بعد از برد تاریخی فرانسه در برابر تیم ملی بسکتبال آمریکا بسیاری از طرفداران بسکتبال متحیر ماندند که چگونه یک لیست از بازیکنان طراز اول NBA چگونه در یک چهارم نهایی مسابقات جام جهانی، شکست می خورد.
مشکلات این نسخه ی تیم ملی بسکتبال آمریکا
در حالی که شکست ۸۹ بر ۷۹ روبروی فرانسه بسیار سخت و ناامید کننده بوده است، اما در عین حال اتفاق عجیبی نیز نبود. این ورژن از تیم ملی آمریکا، در چیره شدن بر تورنومنت های بین المللی بسکتبال عاجز و ناتوان بود، برعکس نسخه های قبلی که معمولا بدون رقیب بودند. این عجز کاملا در بازی یک چهارم نهایی دونگوان چین، مقابل فرانسه نمایان بود؛ کریس میدلتون در حالی که ۷:۳۹ زمان از کوارتر چهارم باقی مانده بود، توانست آمریکا را با نتیجه ی ۷۴ بر ۶۷ جلو بندازد ولی در نهایت فرانسه توانست معادلات را بهم بزند و با دریافت ۲۲ امتیاز و فقط دادن ۵ امتیاز توانست مسابقه را به نفع خود به پایان برساند، این نمایش کافی بود تا یک مدال طلا دیگر به تالار افتخارت بسکتبال آمریکا اضافه نشود، یک مجازات غم انگیز.
در زمینه ی هجومی، نسخه ی امسال تیم ملی بسکتبال آمریکا بسیار ضعیف تر نسبت به تیم ۲۰۰۶ بود و اصلا با آن زمان قابل مقایسه نیست.
تیم ملی آمریکا در شش تورنومت بین المللی قبلی از نظر هجومی به صورت میانگین توانسته در هر ۱۰۰ بار که توپ را تصاحب میکند و به سمت حریف حمله میکند، 122 امتیاز کسب کند. اما امسال آن ها توانستد فقط 111 امتیاز کسب کنند و دلیل آن هم نیز دو نقطه ضعف بحرانی بود؛ طراحی حمله از نیمه ی زمین و تاکتیک های شوت.
به آمار های زیر توجه کنید :
- آمریکا در زمینه ” از سر گیری حمله از نیمه زمین و موفیقت ” جایگاه ۱۸ام بین کشورهای های حاضر در مسابقات جام جهانی امسال را با ۸۸.۵ امتیاز در ۱۰۰ موقعیت که ایجاد شده، دارد. فرانسه با ۱۰۸ امتیاز، جایگاه اول را در این جام جهانی دارد.
- در المپیک پکن سال ۲۰۰۸ تیم ملی آمریکا در پنج تورنومنت قبلی خود در آن زمان، توانسته بود ۵۸.۷ درصد eFG به دست بیاورد، که آمار فوق العاده است، اما حالا در جام جهانی چین آنها فقط توانسته اند ۵۱.۲ درصد به دست آورند. به عبارتی شش نفر از بهترین شوت زن های تیم آمریکا به طور میانگین ۵۸.۷ امتیاز را از دست می دهند. ( eFG عبارت از آمار میدانی است که با توجه به شوت های تیم و امتیازاتی که نسبت به موقعیت ها کسب کرده، محاسبه می شود)
در حال حاضر، شوت های محوطه ای و از راه دور بسیار نقش مهمی را در بسکتبال ایفا می کنند، اما شوت زن های تیم ملی بسکتبال آمریکا نتوانسته اند انتظارات را در این زمینه برآورده کنند و به همین دلیل ارزش شوتینگ برای تیم ملی آمریکا کم شده است.
توپ گردان های اصلی تیم، که عبارتند از داناوان میچل و کمبا واکر بد نبودند، اما سطح رضایت بخشی نداشتند. از طرف دیگر کریس میدلتون و جیلن براون که شوت زن های تیم به شمار می روند عملکرد بسیار دور از انتظار و ناامید کننده به جا گذاشتند. هیچ بازیکنی به جز “جو هریس” عملکرد رضایت کننده و فوق العاده ای نداشت، تا نتیجه بدترین آمار eFG در طول سال های اخیر برای آمریکا به دست آید.
در طول پنج تورنومنت قبلی تیم ملی آمریکا توانسته بود میانگین ۳۹.۷% از اقدام های سه امتیازی خود را گل کند که این آمار حتی برای NBA هم بسیار دور از دسترس و سخت است، اما امسال آن ها با عملکرد فاجعه ۳۳% به کار خود پایان دادند، در بین تیم های حاضر جایگاه در جام جهانی جایگاه ۱۸ام را از این نظر دارد و اگر این تیم در مسابقات NBA حضور داشت، از نظر این آمار مقام ۲۹ام را به دست می آورد. تنها تیم فینیکس سانز آمار بدتری نسبت به تیم ملی آمریکا داشته، و این عملکرد برای بهترین تیمی که میتوان در آمریکا تشکیل داد، افتضاح است.
در حالی کسانی مثل واکر و میچر مجاز به ورورد به تیم ملی آمریکا شده اند، که پیشرفت و کارایی آنها غیر قابل برابری با کسانی مثل دیمین لیلارد، جیمز هاردن و استفن کری است. این تیم واقعا از نظر پرتاب های سه امتیازی مشکل بزرگی دارد، و واقعا فردی که بتواند این نقص را جبران کند را جبران کند در تیم موجود نیست. به جز هریس هیچ بازیکنی نتوانسته است درصد بالاتری از ۳۶.۴%، موقعیت های سه امتیازی خود را به امتیاز تبدیل کند و تمام بازیکنان آمریکا حداقل 10 پرتاب سه امتیازی داشته اند اما حتی نوانسته اند یک سوم آن ها را به حلقه بنشانند.
هرچند تیم ملی آمریکا حتی درون قوس نیز مشکلات فراوانی داشت. در پنج تورنومنت رسمی قبلی تیم ایالات متحده توانسته بود ۵۸.۲% از پرتاب های دو امتیازی خود به سبد برساند اما این آمار تا ۵۲.۶% در چین نزول کرده است. آن ها در این زمینه جایگاه ۱۲ام را در بین تیم های حاضر در مسابقات دارند، بالاتر از تونس.
عجز و ناتوانی این گروه از بازیکنان در زمینه به دست آوردن امتیاز، نشان دهنده این موضوع است که در زمینه ی حمله تیم آماادگی کافی را نداشته تا بتواند وارد مسابقات جهانی شود، حتی با توجه به اینکه استعداد های فوق العاده ای همچون رادی گوبرت، نیکولا جوکیچ و مارک گاسول در تیم حضور داشتند.
بازی دادن مایلز ترنر به عنوان سنتر، میانگین ۷.۳ برای هر بازی به دست آورد و لوپز که به عنوان آلترناتیو مایلز بود، تنها پنج امتیاز از ۲۰ امتیاز ممکن را بدست آورد.
اگر این تورنومنت بخواهد حرفی بزند، دنیای بسکتبال در حال رشد است و تیم های ملی آماده وارد میدان مسابقه می شوند، برعکس سال 2006 و 2004 که تیم ها اکثرا تجربه و مهارت و استعداد کمی داشتند و توان مقابله با تیم های قوی را نداشتند. اگر تیم ملی ایالات متحده آمریکا می خواهد که به رقابت کردن و فتح کردن این طور رقابت ها ادامه دهد باید با برنامه ریزی از استعداد ها استفاده کند و بهترین گزینه ها را در دراز مدت برای تیم ملی خود انتخاب کند.
این نتایج و آمار ها باید زنگ اخطاری برای آمریکایی ها باشد، قطعا اگر افرادی همچون لبران جیمز، کووای لنارد، انتونی داویدز و استفن کری وارد این مسابقات می شدند نتایج و آمار ها بسیار متفاوت تر از حال حاضر بود. این تیم حتی نتوانست جایگاه پنجم مسابقات را به دست آورد، و روبروی صربستان نتیجه را ۹۴ بر ۸۹ واگذار کرد.
آن ها نه تنها این سری از مسابقات را از دست دادند، بلکه نتایج راضی کننده ای نیز در المپیک سال ۲۰۱۶ به دست نیاوردند. ما نهایتا در تابستان بعدی، که آمریکا دوباره تلاش خود را در مسابقات بین المللی خواهد کرد، میفهمیم که این تیم می تواند به اوج خود بازگردد یا خیر.
شما فکر کن امریکا ستاره هایی مثل هاردن و جیمز و دورانت و … بیاره اونوقت اختلاف وحشتناکی ثبت خواهد شد.