سبک جیمز هاردن در فاز تهاجمی را هر کسی نمی‌پسندد. بعضی از طرفدارانش احساس می‌کنند که بیشتر وقت‌هایی که او حرکت گام‌به‌عقب (Stepback) خاص خودش را انجام می‌دهد، تراولینگ (تخلف گام‌های اضافه) انجام داده است. بعضی‌ها از این گله می‌کنند که او میل به خطاگیری دارد و در بعضی از مواقعی که با سرعت بیش‌از‌حد به سمت سبد درحال حرکت است، داوران را فریب می‌دهد تا برای او پرتاب‌آزاد اعلام کنند.
اما صرف‌نظر از اینکه حس شما به با ارزش‌ترین بازیکن (MVP) فعلی لیگ چیست، او در این فصل دارد کارنامه‌ی کاملی را فراهم می‌کند تا دوباره برنده‌ی این عنوان شود. از شروع سال ۲۰۱۹ امتیازات هاردن با متوسط ۴۲ امتیاز، ۸.۴ ریباند و ۹.۷ پاس گل، دارد به بازی‌های کامپیوتری شبیه می‌شود. باشگاه هیوستون راکتس هم –که از شروع فصل سخت در تقلا بوده و مجبور به تحمل مصدومیت تقریباً تمام هم‌تیمی‌های هاردن شده– اکنون از ۱۸ بازی اخیر، ۱۴ بازی را پیروز شده است.
اما بازی فوق‌العاده‌ی هاردن یک سوال مهم را مطرح می‌کند: آیا این بازیکن ۲۹ ساله واقعاً می‌تواند این نمایش یک‌نفره‌ی تقریباً تاریخی را ادامه داده و در طول رقابت‌های حذفی کم نیاورد؟
البته این مسئله مربوط به آینده است. درحال‌حاضر، تیم راکتس باید از عملکرد هاردن که در بازی دوشنبه در برابر ممفیس ۵۷ امتیاز کسب کرد، هیجان‌زده باشد. او در ۱۷ مسابقه‌ی پیاپی ۳۰ امتیاز یا بیشتر کسب کرده که طولانی‌ترین رکورد از زمان ادغام NBA و ABA در سال ۱۹۷۶ است.
این ستاره‌ی تیم راکتس همیشه یک داده‌ی آماری پرت بوده، اما در این فصل نتایجی را رقم زده که حتی درمقایسه با استانداردهای بالای خودش هم خیره‌کننده هستند. او در صدر جدول بیشترین میانگین امتیازگیری است و متوسط اختلاف او با نفر دوم لیست، یعنی استفن کری ۵ امتیاز است. او همچنین در هر بازی ۲۰ بار به سمت سبد هجوم می‌برد که در NBA آمار بالایی است. آقای ریش با متوسط ۳۷ دقیقه، رکورد بالایی در تعداد دقایق حضور در هر بازی کسب نموده و اقدام به پرتاب ۵۱۲ سه امتیازی یعنی نزدیک به ۱۳ تا در هر بازی کرده که بالاترین رکورد NBA است.
اما شگفت‌انگیز‌ترین و شاید مهم‌ترین آمار در بازی تهاجمی هاردن، ۶۹۱ پیروزی او در نبردهای تک‌به‌تک است که منجر به کسب امتیاز، ازدست‌رفتن مالکیت توپ برای حریف، و یا گرفتن خطا شده است. در این فصل هیچ تیمی در NBA به رکورد این بازیکن نرسیده است! یک بار دیگر برای تأکید تکرار می‌کنم: طبق پایگاه آمارگیری سکند اسپکترم (Second Spectrum)، هاردن به تنهایی بیش مجموع تمام بازیکنان هر تیم دیگری وارد موقعیت تک‌به‌تک شده است.
با توجه به مصدومیت کریس پاول و اریک گوردون شاید جای تعجب ندارد که مایک دی‌آنتونی و تیم راکتس به قراردادن بیشتر هاردن در موقعیت ایزوله متوسل شوند، اما این‌همه بازی تک‌به‌تک می‌تواند بسیار انرژی‌بر باشد. و این شاید یکی از دلایلی باشد که آمار پرتاب‌های هاردن در بازی‌های اخیر رو به افت بوده است. (او به طور خاص در کوارترهای چهارم، تنها ۴۷.۴ درصد پرتاب از ناحیه‌ی ۳ ثانیه (Restricted Area) داشته که شاید نشانه‌ی این باشد که خسته شده و در مقابل حریفان بلندقدتر امکان پرش کافی برای پرتاب درست و حسابی را ندارد.)
هاردن در فصل ۱۷-۲۰۱۶ نیز مثل این فصل خوش درخشید، اما نهایتاً کم آورد و یکی از بی‌جان‌ترین عملکردهای آخر فصل یک بازیکن ستاره را به‌نمایش گذاشت. در واقع، آمار بازدهی کوارتر به کوارتر این بازیکن چپ‌دست در سه فصل گذشته روبه‌افت بوده است.
آیا جیمز هاردن در معرض خطر خستگی قرار دارد؟
درصد پرتاب‌های موفق آقای ریش بر اساس کوارتر از این قرار است:
| کوارتر | ۲۰۱۶-۱۷ | ۲۰۱۷-۱۸ | ۲۰۱۸-۱۹ |
| اول | ۵۴.۱٪ | ۵۷.۷٪ | ۵۶.۹٪ |
| دوم | ۴۹.۸ | ۵۵.۲ | ۵۶.۳ |
| سوم | ۵۴.۷ | ۵۳.۴ | ۵۵.۱ |
| چهارم | ۴۹.۳ | ۴۸.۸ | ۴۶.۴ |
هرچند زمان برای صحبت در مورد خستگی زود به‌نظر می‌رسد، اما این نکته شایان ذکر است که سطح تسلط یک‌نفره‌ی هاردن بر بازی‌ها دارد به سطح راسل وستبروک در فصل ۱۷-۲۰۱۶ نزدیک می‌شود. نرخ دقت هاردن در استفاده از موقعیت‌ها درحال‌حاضر ۳۹.۹ درصد است که فاصله‌ی اندکی با رکورد NBA، یعنی ۴۱.۷ درصدی دارد که وستبروک بعد از جدایی کوین دورانت از اکلاهما سیتی به آن دست یافت.
مشکل این است که بازیکنانی که در طول فصل عادی چنین نرخ دقت‌های بالایی را به‌ثبت می‌رسانند، معمولاً در مرحله‌ی پلی‌آف موفقیت چندانی کسب نمی‌کنند. در واقع تا به حال هیچ بازیکنی که در مرحله‌ی گروهی، نرخ دقت بیش از ۳۵ درصد داشته باشد نتوانسته در همان فصل قهرمانی NBA را به‌دست آورد. و در بین هفت بازیکنی که بیشترین نرخ دقت در یک فصل را داشته‌اند، در آن فصول هیچ کدام از آن‌ها از دور اول پلی‌آف صعود نکردند.
حتی اگر راکتس بخواهد تا قبل از پلی‌آف استفاده از هاردن را محدود کند، حداقل درحال‌حاضر بازیکن کافی برای استفاده ندارد. همین یکشنبه، زمانی که رباط شست راست کلینت کاپلا آسیب دید، این تیم باز هم یک سلاح دیگر خود را از دست داد. او بین ۴ تا ۶ هفته در بازی‌ها حضور نخواهد داشت.
غیاب کاپلا، در پی غیاب پاول، ضربه‌ی سنگینی است. سه‌گانه‌ی هاردن-پاول-کاپلا در فصل قبل اساساً شکست‌ناپذیر بود، و راکتس در مرحله‌ی مقدماتی با حضور این سه نفر ۴۲ بازی از ۴۵ بازی را برد. بدون حضور این دو و یا گوردون، هاردن چاره‌ای ندارد جز اینکه با تمام قوا در زمین بازی حاضر شود. در سه بازی این فصل که هاردن در آن‌ها کمتر از ۲۰ امتیاز گرفت، راکتس با اختلافات سنگین ۱۸، ۱۹ و ۲۷ امتیازی شکست خورد.
تیم‌های دی‌آنتونی همیشه متکی به ستاره‌ها بوده‌اند و این نقص، روی زشت خودش را در مرحله‌ی پلی‌آف نشان داده است. اما اکنون، کم‌تعداد شدن لیست بازیکنان راکتس دارد در ژانویه خودش را نشان می‌دهد و این امر، فشار بر MVP -که پیش از این هم بار زیادی بر دوش داشته است- را بیشتر می‌کند.
از اینکه با مقاله دیگری از سایت خبری بسکتبال ما همراه بودید ممنونیم. منتظر مقالات بعدی ما باشید.
