آلکس کاروسو (Alex Caruso) اسم ها و لقب های زیادی دارد: فروشنده بیمه، حسابدار، عقاب کچل، مامبای سیاه، کاروشو. اسم های جدیدتر هم هر روز اضافه می شوند، حتی همین الان که NBA در خواب آلوده ترین روزهای تقویمش به سر می برد.
خود او میگوید: «این کار متوقف نشده است، من هر روز چند پیغام در توییتر دریافت می کنم با این موضوع که تو بزرگترین هستی یا کاروس-خدا یا چیزهای دیوانه واری شبیه به اینها».
اگر مردم مستقیم برای خود آلکس کاروسو توییت نفرستند، حداقل در مورد او توییت می فرستند. او الهام بخش خیلی از صفحات هواداری در توییتر شده که مطالب مثبت در مورد کاروسو منتشر می کنند، او را با ویلت چمبرلین مقایسه می کنند و او را در لحظات نمادین NBA به تصویر می کشند.
در همین حال در فضای اینستاگرام یک عکس دستکاری شده از کاروسو درحال بدنسازی به شدت پربازدید شد. کمی بعد از آن او تست مواد نیروزا داد. صفحه او در شبکه ردیت (Reddit) نمایش براقی از تعلق خاطر و محبوبیت است. گلچین بعضی از حرکات و نمایش های او در همه رسانه ها و شبکه های مجازی دست به دست می شود. حتی تصاویری از برخورد و تنه به تنه شدن کاروسو با مایکل جکسون هم مونتاژ شده است.
این قضیه یک غافلگیری جالب برای کاروسو است که قرار است سومین سال حضورش در NBA و دومین سال حضورش در کنار ستاره شدیداً محبوب، لبران جیمز، را تجربه کند. اگرچه او فعلاً فقط ۶۲ بار به میدان رفته و یک شیوه رفتاری راحت، آرام و متواضعانه را در پیش گرفته، اما با این وجود او در حال تبدیل شدن به یک افسانه زیرزمینی در پرهیاهو ترین تیم لیگ است و در پرهیاهو ترین شهر کشور بازی می کند.
چهره قهرمان از فاصله نزدیک
کاروسو که با لباس و کلاه ورزشی در ساحل منهتن مشغول نهار خوردن بود گفت «من هالیوود نیستم» ، او در همین محله زندگی می کند و دلیلش برای انتخاب منهتن به گفته خودش این است که: «اینجا برعکس لس آنجلس است، ساکت، آرام، راحت و دنج».
او می گوید که در این محدوده کسی او را نمی شناسد، و همین حس خوبی به او می دهد. کاروسو احتمالاً یکی از کمرنگ ترین و کم جلوه ترین ورزشکاران NBA است و مثل بقیه جلب توجه نمی کند. با وجود اینکه قدش ۶ فوت و ۵ اینچ (حدود ۱٫۹۶ متر) است اما در ظاهر آنقدر به نظر نمی رسد. او لاغر است و نزدیک به ۱۸۵ پوند (حدود ۸۴ کیلو) وزن دارد، مو های سرش تقریباً ریخته، ریش و سبیل بزی یا پروفسوری دارد که البته کامل به هم وصل نشده اند. او اساساً شبیه یکی از جوان های خیابانی است.
خودش می گوید: «ظاهر من بیشتر به سن آنتونیو یا شارلوت یا میلواکی می خورد، که زرق و برق کمتری دارند. کمی خنده دار است که من الان اینجا هستم. کمی خنده دار است که اینجا لس آنجلس است».
آنچه که خنده دار تر و بامزه تر است این است که او به عنوان یک قهرمان مردمی در حال اوج گرفتن در لس آنجلس است. شاید تعداد بسیار کمی او را شخصاً و از نزدیک بشناسند، اما در شبکه های اجتماعی، به ویژه در توییتر، او تبدیل به ستاره ای در حد و اندازه هالیوود شده است.
شوق مردم نسبت به آلکسکاروسو باعث سرگرمی این پسر ۲۵ ساله شده و خود او نیز گاهی فضای مجاری را تغذیه می کند. وقتی که در ماه مارس لبران جیمز مقام چهارم امتیاز گیری در کل تاریخ لیگ را بدست آورد، نشریه رینگر (The Ringer) یک ویدئو را روی توییتر پخش کرد که در آن کاروسو با لحن خیلی ملایم و محجوب خودش را به لبران معرفی می کند و می گوید: «سلام، چه خبر مرد؟ من آلکس هستم.» و خود کاروسو به خاطر خوشحال کردن طرفداران کم تحمل و هیجان زده اش، این ویدئو را در صفحه شخصی اش بازنشر کرد.
در ماه آوریل حرکت پوت-بک-جم (Put-Back Jam) کاروسو در مقابل تیم وریرز باعث شگفتی لبران جیمز، جاویل مک گی (JaVale McGee) و شبکه های اجتماعی شد. شب بعد او ۳۲ امتیاز از تیم کلیپرز گرفت که باعث شد در مورد ترس پاتریک بورلی، مدافع تیم کلیپرز، از قدرت و جسارت امتیاز گیری کاروسو، بحث های زیادی در شبکه های اجتماعی پیش بیاید. کمتر پیش می آید که یک نفر راجع به کاروسو مطلبی توییت کند و پاسخ های عجیب و غریب و دیوانه وار دریافت نکند، از تصاویر متحرک و عکس های دستکاری شده ستایش آمیز گرفته تا توصیف و تعریف در مورد بزرگی و برتری او.
چرا آلکس کاروسو ؟
از بین تمامی بازیکنان، چرا آلکس کروسو؟ خود او در این مورد یک نظریه دو سویه دارد.
او می گوید: «فکر می کنم به خاطر شیوه بازی ام است. من در هر بازی وارد زمین می شوم و تا جایی که می توانم سخت بازی می کنم، و به نظرم مردم به این کارم احترام می گذارند. و از طرف دیگر این حقیقت مطرح است که من می توانم یک آدم معمولی در خیابان باشم. همه با خودشان اینطور فکر می کنند که بله او یکی از خود ماست که این کار ها را انجام میدهد ، که البته این خیلی جالب است چون من خودم هم اینطور احساس می کنم که یک آدم معمولی هستم. من در این اطراف می گردم و اصلاً حس نمی کنم که قدم ۶ فوت و ۵ اینچ (حدود ۱٫۹۶ متر) است. اصلاً احساس نمی کنم همان پسری هستم که برای تیم لیکرز بازی می کنم. ولی در واقع حقیقت همین است».
بله، برای هر کدام از طرفداران که مو های کم پشت دارند یا به اطرافیان شان شباهت ندارند، کاروسو سمبل یک آدم معمولی در NBA است. تیپ و مدلش به لیگ های محلی می خورد، که پر از شوت های سه امتیازی شانسی و شیوه های قدیمی بسکتبال هیجانی و احساسی است. لری نانس جونیور، از هم تیمی های قدیمی او میگوید: «ممکن است که او شبیه اطرافیانش نباشد، ولی او بازیکن NBA است».
بعد از پایان دوره استراحت آل-استار در فصل قبل، وقتی که بازیکنان تیم لیکرز دوباره جمع شدند، کارورسو در ۲۰ بازی به میدان رفت و به طور متوسط هر شب ۲۵٫۶ دقیقه بازی کرد. او در هر بازی میانگین امتیاز ۱۱٫۲ و میانگین سرسام آور ۴۶٫۹ شوت از راه دور را ثبت کرد.
تابستان امسال، با گذشت سه سال از دوره بدون قرارداد (دورانی شبیه کار آموزی و بدون حقوق ) ، او یک قرارداد ۵٫۵ میلیون دلاری برای ماندن در تیم لس آنجلس امضا کرد. او می داند که این قضیه از نظر کسانی که با NBA آشنایی زیادی ندارند، چقدر پوچ و بی معنی به نظر می رسد. خودش هم اعتراف می کند. او با احترام خاصی می گوید: «وقتی به تیم لیکرز فکر می کنید، لبران هست، آنتونی دیویس، راجون راندو، دانی گرین و بازیکنانی که واجد شرایط NBA هستند را می بینید» ، و بعد اضافه می کند: «و حالا من هم هستم».
آلکس از شروع تا پرواز
اولین باری که کاروسو مورد توجه قرار گرفت احتمالا ۲۰ مارس سال ۲۰۱۶ بود. او به همراه تیم تگزاس (Texas A&M Aggies) در دور دوم مسابقات دانشگاهی، در مقابل تیم آیووای شمالی (North Iowa) قرار گرفته بود. وقتی که ۴۴ ثانیه به پایان بازی مانده بود، او و تیمش ۱۲ امتیاز از حریف عقب بودند و در حال حذف شدن از بازی ها. بعد از طوفانی از پاس های خارج از زمین و شوت های ثانیه آخری، تیم تگزاس با حساب ۹۲ بر ۸۸ حریفش را شکست داد. کاروسو با کسب ۲۵ امتیاز در آن بازی، نجات بخش تیمش شد. خودش به آن بازی می گوید، «بزرگترین بازگشت تاریخ» . البته آن بازی در واقع آخرین پیروزی او با تیم تگزاس بود که چهار سال عضوش بود.
وقتی که زمان گزینش بازیکنان ورودی به NBA در ماه ژوئن (اواخر بهار) فرا رسید، این احتمال وجود داشت که کاروسو در دور دوم برای بازی در یکی از تیم های NBA انتخاب شود. در شب گزینش او در منزل والدینش در شهر کالج استیشن تگزاس میزبان چند نفر از دوستانش بود. والدین او هر دو در دانشگاه تگزاس ای اند ام (Texas A&M) کار می کردند. پدرش در دپارتمان ورزش و مادرش در قسمت منابع انسانی. پدرش، مایک، آن شب را شب نگرانی و اضطراب می داند. همه از آلکس می پرسیدند که آیا ارتباطش با تیم خوب است یا نه؟ آیا با آنها تمرین کرده یا نه؟ پاسخ های آلکس زیاد مهم نبود، چون در پایان زمان گزینش، مشخص شد که هیچ تیمی او را انتخاب نکرده است.
او یک سال بعد را در جی لیگ (G League) که مختص جوانان است، به بازی در تیم تاندر (Thunder) معروف به آبی (Blue) گذراند. تابستان بعدی وقتی که در یک مسابقه، عالی بازی کرد و درخشید، توجه مدیر تیم لیکرز را که در آنجا حضور داشت به خود جلب کرد. نیک مازلا (Nick Mazzella) مدیر پرسنل حرفه ای لیکرز، در این باره گفت: «ما استعداد و پتانسیل یک بازیکن ۶ فوت و ۵ اینچی واقعی را دیدیم، یک گارد راس با فرم و اندازه درست» . او از توانایی و آمادگی بدنی، نحوه کنترل زمین بازی و پتانسیل شوت های پرشی کاروسو خوشش آمد.
کاروسو برای بازی در تیم لیگ تابستانی لیکرز دعوت شد که با ۱۸ امتیاز، ۹ پاس گل و ۴ توپ ربایی، در رقابت با یک بسکتبالیست جوان دیگر به نام دآرگون فاکس (D’Aargon Fox) موفق تر عمل کرد و از همانجا طلوع او به عنوان یک ستاره در رسانه های اجتماعی آغاز شد.
در ماه جولای ۲۰۱۷ او یک قرارداد دو ساله دو جانبه با تیم لیکرز بست، که تا قبل از آن مشابهی نداشت. او می توانست ۴۵ روز را با تیم لیکرز باشد و بقیه سال را در جی لیگ بازی کند. این قرار داد ثبات ذهنی و بازی او را به آزمایش می گذاشت. مازلا معتقد است که تمام مفهوم یک قرارداد دوجانبه در اهمیت آزمایش و تجربه ذهنی و روانی آن قرار گرفته است.
او می گوید: «این کار سختی است. شما دو خانواده متفاوت دارید، دو خانه، دو مربی، و دو نقش یا وظیفه در تیم. در یک تیم شما فرمانده و رهبر هستید و در تیم دیگر تلاش می کنید که به سطح بقیه برسید و جایی در آن برای خود پیدا کنید. بازیکنان دیگری هم داشته ایم که در قرارداد های دو طرفه سختی زیادی کشیدند».
از نظر مازلا این جابجایی ها و تغییرات زیاد آلکس کاروسو را اذیت نکرده و او خوب خودش را سازگار کرده است: «آنها بعضی وقتها ساعت ده و نیم شب به آلکس زنگ می زدند و میگفتند که تو در این سفر قرار نیست همراه لیکرز باشی، تو باید با تیم ساوث بی (South Bay) بمانی. و او در جواب می گفت که خوبه، باشه متوجه شدم» .
در پایان فصل،آلکس کاروسو در ترکیب شروع کننده اصلی لیکرز قرار گرفت و نشان داد که لیاقت این جایگاه را دارد. در بازی نهایی در مقابل تیم کلیپرز او ۱۵ امتیاز و ۷ ریباند را به نام خودش ثبت کرد.
او سال قبل هم با همین توافق برگشت و دوباره در انتهای فصل تأثیر خودش را در هر دو سمت زمین، یعنی حمله و دفاع نشان داد.
مازلا می گوید: «بازیکنان زیادی وجود ندارند که از نظر دفاعی نمره A+ دریافت کنند، ولی قطعاً آلکس این نمره را کسب می کند» . وقتی کاروسو در مقابل بازیکنانی که از تکنیک پیک-اند-رول (یکی از تکنیک های حمله) استفاده می کنند، دفاع می کند، امتیاز او در نرم افزار سینرژی اسپورتس (نرم افزار تحلیل اطلاعات پیشرفته بازیکنان بسکتبال) حتی از مدافعین قدرتمندی مثل کریس پال و مایک کانلی هم بیشتر است. و به قول مازلا، این تازه نصف بازی است. در نصفه دیگر، کاروسو با میانگین ۵۳٫۱ درصد در شوت های سه امتیازی، صدر نشین تمام مدافعین NBA است. او حتی از استف کری (Steph Curry) هم بالاتر است.
البته خود آلکس زیاد مغرور نمی شود و همیشه فروتنانه، هم تیمی هایش را در آمار خوبش موثر می داند. او می گوید: «در چند موقعیت خیلی خوب و کامل عمل کردم، اما وقتی که بیشتر اوقات دو بازیکن از تیم حریف مشغول کنترل و دفاع در برابر لبران هستند، من موقعیت و فضای خالی زیاد و مناسبی برای جابجا شدن و شوت زدن پیدا می کنم. در واقع اگر لبران نباشد من هم نمی توانم درخشان بازی کنم و این آمار های خوب را کسب کنم» .
عقاب در آشیانه
همین تابستان محدودیت های قراردادی آلکس کاروسو تمام شد و او برای اولین بار در طول دوران بازی اش توانایی مذاکره را به دست آورد. تیم های زیادی به جذب او علاقه نشان دادند، مثل وریرز و ممفیس گریزلیز، اما او ترجیح داد صبر کند تا لیکرز حرکتش را انجام دهد و کوای لنارد هم تصمیمش را برای جابجایی بگیرد. کاروسو از نزدیک همه چیز را از طریق توییتر دنبال کرد.
وقتی که لنارد با کلیپرز قراردادش را امضا کرد، لیکرز به سرعت به سراغ کاروسو آمد و یک قرارداد دو ساله دیگر با او نوشت. آلکس درباره این قرارداد گفت: «احساس امضا کردن یک قرارداد تضمین شده با پول رایج در NBA یک احساس مبهم غیر واقعی داشت. به خصوص به خاطر نقطه ای که از آن شروع کردم و مسیری که طی کردم. خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم. وقتی که با پدرم یا مادرم یا خواهرانم یا دوستانم در زادگاهم صحبت می کنم، دوست دارم فریاد بکشم بله من یک قرارداد ۵٫۵ میلیونی دو ساله با لیکرز بستم. اگر واقعاً این جمله را فریاد بکشم احساس خیلی خوبی خواهم داشت» .
مرد کچل دستمزد می گیرد!
طبیعتاً رسانه های اجتماعی از شدت هیجان منفجر شدند. خبر مربوط به ثبت قرارداد او در شبکه ردیت تبدیل به دومین خبر پربازدید در مورد کاروسو شد. با این حال هیچ چیزی ارتباط بین واقعیت و هیجان پیرامون خود کاروسو را مثل یکی از پست های شبکه توییتر نشان نداد. آن پست یکی از عکس های کاروسو را نشان میدهد که مثل لنس استفنسن (Lance Stephenson) معروف، ادای گیتار زدن در می آورد، و مناسب ترین تیتر ممکن هم برای عکس انتخاب شده است: «مرد کچل دستمزد می گیرد» .
