لری براون از بزرگان بسکتبال آمریکا است. او عضو تالار مشاهیر بسکتبال آمریکا است و در سال‌های ۷۰-۱۹۶۸، ۳ بار در آل‌استار شرکت کرد و در آل‌استار ۱۹۶۸ عنوان MVP را به‌دست آورد. از سال ۱۹۷۲ به مربیگری در NBA پرداخت و سال ۲۰۰۱ سرمربی برتر NBA شد و در سال ۲۰۰۴ نیز با دیترویت به عنوان قهرمانی لیگ بسکتبال NBA دست یافت. او چند ماهی است که سرمربی فیات تورینوی ایتالیا شده است. سایت خبری بسکتبال بسکتفا با ترجمه‌ی مقاله‌ای از آندرو کِه، نویسنده‌ی نیویورک تایمز به سراغ این اسطوره‌ی ۷۸ ساله رفته است.
لری براون همیشه رازی در چنته دارد و به‌ندرت می‌شود او را درک کرد.
لری براون، این مربی مسن که عضو از تالار مشاهیر بسکتبال آمریکا است اواخر سال ۲۰۱۸ به تورین رفت ولی هنوز حتی در ارتباط گرفتن با مستخدم خود نیز مشکل دارد. وقتی لری می‌خواهد از فروشگاه محله‌ی خود خرید کند کسی نیست که از خنده ریسه نرود. می‌دانید که لری براون فقط چند تا کلمه‌ی ایتالیایی بلد است که یکی‌اش میگو است و دیگری تون ماهی. او در ایتالیا مجبور است تون ماهی زیاد بخورد.
لری براون، این عضو تالار مشاهیر بسکتبال آمریکا و مربی سابق نیکس، نتس و بیش از یک دو جین تیم‌های کالج و تیم‌های حرفه‌ای، در ۷۸ سالگی و پس از توافق بر سرِ مربیگریِ تیم فیات تورینو، که در لِگا بسکت سری آ بازی می‌کند، به تورین رفت. لری براون اکنون خوب فهمیده که حتی بسکتبال هم نمی‌تواند از غریبگیِ او در ایتالیا بکاهد.
جوزپه پوئِتا که کاپیتان فیات تورینو است می‌گوید «مربی ما قطعاً یک اسطوره است، عضو تالار مشاهیر بسکتبال آمریکا است، قطعاً یک نابغه است. ولی حقیقت آن است که بسکتبالِ اینجا با لیگ بسکتبال NBA سرتاپا فرق دارد.»
زندگی حرفه‌ای لری براون، عضو تالار مشاهیر بسکتبال آمریکا
عشق لری براون به کار کردن در باشگاه‌های مختلف -۱۵ تیم طی ۵ دهه- تا قبل از این تنها به کشور آمریکا محدود می‌شد. وقتی در رسوایی تیم بسکتبال دانشگاه SMU پای لری براون هم به میان آمد دیگر بخت از او روی برگرداند. لری در مصاحبه با یک سایت خبری بسکتبال گفت که سالمندستیزیِ لیگ بسکتبال NBA باعث شده به او حتی کار کمک‌مربی نیز ندهند. او که هنوز معتاد به بسکتبال است و سالن بسکتبال را خانه‌ی خود می‌داند و عاشق درس دادن است به‌جای مبارزه در آمریکا راه آن‌ور آب را در پیش گرفت.
او از خیلی جهات با آدم‌های هفتاد و چند ساله‌ی دیگر فرق چندانی ندارد: بله، او به‌لحاظ سلامتی دچار مشکلاتی شده است و دیگر نمی‌تواند مثل سابق راه برود ولی معتقد است به حرفه‌ای که عمرش را پای آن گذارده هنوز می‌تواند چیزی اضافه کند. تنها مشکلی که دارد این است که بقیه چنین نظری ندارند.
این عضو تالار مشاهیر بسکتبال آمریکا حالا از لیگ بسکتبال NBA به ایتالیا آمده تا در گوش یک‌سری آدمِ جوانِ جدید، درباره‌ی «درست بازی کردن» موعظه کند.
لری براون به یک سایت خبری بسکتبال گفت «می‌خواهم آنچه می‌دانم و آنچه بدانها فکر کرده‌ام را به دیگران بیاموزم. ولی در عین حال می‌خواهم رشد کنم و چیز یاد بگیرم.»
کار در فیات تورینو تا اینجا خیلی پیچیده شده است. این تیم چند سالی است که دچار وضعیت آشفته‌ای شده و فقط فصل گذشته ۳ مربی عوض کرد. جالب است که فیات تورینو در این فصل ۱۲ بازیکن جدید خریده است _و خیلی از آنها هم طی فصل مصدوم شدند.
لری براون، این عضو تالار مشاهیر بسکتبال آمریکا خودش هم مشکل سلامتی دارد. او فقط در سال ۲۰۱۸ ، ۵ بار عمل جراحی کرد که یکی از آنها در سمت چپ گردن او یک زخم بزرگ برجا گذارده. از ژوئن ۲۰۱۸ که به فیات تورینو پیوسته تا به حال ۲ بار برای عمل جراحی به ایالات متحده برگشته و در خیلی از بازی‌های ماه اکتبر ِتیم خود غایب بود.
او گفت که این مسأله قابل مدیریت است؛ اینکه از بازیکنانش دور باشد غیرقابل تحمل است. تیم فیات تورینو که نمی‌داند تحت نظر لری براون قرار است چگونه بازی کند در لیگ داخلی ایتالیا ۲ برد و ۴ باخت و در مسابقات قهرمانی بسکتبال اروپا معروف به یوروکاپ، ۰ برد و ۶ باخت را به ثبت رسانده است.
براون در مصاحبه با یک سایت خبری گفت «اگر بازی تیم ما را ببینید احتمالاً می‌گویید این چه‌جور بازی کردنی است. به‌جای بازی کردن دارند فقط دور خودشان می‌چرخند.»
فیات تورینو که پر از بازیکنان آمریکایی‌ای شده که در لیگ بسکتبال NBA سابقه‌ی بازی دارند، در باخت خانگی خود مقابل اسکای‌لاینرز فرانکفورت تنها ۷ بازیکن در اختیار داشت که یکی از آنان هم وسط بازی مصدوم شد. یکی دیگر هم بود که براون او را به بازی نفرستاد تا با او نکاتی چند در میان بگذارد و اینگونه بود که فیات تورینو بیشتر کوارتر چهارم را با فقط ۵ بازیکن برگزار کرد.
براون در کنفرانس پس از بازی، خود را روی صندلی انداخت و آه سردی روانه‌ی میکروفون کرد. در حالیکه خبرنگاران خیره به او بودند، لری یک بطری آبِ بزرگ و صورتی رنگ را برداشت و گفت: «در تیم دو تا بازیکن داریم که حتی نمی‌توانند این بطری آب را دفاع کنند.»
کارلوس دلفینو، اسمال فوروارد آرژانتینی-ایتالیایی‌ای که بعنوان یک بازیکن پرسابقه و برای روحیه دادن به دیگر بازیکنان به تیم ملحق شده است می‌خندد و می‌گوید حرف زدنِ براون فرقی با حرف زدن او در سال ۲۰۰۳ ندارد _دلفینو در سال ۲۰۰۳ از درفت‌های دیترویت پیستونز و سرمربی آن، لری براون بود.
دلفینوی ۳۶ ساله که تقریباً یک دهه در لیگ بسکتبال NBA بازی کرد می‌گوید «آن موقع من خیلی جوان بودم و لری خیلی پیر بود. حالا من پیر شده‌ام و او هم خیلی خیلی پیر شده.»
دلفینو گفت بیشتر فصل اولِ حضور در لیگ بسکتبال NBA از دست براون عصبانی بوده چراکه لری نسبت به او زیاد سختگیری می‌کرده است. بعد از اینکه راه این دو از هم جدا شد براون بازهم دلفینو را مورد نقدهای صادقانه و سازنده قرار می‌داد و این بازیکن جوان فهمید که سختگیری‌های براون از روی غرض‌ورزی نبوده و هدفش تنها آن بوده که کیفیت او را بالا ببرد.
دلفینو گفت «گاهی بازیکنان جوان از دست لری عصبانی می‌شوند و من با خودم می‌گویم ‘این مرد عوض نشده است’».
براون شاید بازیکنان جوان را بدجور اذیت کند ولی بلد است آنها را چگونه تحت تأثیر قرار دهد، بخصوص وقتی که نشان می‌دهد با همه‌ی بزرگان لیگ بسکتبال NBA آشنایی نزدیک دارد. (او همه‌ی بزرگان بسکتبال را «بچه» صدا می‌زند، حتی آنها را که میانسال هستند.) بازیکنان گاهی از او می‌خواهند درباره‌ی آلن آیورسون یا رشید والاس بگوید.
پوئتا، کاپیتان تیم می‌گوید «او بسیار پرانرژی است. فکر کنم ۱۵۰ سال عمر کند. خیلی چیزها دیده. حتی جنگ جهانی را هم دیده! او مثل پدربزرگ دنیادیده و محترمی است که داستان‌های زیادی برای تعریف کردن دارد.»
هنوز هم بر داستان‌های او دارد افزوده می‌شود.
رختکن‌های اینجا برخلاف رختکن‌های مجلل لیگ بسکتبال NBA خیلی کوچک است. اوایل فصل او به سرویس بهداشتی یکی از استادیوم‌ها رفت ولی وقتی فهمید توالت فرنگی آن درپوش ندارد سریع پرید بیرون.
او خاطره‌ی یک سفر هوایی از ایتالیا به آلمان را هم تعریف کرد که امید چندانی نداشت هواپیمایش سالم روی زمین بنشیند. «در سفرهای هوایی طولانی دو تا قرص والیوم می‌خورم. در سفرهای هوایی کوتاه یکی. ولی در این هواپیمای داغان باید همه‌ی قرص‌ها را می‌انداختم بالا.»
این ماجرا خاطره‌ای را به یاد او آورد که مایکل جوردن برای او از یک تیم بیسبال تعریف کرده بود.
«جوردن گفت باحال‌ترین خاطره‌ای که داشته این بوده که سوار اتوبوس یکی از تیم‌های ماینر لیگِ بیسبال می‌شده است. این اتوبوس، قبل از هر بازی بازیکنان را سوار می‌کرد و بی‌خیالِ بازی، هی توقف می‌کرد و همه پیاده می‌شدند چیپس و چیزهای دیگر می‌خوردند. حالا فهمیدم مایکل جوردن چه حسی داشته.»
براون گله دارد که چرا در لیگ بسکتبال NBA کسی به او حتی شغل کمک‌مربی هم پیشنهاد نمی‌کند. او می‌گوید همه‌اش به‌خاطر سالمندستیزی است؛ لابد می‌ترسند که اگر او سرمربی بشود جای سرمربیان جوان را تنگ کند. او کمک‌مربیانی مانند تِکس وینتر، جانی باچ و پت کاریل که تا هشتاد و چند سالگی مشغول به کار بودند را نام می‌برد تا بگوید قبلاً اینطور نبوده است.
براون گفت: «این افراد با بالا رفتن سن کودن نشدند.»
لری براون خیلی به تبعیدش فکر نمی‌کند. او شب‌ها بیدار می‌ماند تا بازی‌های لیگ بسکتبال NBA را تماشا کند. او در بارهای ورزشی بازی‌های NFL را هم دنبال می‌کند، حتی اگر شده در یک گوشه‌ی تنگ و تاریک. براون برای کوتاه کردن موی خود پیش آرایشگری می‌رود که طرفدار فیات تورینو است و از او پول نمی‌گیرد.
او هر روز صبح را با بوی نان‌های تازه‌ی یک نانوایی سنتی در پایین آپارتمانش شروع می‌کند. به‌قول او، بوی خاطره‌انگیزی است؛ بچه که بود، خانواده‌ی او پس از مرگ پدرش به آپارتمانی رفتند که زیر آن نانوایی‌ای بود که مادرش آنجا کار می‌کرد.
او دوست دارد نزدیک خانواده و فرزندان و نوه‌هایش باشد. او همچنین دوست دارد به هواداران خوشحالی هدیه کند، و از اینکه در چند ماه اولیه‌ی حضور در تیم نتوانسته چنین کاری کند احساس گناه می‌کند.
او گفت مالکان تیم با استخدام او به وی شانسی دوباره داده‌اند و برخی از بازیکنان قید پول بیشتر را زده‌اند تا بتوانند برای او بازی کنند. هدف او حرکت رو به جلو و درست کردن اوضاع تیم است. او برای هر کس که علاقمند به یادگیری باشد چیزی برای عرضه دارد.
او گفت «آدم دوست دارد به کسانی که به او اعتماد کرده‌اند هدیه بدهد. بزرگترین دغدغه‌ی من این است که به آنها چیزی بدهم که از من توقع دارند.»
از اینکه با سایت خبری بسکتبال بسکتفا همراه بودید متشکریم. در سایت خبری بسکتفا از بهترین‌های بسکتبال بیشتر خواهید خواند.
منبع: nytimes.com
