لبران جیمز فوق ستارۀ کنونی باشگاه لس آنجلس لیکرز پستی را از لحظه‌ای مهم در زندگی‌اش و به قول خودش فرا واقعی در ارتباط با کوبی برایانت اسطوره دنیای بسکتبال، با طرفدارانش به اشتراک گذاشته است. لحظاتی که ما با خواندن و فهمیدن آن‌ها، می‌توانیم درک صحیح‌تری از این ورزشکاران داشته باشیم.
لبران جیمز و تماشای بازی‌های کوبی برایانت
ورزشکاران اصولاً عاشق این هستند که دربارۀ قهرمانی‌ها و افتخاراتشان صحبت به میان آورند. اینکه به ما یادآوری کنند که پیروزی برایشان از اولویت اصلی برخوردار بوده و اینکه آن‌ها در میادین مختلف بازی می‌کنند، به خاطر رویایی است که از کودکی در سر داشته‌اند. آن‌ها می‌خواهند در اوج قرار داشته باشند و در بالاترین سطح ممکن به افتخار برسند تا اعتباری برای خود به دست آورند. این شاید مهم‌ترین دلیل این ورزشکاران حرفهای باشد، اما همۀ دلیل آن‌ها برای بازی و مسابقه دادن نخواهد بود. بخشی از انگیزۀ آن‌ها مربوط به ورزشکارانی می‌شود که کمتر در مورد عوامل احترام گذاشتن صحبت می‌کنند. احترام دو طرفه بین ورزشکاران و علی‌الخصوص ورزشکاران مشهور، یک معاملۀ بزرگ است. اگر آن‌ها با یکدیگر صادقانه رفتار کنند، این معامله بزرگ‌تر هم می‌شود و قطعا آن‌ها برنده هستند. اتفاقی که ما در روز یکشنبه در لیگ بسکتبال حرفهای ایالات متحده (NBA) و در دیدار دو تیم بسکتبال لس آنجلس لیکرز و آتلانتا هاوکس شاهد بودیم. جایی که اسطوره‌ای همچون کوبی برایانت در میان جمعیت حاضر در استادیوم استاپلس سنتر، شاهد این بازی بود. کوبی در حالی که لبخندی بر لب دارد، از جمعیت و اتفاقات عکس می‌گیرد. بازیکنان احترام خود را به او نشان می‌دهند و جمعیت با صدایی بلند به تشویق اسطورۀ خود می‌پردازند. فرانک ووگل، سرمربی لیکرز می‌گوید که کوبی برایانت لرزه به تن او می‌اندازد. او مردی است که به خانه‌اش برگشته است.
سرانجام لبران جیمز، پادشاهی را می‌بینیم که می‌داند چگونه مسیر حرفه‌ایش را پشت سر بگذارد و دو بسکتبالیست بزرگی که همیشه اتفاقات مهمِ زندگی حرفه‌ایشان را به اشتراک گذاشته‌اند. لحظاتی که فقط مختص آن‌ها بوده و واقعاً این دو نفر توانسته‌اند درک متقابلی نسبت به یکدیگر داشته باشند. لبران جیمز به عنوان یک ورزشکار شناخته شده در دنیا، با طرفداران‌اش از میراث خود صحبت می‌کند، چیزی که همیشه باعث افتخار او بوده است. پس از پایان دیدار با هاوکس، جیمز در حالی که با 33 امتیاز، 12 اسیست و 7 ریباند بهترین بازیکن زمین شناخته شده و نقش بسیار تاثیرگذاری در برد لیکرز داشته است، با نهایت احترام دربارۀ کوبی سخن می‌گوید:
من با تماشای بازی‌های او (کوبی برایانت) بزرگ شده‌ام و همیشه او را تحسین کرده‌ام. من یکی از آن بچه‌های خوش‌شانسی بودم که شانس دیدن او را داشته باشم. زمانی که در دبیرستان مشغول تحصیل بودم، این شانس به من رو کرد تا در کنار او باشم. این برای من فراتر از واقعیت بود. من یک بچه از شهری کوچک چون آکرون بودم و می‌خواستم یکی همانند کوبی شوم. حتی در این مرحله از زندگی حرفه‌ایم نیز، هنوز کوبی برایانت برای من فردی خاص است.
به سختی می‌توان بازیکن با استعدادی چون لبران را پیدا کرد که هم در مقابل کوبی بازی کرده و هم چندین سال در کنارش بوده و او را بارها و بارها شکست داده است. برای هم نسل‌های لبران، کوبی از احترام فردی چون مایکل جردن برخوردار بوده و لبران هم به الگوی نسل بعدی بسکتبالیست‌های آمریکایی تبدیل خواهد شد. آن‌ها در طول زندگی‌شان، همواره بازی‌های لبران را دیده‌اند و آرزوی بازی کردن با او را دارند. اگرچه چنین اتفاقی برای برخی از بازیکنان که روند روبه‌رشد خوبی را در پیش گرفته‌اند، دور از ذهن و غیرممکن نخواهد بود. هرچند که آن‌ها در این راه، همواره با ستارگانی چون لبران مقایسه می‌شوند. به همین دلیل است که بازی‌های آل‌استار و لحظاتی که بازیکنان حاضر در زمین قبل و بعد از یک مسابقه سپری می‌کنند، برایم جذاب هستند.
مردم دوست دارند تا فرهنگ “برادری” را در میان ورزشکاران امروزی جا بیندازند و این تنها راهی است که آن‌ها نسبت به یکدیگر احترام می‌گذرانند.
به صحبت‌های مجیک جانسون و لری برد در مورد احترامی که به عنوان یک رقیب به هم می‌گذاشتند گوش کنید:
برای من، شنیدن حرفهای آن‌ها به عنوان افرادی که برای از کار انداختن یکدیگر تلاش می‌کردند، تجربه بسیار جالبی بود. وقتی لبران و کوبی همدیگر را در زمین بغل می‌کردند و به هم لبخند می‌زدند، احساس غیرقابل توصیفی از این کارشان داشتند. آن‌ها همدیگر را نمی‌فهمیدند. کمتر کسی توانایی درک استعدادی را دارد که فردی را به یکی از بهترین ورزشکاران جهان تبدیل می‌کند. تبدیل شدن به یکی از بزرگ‌ترین عناصر تاریخ یک باشگاه هم بیش از استعداد آن فرد، حسادت‌انگیز است. ما نمی‌توانیم در اتاقی بشینیم و درباره نحوه موسیقی‌سازی بتهوون و موتزارت یا بازیگری مریل استریپ و دنزل واشنگتن صحبت کنیم، چراکه آن‌ها چیزهایی می‌دانند که ما نمی‌دانیم. به همین دلیل است که استعداد، هنر و همه توانایی‌های آن‌ها در دنیایی دیگر قرار می‌گیرد.
زمانی که کوین دورانت به وریرز پیوسته بود را به یاد می‌آورم؛ او و استفن کری درباره هم‌تیمی شدن و احترام متقابلی که باید به هم بگذارند صحبت می‌کردند. به همین دلیل است که به تماشای مراسم اسکار و گِرَمی علاقه‌مندم. زیرا بااستعدادترین افراد جهان در حالی‌که از استعداد هم‌تایانشان می‌ترسند، به آن‌ها احترام هم می‌گذارند و این احساس باورکردنی نیست. لبران و کوبی هم از آن دسته افراد هستند و روز یکشنبه به نحوی از کنار هم بودنشان لذت می‌برند که فقط خودشان “می‌فهمند”.
ما بسیار خوش‌شانس هستیم که شاهد حضور این دو قهرمان در کنار یکدیگر هستیم. از طرفی این مسئله حقیقت دارد که هم کوبی و هم لبران همواره برای دستیابی به افتخارات بیشتر و پشت سر گذاشتن رقیبان در زمین حضور یافتند.
