نقش بازیکنان درشت اندام در طول 20 سال اخیر در ان بی ای، دچار تغییرات بسیاری شده است. در اوایل دهه 90، بیشتر پاور فورواردها و سنترها، بازیکنان درشت اندام بدند. آنها بازی تیمشان را پیش می‌بردند و در خط حمله کنترل را برعهده داشتند. بیشتر فشار هجومی تیم برعهده آنها بد
اما امروز، انتظارات از آنها حتی بالاتر هم رفته است. نیکولا یوکیچ یکی از بهترین پاسر های جهان است و شهرتش در جهان به واسطه بازی سازی اش است. بم آدبایو می‌تواند تمامی کارهای دفاعی را در تمام نقاط زمین به خوبی انجام دهد. حالا با توجه به تغییراتی که در بازی آنها به وجود آمده، بهترین شوت زن‌های درشت اندام تاریخ کدام بازیکنان هستند؟ در ابتدا قصد داریم نحوه بررسی را توضیح دهیم.
در این بررسی و تحلیل، از متد و روش های ساده و آماری مشخص استفاده شده است.
در ابتدا ما بازیکنان را از لحاظ قد محدود کرده ایم و در این بررسی، تنها به سراغ بازیکنانی رفته ایم که بیش از 205 سانتی متر قدر دارند، بیشتر دوران بازیگری را در پست پاور فوروارد یا سنتر بازی کرده اند و حداقل 500 امتیاز از پرتاب های 3 امتیازی کسب کرده اند. حالا در زیر نام 10 نفر برتر را می‌خوانیم که ممکن است کمی دور از انتظار باشند.
10- پت گریتی
او که اهل نوتردام است، بیشتر دوران بسکتبالش را در پست پاور فوروارد در تیم اورلاندو مجیک سپری کرد. او در طول دوران بازیگری، 1587 بار پرتاب سه امتیازی داشت که 39.8 درصد آنها به امتیاز تبدیل شد. اگر 9 بازیکن را از این جهت رده بندی کنیم، گریتی در رده دوم از لحاظ قد پس از پیا استویاکوویچ قرار می‌گیرد.
9- دنی فری
دیگر پاور فوروارد لیست، دنی فری 2 متر و 5 سانتی است که از هر 75 باری که صاحب توپ شده، 1.5 امتیاز از ضربات 3 امتیازی به دست آورده است. در طول دوران بازیگری اش، تنها 17 بازیکن که حداقل 10 هزار دقیقه بازی کرده اند، از این آمار بهتر کار کرده اند که فری تنها بازیکن درشت اندام در بین آنهاست.
8- ولادیمیر رادمانوویچ
رادمانوویچ از جمله اولین درشت اندام های NBA بود که به پرتاب های سه امتیازی شهرت داشت. در طول 12 فصل حضورش در این لیگ، 49.6 درصد پرتاب های او سه امتیازی بودند که فقط یک بازیکن در قد و قواره او یا بلندتر، از او بهتر کار کرده است. اگر دقت پرتاب ها را نیز در این موضوع دخیل کنیم (37.8 درصد پرتاب های سه امتیازی او به امتیاز تبدیل شدند که دو امتیاز از میانگین کسب امتیاز در لیگ در دوره خودش بالاتر بود)، او به یکی از بهترین شوتزن های دهه ی اول قرن جاری تبدیل می‌شود.
7- دیویس برتانز
برتانز در فصل چهارم حضورش در NBA توانسته وارد این فهرست شود که بخش عمده ای از آن به خاطر تغییر سبک بازی بازیکنان درشت اندام در روزهای جاری بسکتبال است ولی این موضوع نباید بر درخشش او سایه بیندازد.
سه فصل اول او با سن آنتونیو اسپرز فوق العاده بود. او به صورت میانگین در هر بازی، 6.2 متیاز کسب کرد و 40.4 درصد شوت هایش از منطقه 3 امتیازی بود. با این حال در فصل جاری به همراه واشنگتن ویزاردز، او دچار افت شده است.
او در هر بازی 3.7 ضربه سه امتیازی زده که بدین ترتیب در بین 10 بازیکن برتر تاریخ از این جهت قرار می‌گیرد ولی موضوع به اینجا ختم نمی‌شود. اگر آمار را به میانگین تعداد سه شوت های سه امتیازی او که 42.4 است محدود کنیم، تنها استفن کری در دو فصل آمار بهتری از او داشته است.
6- چنینگ فرای
در طول 4 فصل اول حضورش به همراه نیویورک نیکز و پورتلند تریل بلیزر، او 28.6 شوت از ناحیه سه امتیازی داشت. با این حال در 5 سال حضورش در فنیکس، او از لحاظ تعداد شوت های 3 امتیازی در رده پانزدهم لیگ ( و رده دوم درشت اندام‌ها) قرار داشت. این آمار شامل فصل 13-2012 می‌شود که او به خاطر مشکل قلبی نتوانست تیمش را همراهی کند.
در زمان بازنشستگی، ا 1049 شوت سه امتیازی داشت که 38.8 درصد آنها به امتیاز تبدیل شده بود. او دومین شوتزن برتر در بین بازیکنان 7 فوتی (213 سانتی متر) است.
5- رایان اندرسون
درک نوویتزکی و مایک آنتونیو معمولا به عنوان سردمداران تغییر بازی درشت اندام ها در لیگ شناخته می‌شوند. استن فن گوندی و عملکرد خوبش به همراه اورلاندو مجیک در اواخر دهه اول قرن جاری و اوایل دهه گذشته هم در بین متحول کنندگان درشت اندام ها به حساب می‌آید. همچنین دوایت هاوارد و شوتهای سه امتیازی اش هم اورلاندو را به یک حریف بسیار دشار و سخت برای تیم ها تبدیل کرده بود و نبردن نام رایان اندرسون در این میان، اشتباه بزرگی خواهد بود.
در سه فصلی که او پیراهن مجیک را می‌پوشید، این تیم در زمان حضور اندرسون و هووارد در زمین، به ازای هر 100 مالکیت توپش، 13.8 امتیاز کسب می‌کرد. اما در غیبت اندرسون و حضور هووارد در زمین، این آمار به 5.3 کاهش می‌یافت. توانایی شوتزنی او به حریف اجازه پیشروی چندانی نمی‌داد و همچنین فضایی بسیار در اختیار هووارد قرار می‌داد که کارش را به خوبی انجام دهد. در فصل 12-11، اندرسون بدون در نظر گرفتن قد، بهترین عملکرد از لحاظ تعداد شوتهای سه امتیازی را به نام خود زد و آمارش را در فصول بعد حتی بهتر کرد. او در فصولی برای نیو ارولنز پلیکانز و هوستون راکتز، بیش از 200 پرتاب سه امتیازی به ثبت رساند.
4- کارل آنتونی تاونز
کارل آنتونی تاونز تنها یک فصل بیش از دیویس برتانز در لیگ حضور داشته است. او در حال حاضر در بین 5 شوتزن برتر لیگ قرار دارد. در طول دوران بازیگری، تاونز 1.4 شوت سه امتیازی در هر بازی داشته و 39.6 درصد آنها به امتیاز تبدیل شده است. با این حال در این فصل آمار او حتی بهتر از پیش نیز شده است. او به صورت میانگین در هر بازی، 7.9 شوت به سمت سبد حریف پرتاب کرده که به صورت میانگین، 3.3 شوت به امتیاز تبدیل شده است.
اما موضوع تاونز تنها شوتهای سه امتیازی اش نیست. او تا به حال، 5741 شوت در طول دوران بازیگری اش داشته که 43.8 شوت دو امتیازی با فاصله سه فوت از سبد بوده که او توانسته 46.2 شوت را به امتیاز تبدیل کند. تعداد شوتهای 2 امتیازی او در این فصل به طرز قابل توجهی کاهش یافته ولی او همچنان در بین بهترین شوتزن های 3 امتیازی لیگ به حساب می‌آید.
3- استیو نواک
شاید استفاده از لقب شوتزن برای استیو نواک منطقی تر باشد تا استفاده از درشت اندام ولی این ستاره سابق لیگ، 66 درصد دوران بازیگری اش را در پست‌های سنتر و پاور فوروارد سپری کرده است که از همین رو در فهرست ما جا خواهد داشت.
در زمانی که او بازی می‌کرد، هرگاه که قصد شوتزنی داشت، کمتر کسی به تبدیل این شوت به امتیاز شکی داشت، به خصوص شوتهای سه امتیازی. در حقیقت شوت سه امتیازی، شروع، میانه و پایان بازی برای نواک بود. او در سال 2012 گفته بود:” کار من این است. من متخصص شوت های راه دور هستم. وقتی فرصتش پیش بیاید، شوت می‌کنم و وقتی فرصت نباشد، این کار را انجام نمی‌دهم.”
و البته هر بار که او اقدام به شوت زنی می‌کرد، سه امتیاز را می‌گرفت. در حقیقت اگر ما بازیکنان را از لحاظ تعداد شوتهای سه امتیازی رده بندی کنیم، او که 77.9 درصد شوت‌هایش سه امتیازی بوده در صدر جدول قرار خواهد گرفت.
2- مت بونر
درست شبیه به استیو نواک، مت بونر هم بیش از همه چیز به شوتهای سه امتیازی اش مشهور بود. شاید او از لحاظ درصد تبدیل شوت‌ها به امتیاز آماری مثل نواک نداشته باشد ولی از لحاظ تعداد امتیازات کسب شده اوضاع بهتری دارد. او همچنین در دوران بازیگری اش تاثیرگذاری بیشتری نسبت به نواک داشت. او 7699 دقیقه بیش از نواک بازی کرد و 586 بار بیش از نواک شوت سه امتیازی زد.
گرگ پاپوویچ، اعتماد بسیاری به نواک داشت، به خصوص در اواخر دو دهه پیش و اوایل دهه پیش. بین فصول 09-2008 تا 12-2011، بونر به صورت میانگین در هر بازی، 21.1 دقیقه بازی کرد، 1.5 شوت سه امتیازی را به امتیاز تبدیل کرد و و 42.7 درصد شوت‌هایش نیز 3 امتیازی بودند.
در حقیقت، سن آنتونیو در دوران حضور او در این فصل، هر گاه که او در زمین بود، به ازای هر 100 مالکیت توپ، 9.3 امتیاز جلو بود و در غیاب او، به ازای هر 100 مالکیت توپ، 3.2 امتیاز. وقتی مانو گینوبیلی هم کنار او در زمین بود، آمار به 13.4 امتیاز افزایش می‌یافت.
سبک بازی تغذیه کننده دونکان و حرکات تند و سریع گینوبیلی در زمین که با بازی سازی های فوق العاده بونر همراه بود، اسپرز را در آن دوره به یکی از تیم‌های قدرتمند لیگ تبدیل کرده بود.
1- درک نویتسکی
شوکه کننده بود نه؟
بدون توجه به آماری که ما بر اساس آن لیست را بررسی کرده ایم، نوویتسکی احتمالا همچنان در صدر فهرست قرار می‌گرفت. او در این فهرست، از لحاظ کسب امتیاز، درصد تبدیل شوتهای سه امتیازی به امتیاز و مجموع شوت های سه امتیازی در صدر فهرست است.
او در فهرست شوتزنهای سه امتیازی لیگ در رده پانزدهم است ولی تمامی بازیکنان حاضر در فهرست، شوت های کمتری نسبت به او زده اند. او 5210 شوت سه امتیازی در دوران بازیگری اش پرتاب کرد که نه تنها او را صدرنشین بازیکنان 7 فوتی کرده بلکه با نفر دوم یعنی چنین فرای، تقریبا 2 برابر فاصله دارد. حتی جمع رتبه دوم و سوم هم به او نمی‌رسد.
تمام این شوتهای استثنایی او به عنوان پاور فوروارد، به تغییر سبک بازیکنان درشت اندام لیگ کمک زیادی کرد و حقیقا بازی را تغییر داد.
از فصل 80-1979 تا 98-1998، تمام بازیکنان 7 فوتی تنها 0.1 شوت 3 امتیازی به ازای هر 36 دقیقه بازی داشتند و تنها 22.2 شوت آنها به امتیاز تبدیل می‌شد. از فصل 99-1998 تا به امروز، بازیکنان 7 فوتی 1 شوت 3 امتیازی در هر 36 دقیقه داشته اند و آمار تبدیل شوت به امتیاز آنها به 34.9 افزایش یافته است. حتی اگر آمار درک را از این فهرست خارج کنیم، باز هم 0.8 شوت 3 امتیازی در هر بازی توسط بازیکنان 7 فوتی پرتاب شده که 34.1 درصد آنها به امتیاز تبدیل شده است.
جدا از آمارهایی که در بالا ذکر شد، درک یکی از بهترین شوتزنهای دو دهه اخیر به حساب می‌آید. او در 9 فصل پیاپی، در بین شوتزن های 2 امتیازی که از فاصله 10 فوت یا بیشتر شوت می‌کنند، در صدر جدول قرار داشت و 47.2 درصد شوت‌هایش به امتیاز تبدیل شدند.
اما این شوت زنی های او برای تیم هایش بی حاصل نبوده است. در طول دوران بازیگری نوویتسکی، دالاس موریک از لحاظ درصد پیروزی، در رده دوم NBA قرار دارد و همچنین در فهرست تیم‌هایی که با 100 تصاحب توپ، بیشترین امتیاز را کسب کرده اند، آنها در صدر قرار می‌گیرند.
درک بازیکنی انقلابی در بسکتبال بود. او به جهان نشان داد که توانایی های بازی کردن تنها به قد و قواره بازیکنان محدود نیست. او به اندازه اینکه بازیکن بسکتبال بود، پاور فوروارد و سنتر نبود. وقتی لیگ متوجه شد که شوتزنی توسط یک بازیکن درشت اندام چقدر موثر است، به دنبال درک بعدی گشت. نتیجه این شد که سنترها و پاور فورواردهای پس از او دیگر از فرصت ها برای شوت زنی استفاده می‌کردند. از آنجا بود که بازیسازی هم به وظایف آنها اضافه شد و حالا انگیزه بعدی این است که بازیکن درشت اندامی پیدا شود که در دفاع هم بتواند تمام وظایف را به درستی انجام دهد.
بسکتبال در طول سال‌ها، تغییرات گسترده ای را به ما نشان داده است. شاید چیزهایی که امروزه به عنوان اصل و قانون شناخته می‌شوند، در طی زمان تغییر کنند ولی در حال حاضر به نظر می‌رسد ما به سمت بسکتبالی در حرکت هستیم که دیگر پست بازیکنان معنای چندانی ندارد. و وقتی بازیکنان درشت اندامی مثل یوکیچ ، آدبایو و تاونز را نگاه می‌کنیم و دیگر بازیکنانی که توانایی های یک گارد سنتی را در زمین به اجرا می‌گذارند، فراموش نکنید که تمام اینها به واسطه درک و در پی گام‌های او رقم خورد.
