ما در بسکتبال جوانان دچار مشکل بزرگی هستیم که روز به روز بدتر نیز می شود. در ادامه 3 مورد به صورت مثال آمده است. (سعی کنید مشکل را حدس بزنید)
- مربیان همیشه بخاطر اختلاف نظر با داور درحال فریاد بر سر آن ها هستند.
- تماشاگران در حال هدایت بازیکنان از کنار زمین هستند.
- بازیکنان دائماً در حال بحث کردن با داور هستند.
در نگاه اول ممکن است این ها سه مشکل متفاوت به نظر برسد اما درواقع چنین نیست. همۀ این اتفاقات به دلیل این است که افراد در بسکتبال جایگاه خود را فراموش می کنند. ما همیشه در حال بحث در مورد بازیکنان هستیم. « این نقش شما در تیم است. شما باید چنین کنید. شما نباید اینکارها را انجام دهید. تو یک مدافع ای. تو یک مهاجمی.»
اما ایا ما به عنوان والدین، مربی و یا داور به وظیفۀ خودمان در ورزش جوانان اهمیت کافی می دهیم؟ بعید است.
چهار نقش اصلی در بازی بسکتبال سطح جوانان
نقش اول: بازیکن
نقش بازیکنان در حین بازی: انجام بازی بسکتبال
نقشی که عمواً در آن دخالت می کنند: داور
بگذارید با ساده ترین نقش آغاز کنیم که بازیکنان هستند. بازیکنان مفرح ترین نقش را دارند. آن ها باید در بازی بسکتبال که همۀ ما عاشق آن هستیم شرکت کنند. بازیکن بودن شامل ارائۀ تلاش 100 درصدی، خوش گذراندن و همچنین برخورد محترمانه با هم تیمی ها و بازیکنان حریف می شود. اگر بازیکنان چنین کارهایی را انجام دهند، به آن معناست که نقش خود را به خوبی ایفا کرده اند. در بعضی اوقات ممکن است آن ها به خاطر نا امیدی، به دخالت در نقش داور بپردازند و با مشاجره با داور بر سرتصمیماتش، هدف اصلی خود که بازی کردن است را فراموش کنند.
نقش دوم: داور
نقش داور در طول بازی: نقش داوران، پیاده سازی قوانین و حفظ نظم در زمین بسکتبال در بالاترین حد توانشان است. آن ها باید از امن بودن و عادلانه بودن فضای بازی اطمینان حاصل کنند.
نقشی که عموماً در آن دخالت می کنند: هیچ.
یکی دیگر از چهار نقش اصلی در بازی بسکتبال داور است. با اختلاف زیادی می توان داوران را یکی از اعضای بازی بسکتبال دانست که در نقش افراد دیگر دخالتی ندارند. شاید بعضی مربیان به مسخره بگویند که بسیاری از داورن بدون دمیدن در سوت خود، به سادگی بازی را تماشا می کنند، اما اکثر داوران از وضایف خود آگاه، و به آن ها پایبند هستند. یک نکته مهم که تمام مربیان باید به خاطر داشته باشند این است که سطح توانایی و مهارت های داور نقش کسی را در بازی تغییر نمی دهد. شما همچنان مربی هستید و آن ها همچنان داور. بی تجربگی و سن پایین یک داور دلیل بر آن نمی شود که شما بخواهید در نقش او دخالت کنید و از آن ها سوء استفاده کنید. همیشه از روش درست آداب معاشرت بین مربی و داور استفاده کنید.
نقش سوم: مربی
نقش مربی در طول بازی: یک رهبر مثبت اندیش با انگیزه دهی دائم و پشتیبان بازیکنان.
نقشی که عموماً در آن دخالت می کنند: داور.
نقش یک مربی این است که با انگیزه دادن و هدایت و پشتیبانی از بازیکنان، در نقش یک رهبر مثبت اندیش ظاهر شوند. این که مربیان تا چه حد از عهدۀ این وظیفه بر می آیند به سطحی که در آن مربیگری می کنند بستگی زیادی دارد. در بسکتبال جوانان، مربیان باید اطمینان حاصل کنند که زمان بازی را به درستی بین بازیکنان تقسیم می کنند. ( طبق انتظاراتی که از اول فصل مد نظر قرار داده شده). همچنین باید مطمئن شوند که بازیکنان از بازی کردن لذت ببرند و در عین حال به آن ها آموزش و انگیزه دهند و آن ها را تشویق کنند.
برای مربیان سطح بالاتر، بُرد بیشترین ارجعیت را داراست و تصمیمات بر اساس انچه بهترین شانس موفقیت را فراهم می سازد اتخاذ می شوند.نقشی که اغلب مربیان سعی بر ایفای آن دارند، داوری است. هیچ چیز به اندازۀ تماشای یک مربی که داوران را سرزنش می کنند در حالی که آن ها بهترین عملکرد خود را به نمایش می گذارند، مرا ناراحت نمی کند. این بدان معنا نیست که مربیان حق صحبت با داوران را ندارند، اما آن ها باید به روش مناسب و با احترام با آن ها صحبت کنند.
نقش چهارم: تماشاگران
نقش تماشاگران در حین بازی: تماشای بازی و تشویق بازیکنان.
نقشی که عموماً در آن دخالت دارند: داور و مربی.
آخرین نقش از چهار نقش اصلی در بازی بسکتبال تماشاگران هستند. تماشاگران با اختلاف فراوان ساده ترین نقش را دارند. نقش آن ها آرامش داشتن و لذت بردن از بازی است. اگر تماشاگری احساس کرد که باید فریاد بزند ( کاملا حق این کار را دارد ) باید فقط در جهت تشویق باشد. آن ها باید از داد و فریاد بر سر داور امتناع کنند ( همانند بازیمنان و مربیان ) و از آن مهم تر، باید از هدایت بازیکنان نیز خودداری کنند. یک نکته که تمام تماشاگران باید به خاطر بسپارند این است که به محض این که در بین دیگر تماشاگران برخاستید، کار اشتباهی انجام داده اید. یکی از بدترین کارهایی که تماشاگران می توانند انجام دهند، هدایت بازیکنان از کنار زمین است. اگر تماشاگری دستوراتی را فریاد بزند که با دستورات مربی تداخل داشته باشد ( بسیار رخ می دهد )، تنها باعث گیج شدن بازیکنان می شود. شما بازیکن را در شرایط باخت – باخت قرار می دهید.آن ها بر سر دوراهی پیروی از مربی ( قبول خطر کوبیده شدن کلامی توسط والدین ) و یا پیروی از نصیحت های والدین ( اختلال در نقشۀ تیمی ) قرار می گیرند. به طور مثال، من با بازیکنانی که بعد پرتاب به دنبال آن می روند مخالف هستم. این موضوع تکنیک پرتاب توپ را ویران کرده و بازیکن را قبل از پرتاب توپ به شک می اندازد. همچنین ترجیح می دهم بازیکن برای دفاع به عقب برگردند. اما اکثر والدین می خواهند که فرزندانشان توپ پرتابی را دنبال کنند چرا که فرض می کنند پرتاب توپ ناموفق خواهد بود و بازیکنان فرصت برای ریباند کردن توپ برگشتی اول را به دست می آورند. همانطور که تصور می کنید، این منجر به سردرگمی عجیبی در بازیکنان می شود چرا که آن ها می دانند که فلسفۀ کاری من با چیزی که از والدینشان در کنار زمین می شنوند، متضاد است و یک بازیکن سردرگم بازیکن خوبی نیست.
این بدان معنا نیست که تمام تماشاگران از چیزی که صحبت می کنند، سر در نمی آورند. بسیاری از آن ها قادر به راهنمایی هستند و بسیاری از آن ها می توانند بهترین مربی باشند و شاید هستند. اما اگر شما مربی فعلی تیم نیستید، پس یک تماشاگر هستید و به نفع همه افراد است که افکار مربیگری خود را بروز ندهید.
جمع بندی
مهم است بدانید که نقش شما اغلب برای هر بازی تغییر می کند. اما مهم ترین نکته این است که شما تنها یکی از این چهار نقش اصلی در بازی بسکتبال را ایفا خواهید کرد.
- بازیکن
- داور
- مربی
- تماشاگر
( تعدادی استثناء نیز وجود دارد که هم بازیکن و هم مربی هستند. همانند بیل راسل ( Bill Russell) که رهبری تیم سلتیک ( Celtics) را از سال 1966 تا 1969 بر عهده داشت.)
همۀ افرادی که در بازی بسکتبال حضور دارند، باید قبل از شروع بازی نسبت به وظایف خود آشنا باشند، آن را بپذیرند و در طول بازی آن را رعایت کنند.
سخنی از لو هولتز ( Lou Holtz): همیشه برای من حیرت انگیز بوده که تماشاگران می خواهند مربی باشند، مربی ها می خواهند داور باشند و داوران می خواهند که فقط بازی را تماشا کنند.
