زمان حرکت بعدی جیمز هاردن فرا رسیده است

ریش او هنوز باشکوه و لرزان است، یک جنگل نفوذ ناپذیر از استتار چهره. مردی که پشت این ریش است نیز به همین اندازه سرزنده و رسوخ ناپذیر است. او به ریش یا آقای ریش هم معروف است. البته نمای پولادین پوشیده از پشم او، به تازگی ترک برداشته است، هرچند خیلی کوچک.

مجموعه ای از چند سؤال و جواب کوتاه با هاردن (James Harden) محبوب و اطرافیان او، مسائل جالبی را در مورد گذشته، وضعیت فعلی و چشم انداز آینده آقای ریش برای ما روشن میکند. کمی قبل از شروع بازی ها در فصل جدید، او از آستانه ۳۰ سالگی عبور کرد و همین بهانه خوبی برای یک گفتگو و چالش جذاب شد.

خب، درباره تولد سی سالگی ات که اخیراً جشن گرفتی…

«یادآوری نکنید!» جیمز هاردن طوری با عجله وسط جمله می پرد که انگار فقط اشاره به سن و سال زانوهایش را قفل می کند و باعث ریختن موهای جلوی پیشانی اش می شود.

بله، ستاره تیم هیوستون راکتس (Houston Rockets) در روز ۲۶ آگوست (مصادف با روز ۴ شهریور) امسال ۳۰ عدد شمع را خاموش کرد، و این قضیه کمی آدم را دچار احساسات منفی می کند، اما آقای ریش چابک تر و با اعتماد به نفس تر از همیشه است.

او به صورت پیاپی چند بار عنوان امتیاز آور ترین بازیکن را کسب کرده، نیم دو جین جایزه تیم منتخب NBA دارد، و در جدول ارزشمند ترین بازیکنان لیگ یک جایگاه تقریباً همیشگی را به خودش اختصاص داده است. یکی از بهترین دوستان و هم بازی او در آل-استار، یعنی راسل وستبروک، در همین تابستان به تیم او پیوست. و دشمن دیرینه اش در حال پیر شدن است.

تیم گلدن استیت وریرز (Golden State Warriors) که در پنج فصل گذشته چهار بار مانع رسیدن هاردن به فینال و موفقیت بیشتر او می شد، دوباره آسیب پذیر و فانی شده است. هم کوین دورانت را به تیم بروکلین واگذار کرده و هم کلی تامپسون (Klay Thompson) را به خاطر آسیب دیدگی شدید زانو، از دست داده است.

هیچ سلسله قدرتمندی برای سرنگون کردن باقی نمانده، و هیچ ابر تیم یا سوپر تیمی (Superteam) هم افق های باز را مسدود نکرده است.

صحنه NBA ناگهان گسترده تر و باز تر از قبل به نظر می آید، و نمایی از تعادل و توازن فوق ستاره ها در آن برقرار شده است: لبران جیمز و آنتونی دیویس در تیم لیکرز، کوای لنارد و پل جورج در تیم کلیپرز، جوئل امبید (Joel Embiid) و بن سیمونز در تیم فیلادلفیا، کوین دورانت و کایری اروینگ (Kyrie Irving) در تیم بروکلین.

و حالا در تیم هیوستون، جیمز هاردن و راسل وستبروک.

الان دیگر به جای تیم وریرز، این تیم راکتس است که به داشتن ارزشمند ترین بازیکنان دو دوره اخیر لیگ افتخار می کند.

هاردن می گوید: «بازی های عادی فصل، دوره تطبیق و تنظیم است، تغییرات و بالا و پایین های زیادی صورت می گیرد. ولی من منتظر و مشتاق ورود به جنگ هستم، یعنی بازی های حذفی یا پلی‌آف، در مقابل کسی که خوب می جنگد، مثل یک سگ جنگنده. کسی که به معنای واقعی در بازی یک قاتل باشد».

تیم راکتس احتمالاً در این فصل هم عناوین افتخارات خوبی کسب خواهد کرد. خود هاردن هم حتماً در ترکیب ارزشمند ترین بازیکنان فصل قرار خواهد گرفت. اما این بحث ها دیگر برای او زیاد جذابیت ندارد، به خصوص که او الان وارد دوره میانسالی اش در NBA می شود.

جیمز هاردن ، میانسالی و کسب جام

بر اساس مطالعاتی که انجام شده، بیشتر بازیکنان در اوایل دوره ۳۰ سالگی، افت کردن شان آغاز می شود. فقط تنها موضوع مهم این است که چقدر و با چه سرعتی افت می کنند. حتی بزرگترین ستاره ها هم ضعیف شدن و میرایی ورزشی خودشان را حس می کنند، و متوجه می شوند که بیشتر دوران بسکتبال شان را پشت سر گذاشته اند و دوران کمی از فعالیت حرفه ای آنها باقی مانده است.

هاردن اخیراً در مراسم معرفی کفش جدیدش به نام آدیداس هاردن شماره ۴ صحبت جالبی کرد: «وقتی شما خاطرات خودتان را مرور می کنید، معمولاً اینطوری است که می گویید  من فقط یک پسر بچه ۱۸ ساله بودم، و بعد به ۲۱ سالگی رسیدم. خب پس ۹ سال بقیه اش کجا رفت؟ چه زمانی ۳۰ ساله شدید؟ حالا بعدش چه می شود؟ »

احساس گیج کننده و مبهمی است. آیا واقعاً ۱۰ سال از زمانی که هاردن (با ریش کوتاه و پاپیون بزرگ) به عنوان سومین بازیکن، از لیگ جوانان برگزینه شد تا در NBA بازی کند، می گذرد؟ آیا واقعاً ۷ سال از آن سفر شگفت انگیز به مسابقات فینال NBA به همراه دورانت و وستبروک با تیم اوکلاهاما سیتی می گذرد؟

انگار همه چیز در هاله ای از مه قرار دارد.

او عنوان های زیادی به دست آورده است: ششمین مرد سال ۲۰۱۲ ، بهترین پاسور در سال ۲۰۱۷ ، ارزشمند ترین بازیکن سال ۲۰۱۸ ، و سال گذشته هم بالاترین میانگین امتیاز گیری در ۳۲ سال گذشته با رسیدن به عدد ۳۶٫۱ امتیاز.

هاردن احتمالاً مسلط ترین و چیره دست ترین بازیکن امتیاز گیر از نسل خودش است. او با گام های رو به عقب، گام های رو به کنار و حرکت های تیز و سریعش آنقدر موثر و مرگبار است که مدیر عمومی تیم راکتس، یعنی داریل موری (Daryl Morey)، اخیراً اظهار کرده که او بزرگترین امتیاز گیر در تاریخ است، بهتر و بالاتر از هر کس دیگری.

داریل موری در یک پادکست گفت: «این فقط یک حقیقت محض است که جیمز هاردن امتیاز گیر بهتری نسبت به مایکل جوردن است.» اما خود هاردن به این حرف ها با یک خنده کوچک و گفتن: «داریل دیوانه است» عکس العمل نشان می دهد.

اما یک حفره عمیق در افتخارات هاردن وجود دارد، و یک احساس فرسایشی و خورنده، که بین همه ستاره مشترک است: اگر برنده نشوم چه می شود؟

اینگونه نیست که پایان راه برای هاردن به عنوان یک بازیکن برتر، فرا رسیده باشد. اما به هر حال پایان، نزدیک تر از چیزی است که او دوست دارد فکر کند.

مایکل جوردن وقتی که برای آخرین بار در لیست تیم منتخب NBA قرار گرفت ۳۵ ساله بود. کوبی برایانت ۳۴ ساله بود، و دوین وید (Dwyane Wade) ۳۱ ساله. جوردن آخرین قهرمانی اش را در ۳۵ سالگی جشن گرفت، و برایانت و  وید در ۳۱ سالگی. در طی ۳۰ سال گذشته، تقریباً تمامی گارد های برجسته و نخبه، در فاصله بین ۳۰ تا ۳۴ سالگی، مراحل افت و زوال شان شروع شده است.

هاردن مشتاقانه و با دقت به این لیست گوش می کند و سپس با یک لبخند غمگین واکنش نشان می دهد و می گوید: «شما الان من را هم با این اسامی مقایسه کردید، ولی آنها واقعاً نابغه و بی نظیر بودند.»

وقتی که زمان پایان فرا برسد، هاردن دوست دارد که باز هم جزو این اسامی باشد. و قرار گرفتن در این لیست مستلزم آن است که او یک یا چند عنوان قهرمانی کسب کند.

او می گوید: «من هنوز به نصف اهدافی که می خواستم نرسیده ام. مثل کسب چند جام قهرمانی. من می خواهم جزو آن بسکتبالیست هایی باشم که کسی آنها را فراموش نمی کند. همه ما به وضوح جوردن ها، کوبی ها، دوین ها و بقیه آن ستاره های فوق العاده را به یاد می آوریم. من هم می خواهم در همان سطح باشم، با قهرمانی ها و مقام های خوب و البته بهترین گارد شوت زنی که تا به حال پا به این بازی گذاشته است.»

هاردن در ۳۰ سالگی، آنقدر عمر کرده که درک کند قهرمان شدن چقدر سخت است، و آنقدر تجربه دارد که بداند قضاوت در مورد دوران بازی یک بازیکن فقط با تعداد حلقه های قهرمانی، چقدر کار احمقانه ای است. اما قهرمان شدن برای میراث یک ستاره بسیار اهمیت دارد.

او می گوید: «البته که برای من مهم است. من تقریباً حدود یک سال و نیم یا دو سال گذشته را به آن فکر کرده ام. در مسیر درستی قرار گرفته ام. نمی شود برای کسب قهرمانی عجله کرد. بعضی ها آن را زود کسب می کنند و بعضی ها دیر. زمان مشخص می کند. وقتی که زمانش فرا برسد، آن وقت اتفاق می افتد. من فقط باید صبور باشم، به کار و تلاشم ادامه دهم، و باید یک فرمانده خوب باقی بمانم و البته یک هم تیمی خوب هم باشم. فقط باید سعی کنم تمام استعداد و توانایی هایم بکار بگیرم، و همه کسانی را که مثل خودم انگیزه دارند را جمع کنم. فکر می کنم که همه ما الان این شرایط را داریم.»

در یک دوره، موفقیت کاملا عادی به نظر می رسید. او در دبیرستان آرتسیا (Artesia) در لیک وود (Lakewood) کالیفرنیا، پشت سر هم عناوین ایالتی را از آن خود کرد، و پس از آن، به عنوان یک دانشجوی سال دوم تیم ایالت آریزونا را در مسابقات دانشگاهی فرماندهی کرد. هاردن در سومین فصل حضورش در NBA به مسابقات فینال راه پیدا کرد، و چه کسی می تواند اشتیاق او را برای موفقیت های بیشتر زیر سؤال ببرد؟

اما کمتر پیش می آید که دوران بازی یک بازیکن در NBA اینقدر خطی و قابل پیش بینی باشد. بعد از آن اولین حضور در مسابقات فینال، نزدیک ترین فاصله هاردن با این مسابقات زمانی بود که در فینال کنفرانس غربی سال ۲۰۱۸ در مقابل تیم وریرز قرار گرفت. تیم هیوستون در ۵ بازی اول با ۳ برد و ۲ باخت از حریف جلوتر بود اما آنها کریس پال را به دلیل آسیب دیدگی همسترینگ از دست دادند و ۲ بازی بعد را باختند و در مجموع با شکست ۴ بر ۳ از رسیدن به فینال NBA باز ماندند.

اسکات پرا (Scott Pera) مربی هاردن در دبیرستان و دانشگاه که هنوز هم ارتباط نزدیکی با او دارد در مورد کمبود قهرمانی در افتخارات هاردن چنین می گوید: «قطعاً این موضوع او را آزار می دهد. او در هر سطحی و هر جایی که بازی کرده، همواره برنده بوده. اما هاردن خوب می داند که اگر قرار باشد که از او به عنوان یکی از بهترین بازیکنان نسل خودش و یا یکی از بهترین های تاریخ در آن پست یاد شود، کسب حلقه قهرمانی مهم است. این هدف از جلوی چشم او کنار نمی رود.»

پرا که اکنون در دانشگاه رایس (Rice) به مربیگری مشغول است، ادعا می کند که هاردن بعد از رسیدن به ۳۰ سالگی متفکر تر به نظر می رسد: «من فکر می کنم ۳۰ سالگی جایی است که شما می ایستید و به اطراف نگاه می کنید و فکر می کنید که چقدر تا پایان راه مانده است؟ وقتی شما ۲۰ ساله هستید واقعاً چنین فکر هایی در سر شما وجود ندارد. به نظرم هاردن الان در چنین موقعیتی قرار دارد. اطراف و مسیرش را نگاه می کند و می خواهد بداند که راهش چقدر دیگر ادامه پیدا خواهد کرد.»

حتی خط تولید کفش های جدید هاردن هم این روح متفکرانه را آشکار می کند. او دو عبارت را در قسمت داخلی نزدیک به پاشنه کفش حک کرده است: «خیابان ۱۰۶» که یادآور خانه دوران کودکی اش می باشد و «هاسایامپا» (Hassayampa) که نام خوابگاه دوران دانشجویی اش در دانشگاه آریزونا است، به گفته خودش این همان جایی است که به یک مرد تبدیل شد.

و همچنین در قسمت بیرونی پشت پاشنه کفش یک هشتگ یاد بود با عنوان #GoWitYoMove ، یعنی با خودت همراه باش، درج شده است که تکیه کلام آنتونی جورج، محافظ امنیتی و دوست نزدیک هاردن بود و یکی از اعضای ثابت در مجموعه باشگاه هیوستون به شمار می رفت. او که به تونی بزرگ معروف بود به طور ناگهانی در جولای ۲۰۱۷ در سن ۳۸ سالگی فوت کرد.

جیمز هاردن در مورد تونی بزرگ می گوید: «خیلی غم انگیز بود. همه کار هایی که الان انجام می دهم مثل شرکت در مراسم خیریه آخر هفته و کار های خیر و کمک به مردم، همه اش به خاطر تونی است. او مرا تشویق می کرد که بیرون بروم و با جامعه ارتباط داشته باشم و بیشتر اثرگذار باشم. خیلی ناراحت کننده است. پس تصمیم گرفتم با این نوشته همه جا او را با خودم ببرم.»

همانطور که هاردن توصیف می کند، «با خودت همراه باش» فلسفه تمام زندگی تونی بزرگ بود. هاردن می گوید: «مثلاً هر احساسی که در این لحظه داری، فقط با احساس خودت همراه باش. انتخاب من برای سبک زندگی الان همین گونه است. چه در مورد لباس و مد، چه در مورد بازی در زمین، چه در مورد زندگی عادی و روزمره. هیچکس نمی تواند احساس آدم را مثل خودش درک کند.»

کم میسون (Cam Mason) مدیر کفش های بسکتبال آدیداس می گوید که هاردن همیشه در طراحی کفش هایی که با نام او تولید می شدند مشارکت و ابراز عقیده می کرد، اما نوشته های شخصی روی کفش های شماره ۴ اتفاق جدیدی برای او به شمار می رود. میسون معتقد است که هاردن کمی باز تر از قبل برخورد می کند و احساسات بیشتری را به خرج می دهد.

هاردن و انتقادات

هاردن اعتقاد دارد با رسیدن به سن ۳۰ سالگی یاد گرفته است که چطور با تحقیر ها و جملات تند منتقدین، هواداران و رقیبانش کنار بیاید و از ذهنش دور کند.

او با اسم بردن از خانواده، دوستان و هم بازی هایش می گوید: «باید فقط سعی کنم روی چیز هایی که برایم مهم هستند تمرکز کنم، چیز هایی  که واقعاً اهمیت دارند. و بقیه چیز هایی که واقعاً اهمیتی ندارند را باید تا حد ممکن دور نگه داشت.»

او ادامه می دهد: «در موقعیتی که من قرار دارم انرژی های منفی و نقد های منفی بسیار زیادی وجود دارد. من می توانم با این موارد منفی خودم را درگیر کنم، یا در مقابل شان از خودم محافظت کنم، یا سعی کنم خودم را توجیه کنم. یعنی اگر به سراغ این موارد نروی، دچار درگیری و مشکل نمی شوی. همه چیز به خود شخص بستگی دارد. ولی من در موقعیت فعلی که هستم، خوبم.»

البته هنوز هم نمی شود گفت که نقد ها و ایراد گیری های قدیمی او را دیگر آزار نمی دهند. او از شنیدن ایراد و نقد در مورد دفاع کردنش، لغزش در بازی های حذفی، سبک و شیوه بازی کردن و تردید راجع به ستاره های هم بازی اش، مثل دوایت هاوارد، کریس پال و حالا وستبروک، خسته شده است. ناراحتی در مورد بازنده شدن چند باره در کسب عنوان ارزشمند ترین بازیکن لیگ هنوز او را رها نکرده است. او این رقابت را سال گذشته به یانیس آنتتوکونمپو (Giannis Antetokounmpo) باخت، در سال ۲۰۱۷ درمقابل وستبروک، و در سال ۲۰۱۵ در جدال با استف کری بازنده شد. البته به یاد داشته باشید که هیچ کدام از ستاره های NBA نتوانسته اند در کل ۵ سال گذشته از نظر مجموع رای های کسب شده به عنوان ارزشمند ترین بازیکن لیگ، به پای جیمز هاردن برسند.

با این وجود شکست های مرحله حذفی بیشترین تلخی و ناراحتی را به همراه دارند چون به سادگی باعث پر شدن خشاب اسلحه منتقدین می شوند. اما در این میان به یک نکته مهم دیگر هم باید توجه کرد که شاید زیاد به آن پرداخته نشده. مسیر هاردن به سوی قهرمانی دائماً به وسیله سوپر تیم های مستعد و قدرتمند مسدود شده است. تیم هیوستون با حضور او در فینال سال ۲۰۱۲ توسط لبران جیمز  و تیم میامی هیت شکست خورد و از رسیدن به قهرمانی باز ماند و در ۵ سال گذشته هم ۴ بار توسط استف کری و تیم وریرز در مسابقات پلی‌آف حذف شد و اصلاً به فینال نرسید.

به طور حتم هاردن در طول ۱۱۶ بازی اش در مسابقات حذفی، اشتباهاتی هم داشته است. این اتفاق برای ارزشمند ترین بازیکنان لیگ هم گاهی رخ میدهد. آن چیزی که او را ناراحت می کند اظهار نظر بعضی از منتقدان است که می گویند جیمز خوب بازی نکرد.

جواب او به این منتقدان این است: «جیمز در مسابقات حذفی میانگین ۳۱ ، ۷ و ۷ (امتیاز-پاس گل-شوت سه امتیازی) را کسب کرد و ستاره های خیلی بزرگی هم کنار او بازی نمی کنند، اما او هرگز از هم تیمی هایم سوء استفاده نمی کند و آنها را زیر اتوبوس پرت نمی کند تا خودش موفق باشد.»

آن چیزی در میان کل حرف های هاردن بیشتر به چشم می آید، تلخی و تاسف ماندگار نیست، بلکه حس عمیق غرور و افتخار در مورد مسیری است که در ۱۰ سال گذشته آن را پیموده. جیمز هاردن هم درست به اندازه استف کری با شوت های سه امتیازی راه دورش هندسه بازی را تغییر داد، و با گام های رو به عقب و رو به کنار مبتکرانه اش، فیزیک بازی را متحول کرد.

فرقی نمی کند که بازی او را دوست داشته باشید یا نداشته باشید، به هر حال هاردن یک چهره تکامل یافته NBA است، یکی از بازیکنان شاخص در نسل خودش. تأثیر او غیر قابل انکار است.

با در نظر گرفتن دستاورد هایش او راه متفاوتی را در ماندگاری طی کرده است.

از نظر تاریخی، هاردن عصای حکمرانی را از جوردن، برایانت و وید که بزرگترین گارد های شوتزن چهار دهه اخیر هستند، به ارث برده است. اما شیوه بازی او کوچکترین شباهتی به نوع بازی آنها ندارد.

او مشتاق خلاقیت و ایده های درخشان و توسعه بسکتبال است. او به شیوه اسطوره ها عمل می کند.
«او با خودش همراه است.»

هاردن همچنین به این قضیه افتخار می کند که هفت فصل گذشته را در تیم هیوستون گذرانده و به طور مرتب قراردادش را توسعه داده، در حالی که بعضی از رقبای اصلی او تیم شان را (گاهی برای چندمین بار) عوض کرده اند تا به ستاره های دیگر بپیوندند و سوپر تیم تشکیل دهند.

هاردن در این مورد می گوید: «من هم می توانستم راه های دیگری را امتحان کنم، و در آن صورت احتمالاً تا الان من هم یک جام قهرمانی داشتم. اما من با بودن در تیم هیوستون راضی هستم و در جستجوی راهم. من راهی برای کسب قهرمانی پیدا خواهم کرد. حداقل برای یک بار هم که شده قهرمان خواهم شد. من در تیم هیوستون این راه را پیدا خواهم کرد. اما حتماً لزومی ندارد که این قضیه مرا فرسوده و نابود کند. من با سبک و شیوه بازی و دوران بازی خودم راحت و آسوده خاطر هستم.»

سرچشمه این راحتی را می توان در مدیریت باشگاه پیدا کرد که در تعقیب (و حتی جذب) ستاره ها کاملاً فعال عمل می کنند. آنها با جذب این ستاره ها به هاردن در جستجوی راه و رسیدن به هدفش کمک بزرگی می کنند. مدیری مثل موری حتی در امور شخصی هاردن به او مشاوره می دهد و پیوسته به او کمک می رساند.

نیروی کمکی و تغییرات

هاردن که اعتقاد دارد روزی که پایان دوران حرفه ای اش فرا برسد حتماً با پیراهن هیوستون راکتس بازنشسته خواهد شد، گفت: «من به مدیریت اعتماد دارم و می دانم که آنها بهترین بازیکنانی را که به این باشگاه برای قهرمان شدن کمک می کنند جذب خواهند کرد.»

در همین شرایط، هاردن یک روال غالب و معمول دیگر را نیز در NBA به چالش و مبارزه طلبیده: مدیریت بار یا حجم کار. او فصل گذشته از نظر تعداد دقایق بازی در لیگ، رتبه دوم را به خود اختصاص داد، درست در حالی که از نظر نرخ کارایی در رتبه اول کل لیگ قرار گرفت. راب ماهونی (Rob Mahoney) از نشریه اسپرتس ایلوستریتد در وصف این آمار نوشت: «یک نوع غیر طبیعی، مضحک و نا معقول از حجم کار!»

در طول بازی های عادی پنج فصل گذشته، هاردن ۷۹ بار به میدان رفته، و به جز مواقع آسیب دیدگی، به ندرت استراحت کرده است. عدد قابل تحسینی است اما همزمان، حامیان و منتقدان او گمان می کنند که این حجم بالای فشار کاری در طول بازی های عادی فصل باعث افت او در بازی های حذفی می شود.

این وضعیت ممکن است در فصل پیش رو تغییر کند. اگرچه تیم راکتس از عنوان مدیریت بار اجتناب می کند، اما مدیران و مقامات تیم در حال پیاده کردن طرحی هستند که فشار و حجم کار را از روی شانه های هاردن کم کند. هدف، حفظ طراوت و چابکی هاردن برای رقابت قهرمانی در بهار آینده است، و اینکه بتوانند تا هر چند سالی که ممکن است او را در بالاترین سطح بازی حفظ کنند.

موری می گوید: «فکر می کنم در مورد مدیریت او در طول مسابقات عادی فصل و حتی در بازی های حذفی، هوشمندانه عمل کردن کار منطقی باشد. فکر می کنم در آینده چیز های بیشتری از او خواهید دید ولی دقیقاً نمی دانم اوضاع چگونه پیش خواهد رفت.»

این طرح توسط کیث جونز (Keith Jones) معاون ارشد اداره بسکتبال راکتس که قبلاً یک مربی با سابقه بود، و جیسون بایلز (Jason Biles) تمرین دهنده ارشد و مدیر توانبخشی و بازپروری عملی باشگاه، در حال توسعه و اجرایی شدن است. موری معتقد است که اساس و پایه این طرح بر مبنای انعطاف پذیر بودن است، نه خشکی و سخت گیری. او می گوید: «ما قصد داریم که این طرح را بیشتر اوقات دنبال کنیم.»

اضافه شدن وستبروک که یک گلزن و بازی ساز برجسته است، به خودی خود باعث کاهش فشار و حجم کاری هاردن خواهد شد. اگرچه جفت کردن دو بازیکنی که بالاترین نرخ کارایی را در NBA دارند موجب برانگیخته شدن مقداری شک و تردید می شود، اما هاردن عقیده دارد که انس و آشنایی آنها با همدیگر، به موفقیت ختم خواهد شد. او و وستبروک از دوران کودکی همدیگر را می شناسند و با همدیگر در لیگ بسکتبال جوانان در لس آنجلس بازی کرده اند.

هاردن در این باره می گوید: «راس مثل یکی از آن هم تیمی های قدیمی ام در اوکلاهاما سیتی نیست. راس از ۱۰ سالگی برایم مثل برادر بوده است. نوع رابطه ما با همدیگر متفاوت از بقیه است. حتی حرف زدن مان هم متفاوت از بقیه است.»

موری بر این باور است که بر اساس محاسبات داخلی باشگاه، ورود وستبروک به تیم راکتس شانس بردن جام قهرمانی را تا ۳۰ درصد برای آنها افزایش می دهد. البته از یک طرف هم باعث می شود که تیم وریرز دیگر آن تیم وریرز سابق نباشد.

موری با یک خنده کوچک اضافه می کند: «بهترین شانس ما حالا است.»

او می گوید: «خبر خوب برای راکتس این است که مشاهیر و استعداد های برتر بسکتبال عموماً نسبت به بازیکن های متوسط، عمر مفید بیشتری دارند. به ویژه شیوه بازی هاردن (که به جای تکیه بر قدرت بدنی خالی، بیشتر روی حرکات پا، هوش بسکتبالی و شوت های نرم متمرکز است) باید خوب دوام بیاورد. با این حال باید متوجه باشیم که ۳۰ تا ۳۴ سالگی به شدت سال های بحرانی و حیاتی هستند. من فکر می کنم از ۳۴ سالگی به بعد سخت می شود.»

آقای ریش و آینده

هاردن چند سال دیگر می تواند در بالاترین سطح بازی کند؟ چند مرتبه دیگر شانس تعقیب جام قهرمانی را دارد؟ چند بار دیگر می تواند ارزشمند ترین بازیکن فصل شود؟ تا کی می تواند جاه طلبی های فزاینده اش را فرو بنشاند؟ تا کی می تواند منتقدین مزاحمش را ساکت کند؟

اگر ۱۰ سال دیگر دوباره همینجا بنشینیم، جیمز هاردن در سن ۴۰ سالگی در چه موردی صحبت می کند؟

هاردن جواب می دهد: «خوشبختانه آن یک موقعیت متفاوت است. ده سال دیگر احتمالاً در مورد ماجراجویی های تجاری و کار های بزرگی که بعد از بسکتبال انجام می دهم و یافتن راه هایی برای اثرگذاری بر دنیا، با شما حرف خواهم زد.»

سپس او در ذهنش تعداد زیادی جواهر و حلقه افتخارات را تصور می کند و می گوید: «دو، سه، چهار حلقه قهرمانی، و چند نشان بیشتر به عنوان ارزشمند ترین بازیکن فصل. و البته یک چیز دیگر. تعداد زیادی موی خاکستری.»

هاردن به شوخی و جک خودش با سرخوشی می خندد. شاید او به دوران میانسالی اش در NBA وارد شده باشد، اما هنوز توانایی این را دارد که بازی را با نیروی خلاق خودش به نفع خودش خم کند. او هنوز آقای ریش است، نه یک ریش خاکستری.