امروز با مطلب دیگری در مورد بازیکنان بسکتبال NBA در سایت خبری بسکتبال بسکتفا در خدمت شما هستیم. امیدواریم این مطلب همچون مطالب دیگر سایت خبری بسکتبال ما باب میل شما خوانندگان عزیز باشد.
لیگ بسکتبال NBA عنوان جدیدی کسب کرده که نماینده‌اش تاکنون از آن بی‌خبر بوده است. مارک لیسی، ویراستار مجله‌ی نیویورک تایمز از آدام سیلور، نماینده‌ی عالی‌رتبه‌ی NBA می‌پرسد: «اینکه لیگ بسکتبال شما هشیارترین لیگ ورزشی حرفه‌ای نسبت به بی‌عدالتی‌های اجتماعی است، چه حسی دارد؟» او با خنده پاسخ می‌دهد: «نمی‌دانستم چنین عنوانی به ما داده‌اند، ولی خب حرفشان حق است و از این بابت به خودمان افتخار می‌کنم.»
این احساس افتخار در کنفرانس «شهرهای فردا» در نیو اورلینز موج می‌زد، کنفرانسی که در آن سیاستمداران، سیاست‌گذاران، آموزگاران و دیگران جمع شده بودند و در مورد تأثیر خود بر جامعه بحث می‌کردند. اظهارنظرهای بی‌پرده‌ی بازیکنان بسکتبال NBA و تیم‌های آن‌ها در مورد مسائل سیاسی و اجتماعیِ ملی و محلی باعث شده که لیگ بسکتبال NBA در سال‌های اخیر مستمراً مورد توجه باشد.
پروفسور مالو آندره هاستون، استاد برنامه‌ریزی شهری دانشگاه کلمبیا اخیراً در مصاحبه‌ای تلفنی گفته: «به نظر من لیگ بسکتبال NBA به نژاد، فرهنگ و موقعیت اجتماعی-اقتصادی بازیکنان خود اهمیت می‌دهد. فکر می‌کنم از بالاترین مقامات این لیگ گرفته تا مربیان تیم‌ها، همگی نسبت به این مسئله هشیار هستند.»
بازیکنان بسکتبال NBA به جای اینکه مجبور باشند در قالب‌هایی از پیش تعیین‌شده بگنجند و به شیوه‌ای مشخص رفتار کنند، حرف بزنند یا به سر و وضعشان برسند، همان‌طور که هستند توسط لیگ پذیرفته شده و اجازه دارند نظرات خود به خصوص در مورد مسائل محلی را بی‌پرده بیان کنند.
گاهی اوقات اعتراضات بازیکنان بسکتبال NBA بیشتر از خود بازی‌ها توجه مردم را به خود جلب می‌کنند.
در سال ۲۰۱۲، یک ماه بعد از اینکه ترِیوون مارتین در فلوریدا کشته شد، لبران جیمز و تیم میامی هیت عکسی را در توئیتر و چندین سایت خبری بسکتبال منتشر کردند که در آن همه‌ی بازیکنان تیم، سویشرت‌های سیاه پوشیده بودند.
در ماه دسامبر سال ۲۰۱۴، بازیکنان بسکتبال NBA در تیم‌های مختلف موقع تمرین لباس‌هایی می‌پوشیدند که روی آن‌ها نوشته شده بود «نمی‌توانم نفس بکشم». این حرکت آن‌ها در اعتراض به تصمیم هیئت عالی منصفه مبنی بر تبرئه‌ی یک افسر پلیس اهل نیویورک بود که با قفل کردن دستش دور گردن اریک گارنر، یک سیاه‌پوست غیرمسلح، منجر به مرگ او شده بود. تیم‌های بسکتبال بروکلین نتس و کلیولند کاوالیرز حین مسابقه در ورزشگاه بارکلیز سنتر در نیویورک، این لباس را پوشیدند.
تیم گلدن استیت واریرز که با پوشیدن لباس‌هایی که رویشان «The City» و «The Town» نوشته شده، شهر خود اوکلندِ کالیفرنیا را به رخ می‌کشند، بعد از کسب قهرمانی NBA در سال ۲۰۱۷ دیدارشان با ترامپ در کاخ سفید را پیچاندند و در عوض عده‌ای از دانش‌آموزان واشنگتن را به موزه‌ی ملی تاریخ و فرهنگ سیاه‌پوستان آمریکا بردند.
اوایل امسال، بعد از اینکه استفون کلارک، یک جوان ۲۲ ساله‌ی سیاه‌پوست در حیاط‌پشتی مادربزرگش توسط پلیس ساکرامنتو به‌ضرب گلوله کشته شد، تیم بسکتبال ساکرامنتو کینگز با جنبش Black Lives Matter و ائتلاف Build Black هم‌پیمان شد. بازیکنان این تیم پیش از یکی از بازی‌های خود، حین گرم کردن، تی‌شرت‌های سیاهی پوشیدند که جلوی آن‌ها «مسئولیت‌پذیر باشیم، همه از یک گوهریم» و پشت آن‌ها «#استفون‌کلارک» نوشته شده بود.
همه‌ی ورزشکاران از آزادی بازیکنان بسکتبال NBA برخوردار نیستند
پیشینه‌ی اعتراضات در ورزش به بسکتبال محدود نمی‌شود. دفاع بیلی جین کینگ در سال ۱۹۷۳ از تصویب قانون جلوگیری از تبعیض جنسیتی در بهره‌مندی از آموزش، و اعتراض فِییسا لیلِسا، دونده‌ی اتیوپیایی ماراتون به حکومت کشورش در المپیک ریو ۲۰۱۶ نمونه‌هایی از این فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی در دنیای ورزش هستند. بسیاری از این اعتراضات همزمان که شعله‌های تحولات اجتماعی را برمی‌افروختند، ورزشکاران را هم به دردسر می‌انداختند.
آنچه لیگ بسکتبال NBA را خاص می‌کند حمایت مسئولین عالی‌رتبه‌ی آن از فعالیت‌های سیاسی است. آقای سیلور در نیو اورلینز گفت: «اظهارنظر سیاسی حق مسلم بازیکنان بسکتبال NBA است.»
این به وضوح با لیگ فوتبال آمریکایی NFL در تضاد است، لیگی که نتوانست به زانو زدن بازیکنانش حین خواندن سرود ملی، واکنش مناسبی نشان دهد. پروفسور هاستون گفت: «فکر می‌کنم مسئولین NFL از بازیکنان انتظار دارند که توپ را بگیرند، با آن بدوند، پرتابش کنند، و صدایشان هم در نیاید. اما مسئولین NBA می‌دانند که بازیکنانشان از سراسر دنیا و با شرایطی دشوار می‌آیند و لازم است این واقعیت را پذیرفته و نسبت به آن، رویکردی سازنده داشته باشند.»
و در اینجا به این سوال می‌رسیم که: اگر کالین کپرنیک بازیکن NBA بود چه می‌شد؟
آقای کپرنیک که تیم سان فرانسیسکو فورتی ناینرز را به سوپربول سال ۲۰۱۲ رساند، صرفاْ به این دلیل که با هدف افزایش آگاهی در مورد نژادپرستی، بی‌عدالتی اجتماعی و وحشی‌گری پلیس، حین خواندن سرود ملی زانو زده بود، از پایان فصل ۲۰۱۶ به بعد بدون تیم مانده است.
گرنت هیل، یکی از صاحبان تیم بسکتبال آتلانتا هاوکس که او هم در کنفرانس حضور داشت، گفت: «چنین اتفاقی برای بازیکنان بسکتبال NBA رخ نمی‌دهد. به اعتقاد من اگر در NBA یک کالین کپرنیک داشتیم، او الان در حال بازی کردن بود. من بارها در مورد این مسئله با شریک اداری‌مان صحبت کرده‌ام؛ ما از تمام ورزشکارانمان و تمایل آن‌ها به درگیر شدن در مسائل مختلف و صحبت کردن در مورد آن‌ها حمایت می‌کنیم.»
او با اشاره به آقای سیلور که از سال ۲۰۱۴ نماینده‌ی عالی‌رتبه‌ی NBA بوده، گفت: «آدام وقت می‌گذارد و به مسائل و دغدغه‌های بازیکنان و پیشینه‌ی آن‌ها گوش داده و آن‌ها را درک می‌کند.»
آقای سیلور می‌گوید که به اعتقاد او آزادی بیان جزئی از ارزش‌های اساسی آمریکایی است، ارزش‌هایی که با مخاطبان بین‌المللی و تیم‌هایی پر از بازیکنان بین‌المللی به اشتراک گذاشته می‌شوند.
او گفت: «شاید خیلی‌ها ندانند، ولی ۲۵ درصد بازیکنان لیگ ما خارج از آمریکا به دنیا آمده‌اند، و ما داریم یک بخش مهم از فرهنگ آمریکایی را صادر می‌کنیم. و اگر این به معنای هشیار بودن باشد، خب چه بهتر!»
از اینکه با مقاله دیگری از سایت خبری بسکتبال ما همراه بودید ممنونیم. منتظر مقالات بعدی ما در سایت خبری بسکتبال بسکتفا باشید.
