیون، مسئول بیشتر درآمد NBA است. در سال ۲۰۱۴، TNT و ESPN قردادهایشان را با حدود ۲.۶ میلیارد دلار در هر فصل تمدید کردند. حتی با وجود جمعاً ۴۰۰وخرده‌ای بازیکن فعال که میانگین درآمد سالانه‌ی هرکدام نزدیک به ۵ میلیون دلار است، درآمد حاصل از قراردادهای تلویزیون ملی آنقدر بالا هست که پس از پرداخت دستمزدها، مبلغ قابل توجهی از آن باقی بماند. با این حال، این قردادهای تلویزیون ملی هنوز ۱۰۷۸ بازی فصل عادی را پوشش نمی‌دهند. قردادهای تلویزیون محلی با پرکردن این شکاف، می‌توانند چیزی بین ۱۲۰ تا ۱۵۰ میلیون دلار درآمد سالانه ایجاد کنند.
درآمد NBA حامی اساسی دیگری هم دارد و این یکی برخلاف بقیه، با چیزی ملموس در ارتباط است. فروش کالاها بیش از یک میلیارد دلار درآمد سالانه تولید می‌کند، و برای اولین‌بار در تاریخ NBA، در فصل ۱۸-۲۰۱۷ تیم‌ها روی لباس‌های خود تبلیغات قرار دادند. قرار دادن تبلیغات روی لباس‌ها برای هر تیم سالانه به‌طور متوسط ۹.۳ میلیون دلار هزینه دارد. این ورزش به خودی خود نیز کارکردی سودآور دارد: لباس‌های بدون آستین رنگارنگ آن می‌توانند هم به عنوان پوشش عادی و هم برای تمرین ورزشی مورد استفاده قرار گیرند، درحالی‌که لباس‌های فوتبال آمریکایی در خیابان عملاً غیرقابل‌استفاده هستند. (این غیرقابل‌استفاده بودن در مورد لباس‌های دکمه‌دار بیسبال و لباس‌های هاکی نیز صدق می‌کند. در مورد امکان استفاده از لباس‌های مخصوص مسابقات اتومبیل‌رانی نسکار در فعالیت‌های روزمره هم که هرچه کمتر بگوییم، بهتر است.)
درآمد با ورود به معامله بدست می‌آید
همینطور که محبوبیت بسکتبال NBA بیشتر می‌شود، ارزش تیم‌ها نیز بی‌اندازه بالا می‌رود. تیم‌های NBA زیاد فروخته نمی‌شوند، اما هربار که این اتفاق می‌افتد، رکورد‌های قبلی شکسته می‌شوند. میانگین قیمت فروش یک تیم طی یک‌دهه‌ی گذشته سه‌برابر شده است. درست است که این تا حد زیادی به‌خاطر یک داده‌ی پرت آماری است: فروش لس‌آنجلس کلیپرز در سال ۲۰۱۴ به‌مبلغ بی‌سابقه‌ی ۲ میلیارد دلار. اما حتی بدون درنظرگرفتن آن فروش هم، باقی قیمت‌ها نشان می‌دهند که مالکان فعلی و آتی NBA آشکارا انتظار دارند که درآمدها در سال‌های پیش‌رو افزایش بیشتری داشته باشند.
بسکتبال NBA با پیشی گرفتن از لیگ برتر بیسبال (MLB) دومین ورزش محبوب ایالات متحده شده است. وقتی هر بازی سری جهانی بیسبال ۴ ساعت طول بکشد و حین هر بازی وقفه‌های بی‌پایان وجود داشته باشد، چنین اتفاقی رخ می‌دهد. اما بسکتبال حرفه‌ای با میانگین امتیاز تلویزیونی کمتر از ۴ همچنان جای زیادی برای رشد در این کشور دارد. پتانسیل رشد در کشورهای خارجی که دیگر جای بحث ندارد. NBA آمار درآمد خود را براساس کشور فاش نمی‌سازد، اما این را می‌دانیم که این لیگ در سال ۲۰۱۲ در چین ۱۵۰ میلیون دلار درآمد داشته است.
لب کلام
بازی‌های بسکتبال سریع هستند و اغلب کمی بیشتر از ۲ ساعت به طول می‌انجامند. با وجود میانگین ۷ بازی در هر شب که در طول فصل عادی پخش تلویزیونی دارند (و از طریق پکیج تلویزیونی “NBA League Pass” نیز قابل مشاهده‌اند، پکیجی که هر فصل میلیون‌ها نفر آن را به قیمت ۲۰۰ دلار خریداری می‌کنند)، بازی‌های بسکتبال NBA همیشه در دسترس هستند. و تا زمانی که سرگرمی صرف مدنظر باشد، این بازی‌ها جزو بی‌نظیرترین نمایش‌های ورزشی ممکن هستند. NBA با برخورداری از یک انحصار جهانی در بسکتبال حرفه‌ای برتر، رشد مطمئنی را پیش روی خود دارد.
از اینکه با مقاله دیگری از «سایت خبری بسکتبال» بسکتفا همراه بودید ممنونیم. منتظر مقالات بعدی ما باشید.
