فقط مرحله‌ی پلی‌آف نیست که اهمیت دارد. امروز در بسکتفا، بهترین سایت بسکتبال، ترجمه‌ی اختصاصی مطلبی را برایتان آماده کرده‌ایم که کوین اوکانر برای سایت بسکتبال «درینگر» نوشته و در آن لیستی از ستارگان بسکتبال NBA را آورده که صرف‌نظر از عملکرد تیم خود، نهایت استفاده را بازی‌های نیمه‌ی دوم فصل جاری کرده‌اند. با بسکتفا، بهترین سایت بسکتبال همراه باشید.
اواخر فصل عادی می‌تواند حس تقلا برای رسیدن به مرحله‌ی پلی‌آف را داشته باشد، اما برد و باخت، تنها مسئله‌ی حائز اهمیت در این دوران نیست. این دوران، زمان رشد است و فرصتی برای بازیکنان باسابقه برای جور کردن قراردادهای گران‌قیمت‌تر برای خودشان. زمانی است که طرفداران پروپاقرص بسکتبال فقط برای شکار کردن یک لحظه‌ی تاریخی و به‌یادماندنی، به‌تماشای بازی‌ها می‌نشینند. درنتیجه آگاهی از اینکه کدام یک از ستارگان بسکتبال NBA دارند تماشایی‌ترین بازی‌ها را از خود به‌نمایش می‌گذارند، مهم است.
ستارگان بسکتبال NBA در این روزهای فصل
۹ بازیکن زیر دارند از نیمه‌ی دوم فصل، بهترین استفاده‌ی ممکن را می‌کنند و بازی‌هایشان تماشایی است:
لاری مارکانن، شیکاگو بولز
اغلب ستارگان بسکتبال NBA در اوایل دوران فعالیت خود لحظاتی را رقم می‌زنند که خبر از آینده‌ی روشن آن‌ها می‌دهند. لاری مارکانن در دو ماه اخیر لحظات زیادی از این دست را برای تیم بسکتبال شیکاگو بولز رقم زده است. این یکی از آن‌ها است که در ذهن من مانده:
لاری مارکانن راه مدافع روبروی زک لاوین را سد می‌کند و سپس این دو بازیکن هماهنگ شیکاگو بولز نقش‌هایشان را با هم عوض می‌کنند. بازیکنان بوستون سلتیکس هم جاهایشان را عوض می‌کنند و لاری مارکانن درحالی‌که مارکوس اسمارت تمام تلاشش را می‌کند تا جلوی پرتاب او را بگیرد، یک سه امتیازی موفقیت‌آمیز پرتاب می‌کند. بازیکنان درشت‌اندام کمی در پست سنتر هستند که بتوانند این حرکت لاری مارکانن را انجام دهند، از کار با توپ او گرفته تا پرتاب آسان سه امتیازی در مقابل یک مدافع سرآمد.
این یکی دیگر از حرکات دیدنی او است:
لاری مارکانن در این فصل، توانایی خود در طی کردن تمام زمین با توپ و انجام حرکات پیشرفته و تمام‌کنندگی با هر دو دست را به‌نمایش گذاشته است. گرچه او یک بازیکن سنتر درشت‌اندام به معنای رایج کلمه است، اما نحوه‌ی پرتاب‌هایش، روانی حرکاتش و به‌خصوص حرکات با پاهایش شبیه بازیکنان پست گارد است. کلیپ تصویری بالا فقط یکی از شش سه امتیازی بعد از دریبل او در این فصل است، اما او یک‌روز توانایی انجام چنین پرتاب‌هایی را مقابل هر مدافعی پیدا خواهد کرد. پرتابی که مشاهده کردید نشان می‌دهد که او آینده‌ی روشنی در این حیطه دارد.
لاری مارکانن که یک بازیکن سال‌دومی است، در ۲۲ بازی اخیر خود به‌طور متوسط ۲۲ امتیاز گرفته و ۱۱.۷ ریباند انجام داده است. حضور اوتو پورتر جونیور باعث شده فضاهای باز زیادی برای پاس دادن یا پرتاب کردن توپ برای مارکانن ایجاد شود و بازی برایش آسان‌تر شود. مارکانن دارد طی مدت کوتاهی در لیگ بسکتبال NBA از لحاظ دفاعی پیشرفت می‌کند و روی نقاط ضعف خود در دوران بازی در کالج – به‌خصوص ریباند – کار می‌کند. بسیاری از ارزیابان درفت NBA، مارکانن را موقعی که از آریزونا آمد، دست‌کم گرفتند، اما حالا وقت ارزیابی مجدد رسیده؛ مارکانن می‌تواند تبدیل به بهترین بازیکن گروه درفت خود شود.
بویان بوگدانویچ، ایندیانا پیسرز
هرکسی که پیش‌بینی کرده بود که ایندیانا پیسرز می‌تواند بدون ویکتور اولادیپو از مزیت بازی بیشتر در خانه در مرحله‌ی پلی‌آف بهره‌مند شود (یعنی جزو چهار تیم برتر کنفرانس شرق شود)، دستش را ببرد بالا. ایندیانا پیسرز در ۲۳ ژانویه یکی از بهترین گاردهای لیگ بسکتبال NBA را به‌علت مصدومیت زانوی راست، از دست داد اما توانست بدون او تا رده‌ی سوم جدول کنفرانس شرق پیش برود و دلیل اصلی این موفقیت آن‌ها تبدیل شدن بویان بوگدانویچ به استعدادی در حد آل‌استار است. (اگر دستتان بالا است، دارید دروغ می‌گویید.)
بویان بوگدانویچ در ۱۸ بازی ایندیانا پیسرز بعد از مصدومیت اولادیپو در هربازی متوسط ۲۲.۱ امتیاز کسب کرده و دقت پرتاب‌هایش ۶۳.۱ درصد بوده و این باعث شده که تیمش بتواند بیشتر این بازی‌ها را ببرد. بوگدانویچ که اکنون ۲۹ سال سن دارد، در کل دوران فعالیت حرفه‌ای خود به‌طور متوسط تنها ۱۳ امتیاز در هربازی کسب کرده، اما او همیشه بازیکن کارآمدی بوده: طبق سایت بسکتبال Synergy او در فصل قبل در هر مالکیت توپ در وسط زمین، توانسته ۱.۰۱ امتیاز کسب کند که این آمار در فصل جاری به ۱.۰۵ و از زمان غیبت اولادیپو به ۱.۱۱ رسیده است. او حالا فرصت‌های بیشتری برای نشان دادن توانایی‌هایش دارد.
اما اینکه او توانسته در شرایطی که حجم کاری بیشتری دارد، دقت پرتاب‌هایش را حفظ کند، حیرت‌انگیز است. معمولاً وقتی یک بازیکن بیشتر به‌کار گرفته می‌شود، دقت پرتاب‌هایش کاهش می‌یابد اما بویان بوگدانویچ در این موقعیت دچار چنین مشکلی نشده است. چیزی که تغییر کرده این است که حالا او باید بیشتر از قبل توپ را در موقعیت پیک-اند-رول حفظ کند. از وقتی که اولادیپو آسیب دیده، بوگدانویچ به‌طور متوسط در هربازی ۳.۴ مالکیت‌های توپ را در نقش کنترل‌کننده‌ی توپ در حرکت پیک-اند-رول به سرانجام رسانده، درحالی‌که در ۴۷ بازی قبل از مصدومیت اولادیپو این رقم ۱.۴ بود.
در طول بازی ایندیانا پیسرز با مینه سوتا تیمبرولوز که یک بازی ۳۷-امتیازی برای بویان بوگدانویچ بود، پیسرز مدام برای کسب امتیاز به او رو کرد – از جمله در چندین پیک-اند-رول پیاپی در اواخر بازی برای قطعی کردن پیروزی‌شان. بوگدانویچ سریع‌ترین بازیکن نیست و اسلم دانک‌های نمایشی انجام نمی‌دهد. او حتی پاس‌دهنده‌ی پویایی هم نیست. کاری که او می‌کند این است که تقریباً همیشه حرکت درست را انجام می‌دهد و تقریباً از هر زاویه‌ای و از میان هر شکافی می‌تواند توپ را وارد سبد کند.
متأسفانه مصدومیت اولادیپو از شانس ایندیانا پیسرز در مرحله‌ی پلی‌آف می‌کاهد، اما بویان بوگدانویچ که در پایان این فصل یک بازیکن آزاد می‌شود، احتمالاً در این فرایند پول خیلی زیادی به جیب می‌زند. از بالاترین رده‌ی بازیکنان آزاد امسال تابستان که بگذریم به بازیکنانی همچون توبیاس هریس و کریس میدلتون می‌رسیم. بوگدانویچ واقعاً خیلی از آن‌ها بدتر نیست. او یک امتیازآور همه‌کاره است، یک پرتاب‌کننده‌ی خوب و یک مدافع محکم. او در فصل بعد تازه ۳۰ ساله می‌شود و سابقه‌ی مصدومیت ندارد. معروفیت یک بازیکن و رکورد بلندمدت او بر میزان ارزشمندی‌اش تأثیر می‌گذارند، اما اگر بویان بوگدانویچ به عملکرد خوب خود تا پایان فصل و سپس در مرحله‌ی پلی‌آف ادامه دهد، نگه داشتن او در ایندیانا پیسرز خیلی گران‌تر خواهد شد.
دی‌آنجلو راسل، بروکلین نتس
تور خداحافظی کوبی برایانت با لیگ بسکتبال NBA اولین سال حضور دی‌آنجلو راسل در آن را به انحراف کشید، اما این گارد جوان باز هم نشانه‌های یک آینده‌ی روشن را به‌اندازه‌ی کافی به‌نمایش گذاشت. اما از آنجا به‌بعد تا دو سال همه‌چیز فقط رو به سراشیبی گذاشت. راسل به‌عنوان یک سال‌دومی تقریباً پیشرفت خاصی نداشت و در بروکلین نتس هم بعد از کمی درخشش، به‌علت جراحی زانو از ۴۸ بازی محروم شد. امیدها داشت از او قطع می‌شد. فیلم را روی دور تند می‌گذاریم تا برسیم به امروز: راسل یک بازیکن تیم آل‌استار و عامل اصلی راه‌یابی بروکلین نتس به مرحله‌ی پلی‌آف شده است.
۲۵ بازی اخیر برای راسل بسیار خاص بوده است: سرمربی بروکلین نتس یعنی کنی اتکینسون فرصت‌های بیشتری برای بازیسازی به او می‌دهد و او به‌طور متوسط با ۲۰.۲ پرتاب در هربازی ۲۴.۴ امتیاز می‌گیرد و ۷.۶ پاس گل هم می‌دهد. دقت پرتاب‌های راسل هم بهبود یافته است، اما مهم‌تر از همه، او دوباره دارد مثل دوران کالج بازی می‌کند، با اعتمادبه‌نفس پاس‌های نمایشی می‌دهد و با سبک بازی روان خود، ریتم بازی را تعیین می‌کند.
آیا این خیلی جای تعجب دارد؟ راسل قبلاً هم از این درخشش‌ها داشته است، ازجمله چهار سال پیش – در یک بازی که کوبی برایانت در آن حضور نداشت – وقتی که مقابل بروکلین نتس ۳۹ امتیاز گرفت و یک سه امتیازی از راه دور انداخت که شروع‌کننده‌ی تکیه‌کلام خاص او یعنی «یخ در رگ‌هایم» شد:
به‌نظر می‌رسد چیزی که راسل بیشتر از همه به آن نیاز داشت، زمان بوده است. بازی‌هایی مثل آنچه که در ویدئوی بالا تماشا کردید اکنون آشنا به‌نظر می‌رسند، چون او حالا چنین بازی‌هایی را برای بروکلین نتس زیاد انجام می‌دهد. او در چهار فصلی که در لیگ بسکتبال NBA حضور داشته با بدبیاری‌های زیادی دست‌به‌گریبان شده و در داخل و خارج زمین بسکتبال رشد کرده و بالغ شده، و حالا هم‌تیمی‌های حمایت‌گرتر و سرمربی بهتری دارد. او اکنون ۲۳ ساله است و دارد به میانگین سنی‌ای می‌رسد که اغلب گاردهای تاریخی NBA در آن شروع به متمایز شدن می‌کنند – که برای بازیکنان فعلی ۲۴ سال است. بازه‌ی سنی وسیعی است – کایری اروینگ در ۲۲ سالگی برای اولین‌بار به تیم All-NBA راه یافت و کایل لاوری در ۲۹ سالگی – اما راسل گام بزرگی برای رسیدن به این جایگاه برداشته است.
پیشرفت باید ادامه پیدا کند: راسل در فصل آینده باید در امتیازگیری در نزدیکی سبد و همچنین در خطاگیری پیشرفت کند. طبق سایت بسکتبال Basketball-Reference در میان تمام بازیکنانی که در هر ۱۰۰ مالکیت توپ، حداقل ۲۷ پرتاب داشته‌اند، راسل پایین‌ترین نرخ پرتاب آزاد در تاریخ لیگ بسکتبال NBA را دارد. پرورش دادن این مهارت‌ها می‌تواند سطح بازی او را بالاتر برده و او را تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین ستارگان بسکتبال NBA کند.
ترِی یانگ، آتلانتا هاوکس
بعد از یک شروع نگران‌کننده که تاحدی تحت تأثیر موفقیت لوکا دانچیچ بود، تری یانگ در ۱۸ بازی اخیر خود حسابی ترکانده و متوسط ۲۴ امتیاز و ۸.۹ پاس گل (با تنها ۳.۷ ترن‌اور) در هربازی را کسب کرده است. او که در ابتدای این فصل نمی‌توانست به‌صورت مستمر امتیازآوری کند، طی این بازی‌های اخیر ۵۸.۲ درصد دقت پرتاب داشته است. رضایت‌بخش‌ترین پیشرفت او در پاس دادن بوده است؛ حتی زمانی که درحال امتیازگیری نیست هم برای دیگران موقعیت امتیازگیری فراهم می‌کند. ۴۶۶ مورد از ۵۱۱ پاس گل یانگ در این فصل، به پرتاب زیر سبد یا پرتاب ۳ امتیازی ختم شده است. این آمار رویایی است و تصور کنید اگر هم‌تیمی‌های او بهتر بودند، چقدر رویایی‌تر می‌شد.
اما همانطور که قضاوت زودهنگام در مورد عملکرد ضعیف تری یانگ در اوایل فصل اشتباه بود، اینکه حالا او را یکی از بزرگ‌ترین ستارگان بسکتبال NBA بدانیم هم مسخره است. او باید در دفاع خیلی پیشرفت کند و امتیازآوری فعلی خود را هم حفظ کند. اما پیشرفت ناگهانی او توضیح می‌دهد که چرا آتلانتا در ازای او و یک انتخاب دور اول درفت سال بعد، دانچیچ را به دالاس ماوریکس داد. معاوضه‌ی دانچیچ ریسکی حساب‌شده بود، اما حالا آتلانتا هاوکس یک بازیکن جوان آینده‌دار دارد و می‌تواند در درفت امسال یکی دیگر را هم اضافه کند. یانگ می‌گوید امیدوار است که او و دانچیچ یک‌روز آنقدر بازیکنان بزرگی شوند که رقابت دوستانه‌ی‌شان، نسخه‌ی مدرن رقابت میان لری برد و مجیک جانسون شود. به‌امید اینکه یک روز شاهد چنین رقابتی باشیم.
کارل-آنتونی تاونز، مینه سوتا تیمبرولوز
تام تیبدو آنقدر وقت صرف خوشنود ساختن ستاره‌ی درجه دوی بداخلاقش کرد که اصلاً متوجه نشد که تاونز از یک جوان آینده‌دار به یک بازیکن عالی در انتهای سال دوم حضورش در لیگ بسکتبال NBA تبدیل شده است. وقتی جیمی باتلر دوباره برای شروع این فصل به مینه سوتا تیمبرولوز پیوست، تاونز دوباره در حاشیه رفت، اما بعد از عملکرد کج‌دار و مریض تیم و انتقال باتلر به فیلادلفیا، تیبدو دوباره شروع کرد به موقعیت دادن به تاونز در فضای هجومی و درنتیجه او در اواخر دسامبر دوباره توانست خودی نشان دهد. تیبز دیگر نتوانست شغلش را حفظ کند، اما توانست تاونز را به‌عنوان یکی از بهترین استعدادهای هجومی لیگ، در مسیر درستی قرار دهد.
طی ۲۸ بازی بعد از ماه دسامبر، تاونز در هربازی به‌طور متوسط ۶ بار بیشتر از قبل توپ را در موقعیت هجومی لمس کرد. در این مدت او به‌طور متوسط ۲۸.۱ امتیاز، ۴ پاس گل و ۶۵.۶ درصد دقت پرتاب از خود به‌ثبت رساند – عملکردی به‌خوبی آنچه که در اواخر دومین فصل حضورش در لیگ به‌نمایش گذاشته بود. دیگر وقت آن رسیده بود که یک بازیکن درشت‌اندام که به‌اندازه‌ی بازیکنان گارد چابک است و در نزدیکی سبد کسی جلودارش نیست، این آزادی عمل را داشته باشد که امتیازآور اصلی تیم شود. حتی حالا تحت سرمربی‌گری موقتی رایان ساندرز هم تاونز هنوز جا برای پیشرفت و شکوفایی بیشتر دارد. تاونز در هربازی فقط ۴.۷ اقدام به پرتاب سه امتیازی دارد، درحالی‌که دقت پرتاب سه امتیازی او در کل دوران فعالیتش ۳۹.۱ درصد بوده است. بروک لوپز در هربازی ۱.۸ و بلیک گریفین ۲.۱ سه امتیازی‌های بیشتری پرتاب می‌کنند؛ تاونز باید به‌اندازه‌ی آن‌ها فرصت سه امتیازی انداختن داشته باشد. پیک-اند-رول‌های بیشتر و بازی کمتر زیر سبد، راه خوبی برای محقق کردن این هدف است. تاونز در پاس دادن عمکرد خیلی خوبی داشته و در حمله به سمت سبد و پرتاب دو امتیازی حتی ماهرتر هم بوده، اما می‌توان از او انتظار پیشرفت بیشتری را داشت.
پیشرفت در دفاع نیز برای تاونز بسیار ضروری است، چون او رشد آهسته‌ای در این حیطه داشته که احتمالاً به‌خاطر تلاش و پشتکار ناکافی بوده است. او در تیم کنتاکی در بسکتبال کالج طوری دفاع می‌کرد که انگار قرار است به تیم All-NBA راه پیدا کند، اما وقتی وارد لیگ بسکتبال NBA شد نتوانست آن عملکرد را ادامه دهد. البته امسال روی‌هم‌رفته عملکرد بهتری داشته، حداقل معلوم است که دارد تلاش می‌کند. شاید یک‌روز مینه سوتا با عوض کردن گاردهای بی‌فایده‌ی فعلی تیم که به‌راحتی به مهاجمان حریف اجازه‌ی نفوذ به موقعیت پرتاب دو امتیازی را می‌دهند، کار را برای تاونز آسان‌تر کند. اما این اتفاق قرار نیست به این زودی‌ها بیفتد. فعلاً می‌توانیم به همین راضی باشیم که تاونز یک نیروی تهاجمی سهمگین است و آینده‌ی روشنی پیش‌روی او است.
لندری شمت، لس آنجلس کلیپرز
من به پرتاب‌کنندگان ماهر علاقه دارم، شاید چون خودم هیچ‌وقت در این کار ماهر نبوده‌ام. فرقی هم نمی‌کند اسطوره‌ای همچون جی. جی. ردیک باشد یا استادی مثل تروی دنیلز – می‌توانم ویدئوی پرتاب‌های خوب را روی تکرار بگذارم و بارها و بارها تماشا کنم. شمت به خاطر بازی‌هایی از این دست، دارد در زمره‌ی این بازیکنان قرار می‌گیرد:
حرکات پایش را نگاه کنید – پاهایش را محکم روی زمین قرار می‌دهد و سپس در هوا می‌چرخد تا بدنش به تعادل برسد. واقعاً زیباست. شمت نسبت به زمان حضورش در فیلادلفیا سونی سیکسرز قبل از معاوضه با توبیاس هریس، دارد ۸.۴ دقیقه بیشتر بازی می‌کند و آمار بهتری هم از خود به‌ثبت می‌رساند: ۱۲.۴ امتیاز با ۸.۴ اقدام به پرتاب در هربازی، درمقایسه با ۸.۳ امتیاز با ۶.۴ اقدام به پرتاب، زمانی که در فیلادلفیا بود. حالا که لس آنجلس کلیپرز به مرحله‌ی پلی‌آف راه پیدا کرده، شمت می‌تواند به آن دسته از ستارگان بسکتبال NBA که تابستان بازیکن آزاد می‌شوند، نشان دهد که بازیکن مکمل بی‌نظیری است، یا اینکه نشان دهد که مهره‌ی ارزشمندی است که لس آنجلس کلیپرز می‌تواند برای کسب بازیکنان باتجربه‌تر با تیم دیگری معاوضه‌اش کند. شاید هم کلیپرز بخواهد او را در بلندمدت برای خود نگه دارد.
دی‌آندره اِیتون، فینیکس سانز
نگرانی‌ها در مورد دفاع ایتون قبل از درفت قابل‌درک بود. بعضی‌وقت‌ها انگار در دفاع چشم‌هایش بسته بود. گرچه پاهای چابک، هیکل تنومند و دست‌های بلند او، خبر از یک مدافع قدرتمند آتی می‌داد. عملکرد دفاعی او هرماه پیشرفت کرده و او این اواخر نشان داده که می‌تواند از پس بهترین مهاجمان لیگ هم برآید:
وظیفه‌ی دفاع در مقابل لبران جیمز و یانیس آنته توکومپو در دو بازی پیاپی بر ایتون محول شد. فینیکس سانز هر دو بازی را برد و دلیل اصلی آن هم این بود که ایتون امتحانش را پس داد. او با تلاش مستمر بازی کرد و ترکیب نادر ظرافت و قدرت را در بازی خود به‌نمایش گذاشت. با گذشت زمان، آگاهی او از موقعیت توپ بیشتر و بیشتر هم خواهد شد. در همین حین، ایتون از لحاظ هجومی هم در این فصل حسابی درخشیده است. او به همراه دوین بوکر، دو ستون اساسی فینیکس سانز شده‌اند.
میچل رابینسون، نیویورک نیکس
آیا میچل رابینسون بهترین بازیکن آینده‌دار نیویورک نیکس است؟ ممکن است این سوال مسخره به‌نظر برسد، چون نیویورک نیکس بازیکنان زیادی دارد که جزو اولین انتخاب‌های درفت بوده‌اند – از جمله کوین ناکس که انتخاب شماره‌ی ۹ درفت سال قبل بود – اما چنین چیزی ممکن است. رابینسون سی‌وششمین انتخاب کلی سال قبل بود و مهارت‌های اساسی برای یک دوران فعالیت پرثمر در لیگ بسکتبال NBA را دارا است: او یک تمام‌کننده‌ی قدرتمند در نزدیکی سبد است و از بلاک کردن پرتاب‌های دیگران سیر نمی‌شود.
میچل رابینسون در نیمه‌ی دوم فصل جاری با کسب دقایق بیشتر توانسته نشان دهد که چه کارهایی از دستش برمی‌آید. او در ۱۴ بازی اخیر خود به‌طور متوسط ۲۲.۷ دقیقه بازی کرده، ۱۰.۶ امتیاز گرفته و ۸.۹ ریباند و ۳.۲ بلاک انجام داده است. رابینسون دارد پرواز می‌کند و طرفداران نیکس دارند برایش غش‌و‌ضعف می‌کنند. رابینسون می‌تواند دی‌آندره جردن بعدی باشد.
مونترزل هارل، لس آنجلس کلیپرز
مسیر پیشرفت معمولاً پرفراز و نشیب است، اما این مسیر برای هارل از وقتی که در لوییویل بسکتبال کالج را شروع کرد، صرفاً صعودی مستمر بوده است. او در سه سالی که تحت سرمربی‌گری ریک پیتینو بازی کرد، ۱۰۲ پاس گل و ۱۴۵ توپ لو داد که نسبتی منفی است و نشان می‌دهد که در ابتدا بازیکن خوبی نبوده است. تشخیص وضعیت زمین بازی برای هارل سخت بود. مقابله با حرکات پایه‌ای مثل پاس بعد از دریبل برایش سخت بود، در حرکت پیک-اند-رول نمی‌توانست به‌خوبی راه مدافع حریف را سد کند، و موقع حمله به‌سمت سبد حواسش به هم‌تیمی‌هایی که فضای باز داشتند، نبود. هارل در هر فصل از بسکتبال کالج اندکی پیشرفت کرد، اما مهارت‌های اصلی او یعنی حمله به‌سمت سبد و بلاک کردن پرتاب‌های حریفان آنقدر پیشرفت نکرد که ضعف‌های اساسی‌اش را پوشش دهد.
هارل در سال ۲۰۱۵ وارد درفت شد و در دور دوم توسط هیوستون راکتس انتخاب شد. از آن موقع به‌طور مستمر پیشرفت کرده است. حالا که ۲۵ ساله شده و دومین فصل خود در لس آنجلس کلیپرز را سپری می‌کند، گویا بالاخره ژن فهم بازی در دستگاه عصبی‌اش آپلود شده است. هارل که قبلاً سرش را پایین می‌انداخت و به‌سمت محوطه‌ی دو امتیازی پر از مدافع حمله‌ور می‌شد، حالا راه مدافعان حریف را بهتر سد می‌کند، تا فضا برای هم‌تیمی‌هایش باز شود، سریع‌تر وضعیت زمین بازی را ارزیابی می‌کند و به پرتاب‌کنندگان آزاد تیم، پاس‌های صحیح می‌دهد. هارل در این فصل ۱۲۲ پاس گل و ۱۰۰ توپ لو داده که البته باعث نمی‌شود کسی فکر کند او بهترین پاسور لیگ است، اما دارد تبدیل به مهره‌ای قابل‌اتکا در ترکیب لس آنجلس کلیپرز می‌شود.
طبق آمار سایت بسکتبال Second Spectrum مونترزل هارل و لو ویلیامز از نظر تعداد پیک-اند-رول در هربازی در مقام چهارم لیگ قرار دارند و دلیل آن مشخص است: تمام‌کنندگی هارل حرف ندارد. او در هر مالکیت توپ به‌طور متوسط ۱.۴ امتیاز می‌گیرد. ویلیامز هم مثل همیشه عالی بازی می‌کند: طبق داده‌های سایت بسکتبال Synergy لس آنجلس کلیپرز در هر مالکیت توپی که طی آن ویلیامز بعد از پیک-اند-رول توپ را پرتاب کرده یا پاس داده، به‌طور متوسط ۱.۱ امتیاز گرفته است. خلاصه هارل دارد پیشرفت می‌کند، او دیگر خطاهای بی‌دقت انجام نمی‌دهد و همانطور که در ویدئوی بالا پیدا است، در یافتن پرتاب‌کنندگان آزاد بعد از حرکت پیک-اند-رول عملکرد خوبی دارد. هارل توانسته اعتماد سرمربی خود یعنی داک ریورز را جلب کند و در طول فصل جاری از دقایق و وظایف بیشتری بهره‌مند شده است. او دیگر آن بازیکن بی‌دقت اوایل دوران فعالیت حرفه‌ای‌اش نیست.
خوشحالیم که تا پایان این مطلب همراه بسکتفا، بهترین سایت بسکتبال بودید. با دنبال کردن مطالب سایت بسکتبال ما، اطلاعات بسکتبالی خود را به‌روز کنید.
