مشاهیر باشگاه بوستون سلتیکس نه تنها جزء بهترین بازیکنان تاریخ این تیم، بلکه بهترین های تاریخ NBA نیز هستند. همین بازیکنان افسانه ای باعث شدند تا تیم سلتیکس به شهرت امروزی خود در لیگ دست یابد. تیم بوستون سلتیکس یکی از بهترین تیم هاست و از نماد های لیگ NBA به شمار می آید. اگر شما از فردی که از خیابان گذر می کند بخواهید تا نام یک تیم از لیگ NBA را بازگو کند، احتمال بسیار بالایی وجود دارد که نام سلتیکس را بر زبان جاری کند. شاید برخی از جوانان تیم هایی چون کاوالیرز و یا گلدن استیت را نام ببرند اما نه همه. این تیم در طول تاریخ و از ابتدای شکل گیری لیگ NBA، توانسته با 17 قهرمانی پر افتخارترین تیم لیگ لقب گیرد. بخش عمده ای از تحول اساسی ای که در لیگ در دهۀ هشتاد رخ داد به خاطر حضور لری برد (Larry Bird) و مجیک جانسون (Magic Johnson) بود. دو جوانی که با تلاش و مبارزه به عنوان دانشجو همراه با هم وارد لیگ شدند.
اگر در مورد عظمت این تیم و تعداد بازیکنان فوق العاده ای که در آن حضور داشته اند شکی دارید، بگذارید با گفتن این موضوع خیالتان را راحت کنم. تیم سلتیکس با 37 نماینده، دارای بیشترین تعداد بازیکن در تالار مشاهیر بسکتبال نیسمیت مموریال (Naismith Memorial) نسبت به دیگر تیم های لیگ است. بیل راسل (Bill Russell)، باب کوزی (Bob Cousy)، دومینیک ویلکینز (Dominique Wilkins)، لری برد، ری آلن (Ray Allen) و برخی دیگر تنها بخشی از نمایندگان این تیم در تالار مشاهیر هستند. آن افراد به واقع از بازیکنان افسانه ای سلتیکس هستند و ستارگان لیگ NBA و به طور کلی بسکتبال به حساب می آیند.
بازیکنان افسانه ای و مشاهیر باشگاه بوستون سلتیکس
به عقیدۀ من هر فردی لیست بخصوصی از بازیکنان افسانه ای تیم سلتیکس دارد اما من می خواهم سه بازیکن از این بین را به شما معرفی کنم.
بیل راسل
از پنجاه سال ابتدایی تاریخ لیگ NBA تا کنون بازیکنی موفق تر از بیل راسل وجود نداشته است. شاید او بهترین بازیکن تاریخ لیگ نباشد، اما کسی به جز او 11 عنوان قهرمانی در سال های 1956 تا 1969 را ندارد. از این رو تعداد انگشتان او برای حلقه های قهرمانی ای که با تیم بوستون به دست آورده کم است. کسی فکرش را هم نمی کرد که پسری که در سال های ابتدایی زندگی اش مریض، لاغر و ضعیف بوده، تبدیل به غولی با 2.08 متر قد شود و بیش از 10 سال به عنوان سنتر بی رغیب لیگ بسکتبال بازی کند. «من به حساب تک تک شما می رسیدم» این پیامی بود که بیل راسل 83 ساله برای 5 سنتر دیگری که همانند او در لیگ تاریخ ساز شدند، ارسال کرد. این روش او برای سلام کردن و احترام گذاشتن به کریم عبدالجبار (Kareem Abdul-Jabbar)، آلونزو مورنینگ (Alonzo Mourning)، شکیل اونیل (Shaquille O’Neal)، دیوید رابرتسون (David Robertson) و دیکمبه موتومبو (Dikembe Mutombo) بعد از دریافت جایزۀ دستاورد ابدی بود. قطعاً او یکی از مشاهیر باشگاه بوستون سلتیکس به شمار می آید.
لری برد
او رهبر تیم سلتیکس در دهۀ 80 میلادی بود. در 13 سال دوران ورزشی خود، لری برد به موفقیت های زیادی دست یافت. با بازی در تیم بوستون او به سه عنوان قهرمانی دست یافت و سه بار به عنوان با ارزشترین بازیکن لیک انتخاب شد. همچنین او توانست برندۀ عنوان بهترین بازیکن تازه وارد لیگ شود و 12 دوره در آل استار، 10 دوره در تیم منتخب NBA و سه دوره در تیم تدافعی منتخب لیگ حضور یابد. او بازیکن بزرگی بود چرا که ذاتاً برای برد خلق شده بود. تنها کلمه ای که در ورزش برای او معنا داشت «پیروزی» بود. او یک بازیکن فوق العاده، امتیاز آور زبردست، پاسور قابل اتکا با پرش های خوب و از همه مهم تر یک رهبر بی نظیر بود. بازیکنی قابل اعتماد که بازیکنان در مسابقات نزدیک و سخت به او تکیه می کردند. آن ها می دانستند که او به بهترین نحو شرایط سخت را مدیریت می کند. قبل از پایان دوران بازیگری اش، لری برد با مصدومیت دست و پنجه نرم می کرد. او بیشتر و بیشتر دوچار مصدومیت می شد و وقفه هایی در حضورش در تیم ایجاد می کرد. او با دراز کشیدن در انتهای نیمکت بازی را تماشا می کرد. این حالت درد کمتری از ناحیه کمر به او وارد می کرد. به عقیدۀ شخصی من، او یکی از 10 بازیکن برتری است که تا به حال توپ بسکتبال را لمس کرده است.
پال پیرس (Paul Pierce)
پال پیرس از بازیکنان افسانه ای و مشاهیر باشگاه بوستون سلتیکس است که در سال های اخیر در این تیم بازی کرده است. او بهترین بازیکن چاق بسکتبال در جهان بود. او از چندین ضربه چاقو جان سالم به در برد و در نبرد یک به یک کوبی برایانت (Koby Bryant) را در فینال بازی های پلی آف شکست داد و در کنار شکیل اونیل 42 امتیاز کسب کرد که باعث فوران آتشفشانی در بوستون شد که 20000 تماشاگر ورزشگاه مدیسون اسکوئر گاردن (Madison Square Garden) را به سکوت فرو برد و هیاهوی نیویورکی ها را به همراه داشت.
در 18 سال حضور پیرس در NBA، او هیچگاه ورزشگاه تی دی گاردن (TD Garden) را بدون گرفتن امتیاز ترک نکرد. حتی با پیراهن تیمی دیگر، در پنجمین سالگرد اولین حضور او به عنوان بازیکن ترکیب اصلی در بوستون این اتفاق در شرف رخ دادن بود تا این که در 11 ثانیه مانده به پایان بازی، او کاری که در آن فوق العاده است را انجام داد و با یک پرتاب سه امتیازی باز هم دست خالی این ورزشگاه را ترک نکرد. احتمالاً هواداران تیم سلتیکس هیچگاه به این اندازه از امتیازگیری بازیکن حریف در دقایق پایانی یک بازی خانگی خوش حال نشده بودند. عجیب ولی منطقی. او در بازیگشت به این ورزشگاه با پیراهن لس آنجلس کلیپرز با یک پرتاب سه امتیازی همۀ تماشاگران سلتیکس را به وجد آورد.
بوستون سلتیکس- تیم لری برد
بگذارید به تیم دهۀ 80 بوستون برگردیم. تیمی که بوستون در فصل 86/85 در اختیار داشت در آن زمین بهترین تیم تاریخ لیگ لقب گرفته بود. در آن فصل سلتیکس لیگ را به تسخیر خود در آورده بود و با ثبت 67 برد و 15 باخت و همچنین 40 برد خانگی با تنها یک باخت در زمین خودی رکوردی فوق العاده به جا گذاشته بودند. تنها باخت آن ها در خانه برابر تیم پورتلند بود که لری برد هیچگاه آن را فراموش نکرد و قبل از رویارویی بعدی با آن ها گفت: «این بازی فقط از دست چپم استفاده می کنم.» چرا؟ «دست راستم را برای بازی با لیکرز نگه داشته ام.» نتیجه این شد که او با دست چپ 20 امتیاز کسب کرد و در مجموع با کسب 47 امتیاز، 14 ریباند، 11 پاس منجر به امتیاز باعث برد 120 بر 119 تیم سلتیکس در وقت های اضافه شد.
در ادامه به جز لری برد، چهار تن دیگر از پنج بازیکن آن تیم به عنوان مشاهیر بوستون انتخاب شدند. این افراد کوین مک هال (Kevin McHale)، روبرت پاریش (Robert Parish) و دنیس جانسون (Denis Johnson) بودند. بیل والتون (Bill Walton) نیز که در پایان دوران بسکتبالیش به سر می برد بازی را از روی نیمکت آغاز کرد و نفر پنجم مشاهیر بوستون در آن تیم شد. رکورد 40 برد و 1 باخت در بوستون گاردن (Boston Garden) همچنان پا بر جاست. این رکورد توسط تیم های سن آنتونیو اسپرز در ورزشگاه ای تی اند تی سنتر (AT&T Center) و گلدن استیت واریرز در اوکلاهاما آرنا (Oklahoma Arena) همزمان تکرار شد. تیم لری برد بسیار خاص بود.
اولین قراردادی که لری با این تیم منعقد کرد پنج ساله بود که برای هر سال او نیم میلیون دلار دریافتی داشت. بوستون به او نیاز داشت چرا که نه تنها او بسکتبالیست خوبی بود بلکه سفید پوست نیز بود. تیم بوستون بیشتر بازیکنان سفید پوست در اختیار داشت و در میان تیم های NBA کمترین تعداد سیاه پوست را در خود داشت. لری برد یک تلفیق عالی محسوب می شد. مرد بلند و بزرگی که سفید پوست بود. در ادامه آیزیاه توماس (Isiah Thomas) اشاره کرد که: «اگر لری برد سیاه پوست بود، فقط به عنوان یک بازیکن خوب دیگر مثل بقیه شناخته می شد.» مجیک جانسون و کریم عبدالجبار به سرعت از لری برد دفاع کردند و توماس با تصحیح گفتۀ خود متذکر شد که خودش چنین فکری نمی کند.
رقابت بین لیکرز (مجیک جانسون) و سلتیکس (لری برد) یک رقابت کاملاً کلاسیک بود. من این مقاله را با یک داستان کوتاه در این مورد به پایان می رسانم تا به عظمت لری برد پی ببرید.
در یکی از رقابت ها میان لیکرز و بوستون، لری با تیمش به لس آنجلس سفر کرد و با تاکسی به یک ورزشگاه محلی رفت. او به رانندۀ تاکسی گفت که اگر می خواهد چیزی شگفت انگیز ببیند، او را به دقت زیر نظر بگیرد. لری حاظر شد تا در مقابل هر کسی که مایل به بازی تک به تک بر سر 10 دلار پول با او بود، مسابقه بدهد و برای تمام روز به این کار ادامه داد و بدون باخت کار را به پایان رساند. او بسکتبالیست های محلی، بازیکنان دانشگاهی و بازیکنان حرفه ای را شکست داد و در پایان روز از آن رانندۀ تاکسی خواست تا او را به هتل بازگرداند. او تمام 350 دلاری که در آن روز به دست آورده بود را به راننده داد و به او گفت: «چیزی که امروز دیدی را به همه بگو، به دوستانت بگو که چه کسی در لس آنجلس آقایی می کند.»
لری برد، یک بازیکن فوق العاده!