بحث بسکتبال AAU (اتحادیه آماتوری بسکتبال) موضوع داغ و پراهمیتی است. اینکه دقیقا این اصطلاح به چه نوع بازی گفته میشود و شرکت کردن بچه‌ها تا چه حد اهمیت دارد سوالاتی ست که اکثر خانواده‌ها با آن درگیرند. با وجود تمام رسوایی‌هایی که در ارتباط با مربیان کالج، مربیان بسکتبال،عوامل ورزشی، مشاوران، مدیران شرکت کفش، بازیکنان و خانواده هایشان وجود دارد، سوالات زیادی برای پاسخ دادن وجود دارد. در این راستا من تمام تلاش خود را برای توضیح اینکه بسکتبال AAU چیست و چه فواید و ضررهایی دارد انجام می‌دهم.
AAUمترادف چیست؟
AAU مخفف اتحادیه آماتوری ورزشی است و طبق وبسایت آنها از سال ۱۸۸۸ شروع به کارکرده‌اند.برای ساده‌تر کردن مطلب می‌توان گفت که گروهی از بازیکنان که از تیم‌های مستقل دور هم جمع می‌شوند و در این تورنومنت در مقابل تیم‌های دیگر بازی می‌کنند. در واقع تمرکز این نهاد آماده کردن ورزشکاران برای المپیک با بهترین بازیکنان تیمها هست. اما از سال ۱۹۷۰ این سازمان تمرکز خود را برای پرورش بازیکنان جوان در سطوح اساسی از دست داده است.در بیانیه این سازمان اظهار شده است: « به منظور پیشنهاد به ورزشکاران آماتور و داوطلبان فرصت‌هایی برای توسعه توانمندی‌های آنها و رسیدن به بالاترین میزان مهارت با برگزاری مسابقات ورزشی در سطح بین‌المللی و محلی فراهم کرده‌ایم».اتحادیه آماتوری بسکتبال به عنوان آپشنی برای پسرها و دخترها در زمینه ورزشی بسیار مفید و کارامد است. پسرها می‌توانند از سن ۷ سالگی و یا زیر این سن فعالیت کنند تا کلاس دوازدهم یا ۱۹ سالگی به فراگرفتن متدبپردازند.دخترها هم می‌توانند از کلاس دوم شروع به فعالیت کنند و تا کلاس دوازدهم یا ۱۹ سالگی در رقابت‌ها شرکت کنند.زمان اصلی برنامه‌های بسکتبال از ماه فبریه تا جولای است ؛ بلافاصله پس از پایان فصل بسکتبال دبیرستان. مسابقات زیادی در کل سال برگزار میشود و در این بین گروه‌های سنی فرصت این را دارد تا در تورنومنت‌های بین‌المللی با یکدیگر رقابت کنند. وجود این مسابقات به این اتحادیه کمک می‌کند.
تاریخچه اتحادیه آماتوری بسکتبال
بسکتبال اتحادیه جوانان در دهه ۱۹۸۰ زمانی که سونی وکارو و فیل نایت تصمیم گرفتند تا سطح بسکتبال جوانان را ارتقا دهند معروف شد. با امضای قرارداد بین مربیان اتحادیه و مربیان کالج با سازندگان کفش این اطمینان را به آنها داده‌اند تا از کفش‌های آنها در برنامه‌های این سازمان و مسابقات استفاده کنند و در نهایت این روند باعث توجه بیشتر به شرکت‌های بزرگ سازنده کفش و رقابت برسر داشتن بهترین بازیکنان کشور شد و ماهیت بسکتبال کمتر مورد توجه قرار گرفت.
کلوپ‌های بسکتبال جوانان تمرکز خود را برای داشتن کمپانی‌های بزرگ کفش به عنوان اسپانسر مانند نایک و آدیداس با هدف جذب بسکتبالیست‌های ماهر از دبیرستان‌ها پایه ریزی کرده بودند.هدف از جذب این بازیکنان ، بازی آنها در مسابقاتی بود که شرکت‌های نایک و آدیداس اسپانسر تیم‌های بسکتبال اتحادیه بودند در این صورت با بستن قرارداد با این شرکت‌ها بازیکنان با پوشیدن کفش آنها با این اسپانسرها مرتبط می‌شدند. این مسئله باعث شد تا مربیان تمرکز کمتری روی بالا بردن سطح مهارت بازیکنان در طول تابستان داشته باشند و توجه بیشتری به بستن قراردادها با کمپانی‌های کفش، رتبه آنها و تصاویر بازیکنان با این برندها برای بازاریابی نشان دهند. بعضی از بازیکنان در جوانی آنچنان غرق در تبلیغات شدند که دیگر به عنوان بازیکن نتوانستند موفقیتی کسب کنند، تعدادی دیگر هم به دلیل قول‌های مالی که مشاوران تیمها در صورت شرکت بازیکنان برای تبلیغ برندها به آنها و خانوادهایشان داده بودند فرصت جدی حضور در تیم را از دست دادند. بعضی از بازیکنان مثل کوبی برایانت و لبرون جیمز به عنوان نوجوان توانستند به موفقیتهای زودهنگامی برسند و بدون توجه به حواشی به پیشرفت‌های خود در این رشته ادامه دادند و جزو افسانه‌های این رشته شدند. نه تنها برنامه‌های این نهاد ورزشی تحت تأثیر کمپانی‌های کفش بود بلکه ناهماهنگی و بی‌ثباتی درون سازمانی هم باعث ضعیف شدن عملکرد این نهاد در زمینه بسکتبال کالج‌ها شده بود
انتقادهای عمومی از اتحادیه آماتوری بسکتبال
افراد زیادی از جمله بازیکنان و مربیان از این نهاد ناراضی بودند. به چند مثال زیر توجه کنید:
استیو کر: حتی اگر بازیکنان امروزی استعداد زیادی داشته باشند در یک محیط بسکتبالی غیر حاصلخیزی رشد پیدا می‌کنند . این سازمان تنها توانسته است جای توپ بسکتبال دوران دبیرستان را با توپ بچه‌های سنین پایین‌تر عوض کند. من ۳ سال مربی تیم فرزندم در این ارگان بودم. محیط واقعاً عجیب بود و فرهنگی متفاوت از اجتماع داشت. مانند هر جای دیگر مربی بد و خوب در آن نهاد حضور داشت و شاهد برنامه‌های قوی و ضعیف بودید ولی مسئله غیرقابل قبول از نظر من پایین بودن ارزش برد در این سازمان بود. تیمها یکی پس از دیگری بازی می‌کردند و بعضی اوقات در طول یک روز ۴ بار می‌بردند و یا می‌باختند. به‌ندرت پیش می‌آمد که تیمی تمرین کند. بازیکنانی ثابت صبح‌ها برای یک تیم بازی می‌کردند و بعد از ظر برای تیم دیگری وارد زمین می‌شدند. اگر پدر یا مادری از زمانی که فرزندشان در زمین بازی می‌کرد ناراضی بود، تیم بازیکن را عوض می‌کردند و در ادامه مجبور می‌شد بقیه هفته را برای تیم دیگری بازی کند. پروسه تبدیل شدن به یک بازیکن بسکتبال این است که یاد بگیرید چگونه عضوی از کل باشید و خود را با آنچه که در پیش رو دارید تطابق دهید. این مسئله‌ای بود که در این نهاد ورزشی کاملا نادیده گرفته می‌شد.
کوبی برایانت: بسکتبال این سازمان وحشتناک است چراکه به فرزندانمان به هیچ وجه آموزش نمی‌دهد که چگونه بازی کنند. بنابراین باید به رویای داشتن بازیکنانی بزرگ و پروش آنها در این مرکز پایان دهید. آنها هیچ چیز درباره پایه و اساس بازی‌ها نمی‌دانند. این واقعا فاجعه است
گرگ پاپوویچ: از زمانی که اتحادیه آماتدری بسکتبال به یک ارگان بلفعل برای پرورش کودکان تبدیل شد رو به سراشیبی حرکت کرد.
چارلز بارکلی: این نسل جدید همگی مریضند، همه باهم بازی می‌کنند و فرزندان این نهاد هستند.« هرگونه انتقادی که مستقیماً به آنها وارد میشود نسبت به آن جبه می‌گیرند و به تندی برخورد می‌کنند حتی اگر این انتقاد منصفانه باشد. صادقانه بگویم برای من مهم نیست که نسل جدید چه فکری می‌کنند. من می‌دانم که همگی آنها مریضند، این هم جزوی از بیماری ست»
بررسی نکات مثبت و منفی
نکاتت مثبت
با وجود تمام این انتقادات ۲ نکته مثبت وجود دارد:
۱- رقابت کردن در بهترین مسابقه
برای رسیدن به پتانسیل ورزشکار خوب شدن باید در برابر بهتریت نیم‌ها و بازیکنان مسابقه دهید. این نوع بازی بسکتبال به شما در رشیدن به هدف کمک می‌کند چراکه به بازیکنان فرصت بازی در رقابت‌های بهتر و سطح بالاتر را می‌دهد که نمی‌توانند نمونه آنرا با نشستن در خانه و شرکت در تیم‌های کالج تجربه کنند.فراهم آمدن فرصت برای بازیکنان جهت حضور و رقابت با تیم‌های سطح بالا آنها را مجبور به بالابردن میزان مهارت خود برای رویارویی با این تیمها و شناخت نقاط قدرت و ضعفشان و درنتیجه تمرین کردن روی این نقاط میشود.
۲-فرصت گرفت بورس برای بچه‌ها
برای بازیکنان با‌استعداد بازی در این مراکز برای گرفتن بورس ضروری نیست ولی بازیکنان زیادی هستند که در بسکتبال این سازمان شناخته شدند و فرصت دریافت بورس را پیدا کردند. واقعیت این است که این اتحادیه شانس بزرگی را برای بازیکنان به منظور نشان دادن قابلیت‌هایشان تحت نظر صدها مربی فراهم می‌کند. برای کسانی که این امکان را ندارند تا مربی‌های کالج به شهرشان بیایند و بازی‌های آنها را زیر نظر بگیرند این نوع از بازی‌ها فرصت خوبی را برایشان فراهم می‌کند
نکات منفی بسکتبال اتحادیه
تعداد نکات منفی بیش از ۲ مورد است ولی موارد زیر بسیار مهم هستند
۱-اهمیت بیشتر برد نسبت به مهارت
یکی از مواردی که مشکل بزرگی را ایجاد می‌کند این است که مربیان نسبت به آموزش نکات پایه‌ای و اساسی بسکتبال بی‌توجهند. در حقیقت تیم‌های زیادی هستند که اصلا تمرینی نمی‌کنند. یکی از دلایل این امر این است که تیم‌های این سازمان تلاش می کنند تا بهترین استعدادهای ممکن را به دست آونرد، حتی اگر بازیکنان دور از یکدیگر زندگی کنند و زمانی که گرد هم می‌آیند ۳ تا ۴ بازی در طول روز انجام می‌دهند بنابراین وقت کافی برای مربیان جهت تمرین با بازیکنان باقی نمی‌ماند. به علاوه مربیان کمتر زیر باز فشار مطبوعات در طول بازی‌ها قرار می‌گیرند. این ۲ عامل هر از توسعه سطح بسکتبال سازمان جلوگیری می‌کنند ولی باعث افزایش برد تیمها میشود.
۲-مربیان ضعیف
اتحادیه بسکتبال آماتور مهد مربیان ضعیف است به طوری که هرکسی می‌تواند با راه‌اندازی یک تیم در این سازمان مربیگری آن را برعهده بگیرد. هیچ مدرکی از مربیان خواسته نمی‌شود و یا محدودیتی برای آنها جهت اداره تیم وجود ندارد و می‌توانند تا زمانی که بخواهند به عنوان مربی در تیم کار کنند. در طول مسابقات مربیان زیادی را می‌بینید که به جای راهنمایی بازیکنان بر سر آنها فریاد می‌زنند. من مشکلی با سخت‌گیری مربیان و مجبور کردن بازیکنان برای سازگاری با جو و محیط ندارم اما متاسفانه بعضی از آنها می‌خواهند با داد و بیداد به مقصود خود برسند. درواقع اکثر وقت‌ها با فریاد توجه بازیکن را به سوی خود جلب می‌کنند.
آیا فرزندم می‌تواند در بسکتبال این نهاد بازی کند؟
این سوالی ست که هرکسی می‌خواهد جواب آن را به درستی بداند. نظر من این است:
با وجود تمام نکات منفی بازیکنانی هستند که می‌توانند با بازی در این تیمها سود ببرند اما باید تیم مناسب را پیدا کنید. اگر بتوانید برنامه مناسب را پیدا کنید بسکتبال اتحادیه آماتوری می‌تواند فرصت منابی جهت رشد قابلیت‌ها و توانایی‌های فرزندتان به وجود آورد. چند نکته را در اینجا باهم می‌بینیم:
مربیگری خوب- شما می‌خواهید مربی را پیدا کنید که بازی را درک کند ، روابط خوبی با تمام بازیکنان داشته باشد و تمرکز خود را برای یاد دادن قوانین بسکتبال و درست بازی کردن را پایه ریزی کند.
تیم بسکتبال- اطمینان حاصل کنید که تیمی را که پیدا می‌کنید باعث پیشرفت اعضای تیم و افزایش مهارت آنها میشود. این مسئله به فلسفه و تاکتیکی مربوط میشود که مربی برای هدایت تیم در زمین پیاده می‌کند.
خانواده‌ها و بازیکنان-آیا فرزند شما از بازی کردن و در جمع بازیکنان و خانواده‌های دیگر بودن لذت می‌برد؟
بازی‌ها در برابر تمرین‌ها- شما باید تیمی را انتخاب کنید که حداقل ۱ بار در هفته تورین داشته باشد . تیمی را که بازیکنان آن تنها آخر هفته‌ها برای بازی کردن دور هم جمع می‌شوند انتخاب نکنید.
اتحادیه آماتوری بسکتبال دقیقا چه می‌تواند باشد و آیا فرزند شما بهتر است در آن حضور داشته باشد یا نه مسئله سختی برای پاسخ دادن است. از یک طرف مربیان و خانواده‌هایی هستند که ورزش را به مسخره می‌گیرند و خود را درگیر شرکت‌های سازنده کفش می‌کنند و ارتباط با افراد ماهر در زمینه ورزش برایشان اهمیتی چندانی ندارد اما از طرف دیگر بازیکنان می‌توانند در برابر بهترین تیمها رقابت کنند و فرصت‌های خوبی را برای دیده شدن توسط مربیانی که ممکن است به آنها بورسیه ورزشی پیشنهاد دهند بدست بیاورند. در هرصورت بهتر است در انتخاب باشگاه ورزشی مورد نظر دقت کنید و آن را به درستی انتخاب کنید. در آخر باید بگویم که آمریکا همچنان بهترین بازیکنان بسکتبال را آموزش و پرورش می‌دهد و بسیاری از آنها در این نهادها مهارت کسب کرده‌اند.با وجود نکات منفی زیادی که درباره این سازمان وجود دارد ، این نظر که اتحادیه آماتوری بسکتبال از پیشرفت بازیکنان جلوگیری می‌کند نادرست است و به نوعی درباره نکات منفی آن بزرگ‌نمایی شده است.
