داک ریورز ؛ آنچه از ۲۰ سال مربیگری در بسکتبال NBA آموختم

با یکی دیگر از مقالات تخصصی بسکتبال در سایت بسکتبال بسکتفا با شما هستیم. در این مقاله نگاهی مفصل و البته خودمانی به زندگی داک ریورز یکی از بهترین مربیان بسکتبال  NBA داشته ایم. با بسکتفا همراه باشید. داک ریورز که سابقه قهرمانی با بوستون سلتیکس را در کارنامه دارد، در حال حاضر سرمربی تیم لس آنجلس کلیپرز است.

داک ریورز و فلسفه مربیگری

داک می‌گوید : هیچوقت فکر نمی‌کردم تعداد بازی‌های دوران مربی‌گری‌ام از بازی‌های دوران بازیگری‌ام بیشتر بشود.. امروز داشتم به یک نفر می‌گفتم که دیگه انقدر پیر شده‌ام که حتی یادم نمی‌آید ۲۰ فصل مربی‌گری کرده‌ام. خیلی حس فوق‌العاده‌ای هستش. هیچوقت حتی فکر نمی‌کردم که یک روز مربی بشوم. اکنون ۲۰ سال است که مربی‌گری می‌کنم و هنوز هم‌انقدر عاشق مربی‌گری هستم که در فصل اول بودم.

داک ریورز در ادامه می‌گوید: من هنوز هم در حال آموختن هستم. البته همه ما در حال آموختن هستیم. تغییرات بازی بسکتبال از گذشته تا امروز واقعا شگفت‌انگیز بوده‌است. تغییرات بازیکنان جوان نیز به همین شکل. دیگه باید قبول کنیم که بازیکنان امروزی بسیار متفاوت از بازیکنان ۲۰ سال پیش هستند. ۲۰ سال پیش مربی احترام بسیار زیادی داشت. امروز برخی از مربیان از احترام زیادی برخوردار هستند اما برخی دیگر باید این احترام را به دست بیاورند. چند روز پیش در یک دوره مربی‌گری یک نفر گفت که وضعیت امروز مربیان اصلا خوب نیست. اما من بهش گفتم : نه اتفاقا خیلی هم خوبه. شما در هر صورت باید احترام بقیه رو کسب کنی. در گذشته برای تو احترام زیادی قائل بودند اما ممکن بود تو این احترام را از دست بدی. امروز تو مجبوری که ابتدا این احترام رو به دست بیاری. درواقع هیچ تفاوتی با وضعیت گذشته نداره. فقط از یک جنبه دیگر به قضیه نگاه می‌کنیم.

برای بازیکنان، دوران بازیگری من به هیچ عنوان اهمیتی نداره. بازیکنان می‌خواهند بدانند که شما به عنوان مربی چه قدر بسکتبال را می‌شناسید. از نظر من این مهمترین بخش مربی‌گری هستش. من در فصل اول مربی‌گری واقعا نمی‌دونستم که دارم چیکار می‌کنم.

وقتی مربی‌گری را شروع کردم چند سرمربی سرشناس قبل از من در حال کار بودند. لنی ویلکن هم سرشناس‌ترین مربی محسوب می‌شد که خیلی هم به من کمک کرد و امیدوار بود که من عملکرد خوبی داشته باشم. وین امبری هم خیلی به من کمک کرد. هر دوی این مربیان به من باور داشتند.

آغاز کار در تلویزیون و حضور در CBA

وقتی از دنیای بازیگری خداحافظی کردم، از یک تیم بسکتبال NBA پیشنهاد مربی‌گری داشتم. یک پیشنهاد هم از یک برنامه تلویزیونی داشتم. وین امبری به من گفت که ابتدا کارشناسی تلویزیون رو انجام بدم. حدود سه سال از مربی‌گری دور باشم و بعد از اون به مربی‌گری برگردم. اونوقت می‌تونم یه مربی فوق‌العاده بشم. اون می‌خواست من مدتی از مربی‌گری بسکتبال NBA دور باشم و فکر می‌کرد این دور بودن از مربی‌گری بهم کمک می‌کنه، چرا که همزمان با کارشناسی تلویزیون می‌توانستم بازی‌های مختلف و سیستم‌های مختلف رو بررسی کنم.

خیلی از مردم نمی‌دونن که من در طول دوره اعتصاب بسکتبال NBA در فصل ۹۹-۱۹۹۸، به دسته پایین‌تر رفتم و در لیگ CBA مربی‌گری کردم. من در طول مسابقات Grand Rapids به همراه مارک هیوز و برندان اُکانر روی نیمکت می‌نشستم. در آنجا فقط یک دستیار ساده بودم و یادم می‌آید که فقط یک وانت داشتم که حتی پنجره‌هاش باز نمی‌شد. اون موقع تو هتل‌های Days Inn در ایالت میشیگان ساکن بودم. به مدت دو یا سه هفته این کار رو ادامه دادم و بعد از اینکه دوره اعتصاب به پایان رسید به تلویزیون برگشتم.

اگر بخوام روراست باشم، باید بگم هیچوقت فکر نمی‌کردم روزی مربی بشم. فکر می‌کردم تا آخر عمر کارشناس تلویزیون خواهم بود. هروقت که برای کارشناسی بازی‌های میامی هیت می‌رفتم، پت رایلی سرمربی میامی هیت بهم می‌گفت : داک بالاخره کی می‌خوای مربی‌گری رو شروع کنی؟ خودتم می‌دونی که یه روز قراره مربی بشی پس نترس و شروع کن.

داک ریورز می‌گوید :من هیچوقت خودم رو در قامت یک مربی نمی‌دیدم اما بقیه اینطور فکر می‌کردند.

آغاز حضو در بسکتبال NBA با اورلاندو مجیک

وقتی که سرمربی اورلاندو مجیک شدم، اصلا مربی‌گری نکردم اما دقیقا می‌دونستم که چی می‌خوام. در واقع دقیقا می‌دونستم که چی می‌خوام اما خیلی خوب نمی‌دونستم که چه طور باید بهش برسم. اینجاست که شما شروع به آموختن می‌کنید. یک روز یک بازی بسکتبال دبیرستان رو تماشا می‌کردم و یک نقشه بازی دیدم و دقیقا همان نقشه را در فینال کنفرانس شرق در مقابل کلیولند اجرا کردم. چیزی که وجود داره اینه که شما هیچوقت نباید دست از یاد گرفتن بکشید و با ذهن باز از ایده‌ها استقبال کنید.

آنچه که من اکنون یاد گرفتم و در ابتدای دوران مربی‌گری بلد نبودم، این است که شما باید بدانید چه‌طور با بازیکنان برخورد کنید. هر بازیکنی شخصیت جداگانه‌ای دارد. این دقیقا همان چیزی است که یاد می‌گیرید. شما نمی‌تونید همه بازیکنان رو در یک گروه قرار بدید، هرکدام از این بازیکنان شیوه خودشون رو دارند و این وظیفه مربی هستش که بتونه هر بازیکن رو به صورت جداگانه بشناسه.

ارتباط و درکی که بین بازیکنان این تیم ( لس آنجلس کلیپرز) وجود داره رو خیلی دوست دارم.

من می‌دونستم که رفتن از بوستون سلتیکس در ۲۰۱۳ و پیوستن به لس آنجلس کلیپرز، تصمیم بسیار سختی هستش. اما حس کردم که اکنون ۹ سال است در یک جای ثابت ( بوستون سلتیکس ) قرار دارم.

من بعد از اینکه تصمیم می‌گیرم به هیچ وجه به عقب نگاه نمی‌کنم، چراکه دیگر نمی‌توان آن را تغییر داد. وقتی از دیدگاه یک مربی به بوستون سلتیکس نگاه می‌کنید، هیچ جایی بهتر از آنجا وجود ندارد. از هواداران تا مالک باشگاه تا مدیر تیم دنی اینج.

در فصل اولم در لس آنجلس کلیپرز به خودم می‌گفتم : اوه اوه شرایط از اون چیزی که فکر می‌کردم خیلی سخت‌تره. البته بزرگترین دلیل این سختی هم مالیکت باشگاه، دونالد استرلینگ بود. نکته دیگر این بود که لس آنجلس کلیپرز خیلی تیم کاملی نبود و برای بهبود شرایط باید خودم آستین بالا می‌زدم و حسابی کار می‌کردم، که خب از نظر من خیلی هم خوب بود.

ترک بوستون سلتیکس و انتقال به لس آنجلس کلیپرز

من به لس آنجلس کلیپرز آمدم و به خودم گفتم : این دیگه کار آخر توئه و اگر بتونی شرایط این تیم رو تغییر بدی کار بزرگی کردی. و من فکر می‌کنم که ما در کسب پیروزی بسیار با ثبات عمل کردیم اما هنوز نیاز داریم بیشتر پیشرفت کنیم و به مرحله بعد بریم. وقتی من به اینجا اومدم هیچ بازیکن بزرگی نمی‌خواست به لس آنجلس کلیپرز بیاد. هدف من این بود که این شرایط رو تغییر بدم. حالا تمام ستارگان بسکتبال NBA می‌خواهند در لس آنجلس بازی کنند و فقط هم نمی‌خواهند به لیکرز بروند، بلکه می‌خواهند به لیکرز یا لس آنجلس کلیپرز ملحق شوند. بنابراین به نظر من این خود یک سنگ محک است و نشان می‌دهد که ما در کسب موفقیت باثبات عمل کرده‌ایم. قدم بعدی این است که با این بازیکنان بزرگ قرارداد امضا کنیم و برای قهرمانی رقابت کنیم.

داک ریورز در ادامه می‌گوید: من و استیو بالمر، مالک لس آنجلس کلیپرز باهم خیلی صحبت می‌کنیم. من فکر می‌کنم هر مربی برای موفقیت نیاز به یک رابطه بسیار خوب با مالک تیم دارد. من واقعا به این موضوع اعتقاد دارم.

من فکر می‌کنم استعفا از سمت مدیر ورزشی تیم درسال گذشته تصمیم بسیار خوبی بود. چیزی که شاید خیلی از مردم ندونن اینه که من خودم لارنس فرانک رو استخدام کردم تا کارهای مدیر ورزشی تیم رو در لس آنجلس کلیپرز انجام بده. البته من نمی‌دونستم که قراره عنوان مدیر ورزشی تیم رو از دست بدم، اما خب می‌دونستم که دیگه قرار نیست این کار رو انجام بدم. به همین دلیل بود که لارنس فرانک رو استخدام کردم. بنابراین در زمینه دستمزد من هیچ تغییری ایجاد نشده. برای من انجام همزمان مربی‌گری و حفظ سمت مدیر ورزشی تیم خیلی سنگین بود. ابتدا فکر می‌کردم که دوست دارم هم مربی باشم و هم مدیر ورزشی تیم، اما بعدا به این نتیجه رسیدم که نه، اینطور نیست. من و لارنس فرانک اکنون خیلی باهم هماهنگ هستیم. وقتی در بوستون سلتیکس بودم با دنی اینج نیز بسیار هماهنگ بودم. اکنون در لس آنجلس کلیپرز بیشتر درگیر مربی‌گری هستم و از این مسئله هم خیلی راضی هستم. مربی‌گری یک تیم و برعهده گرفتن سمت مدیر ورزشی نیازمند این است که کارهای خیلی خیلی زیادی رو انجام بدید و این کار عملا غیرممکنه. بنابراین اکنون که روی مربی‌گری تمرکز کرده‌ام، شرایط خیلی خوب است.

شما در سمت مربی یاد می‌گیرید که بالا و پایین‌های زیادی در این شغل وجود داره. نکته جالب در این مورد اینه که بسیاری از ناکامی‌ها زمانی سراغ شما میان که در شرایط خوبی قرار دارید. اگر به لس آنجلس کلیپرز نگاه کنید می‌بینید که ما در این مدت فقط پیروز شدیم، اما در عین حال ناکامی‌های زیادی رو هم تجربه کردیم. شما سعی می‌کنید خودتون رو در موقعیت پیروزی قرار بدید و اگر نتوانید به پیروزی برسید، اونوقت در شرایط خیلی سختی قرار می‌گیرید. من همیشه ترجیح میدم اون شرایط سخت رو تجربه کنم تا اینکه اصلا شانس برای پیروزی نداشته باشم. ما باید به این پروسه احترام بذاریم و بدونیم که پیروزی چه قدر سخت به دست میاد. مردم فکر می‌کنند که شما خیلی راحت پیروز می‌شید، اما اینطور نیست. برنده شدن همیشه سخته و هرکسی که تاحالا برنده چیزی شده می‌تونه این رو به شما بگه.

بوستون سلتیکس و معنای برنده بودن

افراد زیادی در بسکتبال NBA نیستند که بتونن ادعای برنده بودن بکنند. به عنوان یک مربی قهرمانی بسکتبال NBA در سال ۲۰۰۸ به همراه بوستون سلتیکس من رو در گروه برنده‌ها قرار میده. اتفاقی که بعد از آن برای من افتاد، این بود که عطشم برای برای تکرار موفقیت بیشتر و بیشتر شد.

به اوکلاهوما سیتی تاندر نگاه کنید، آن‌ها وقتی کوین دورانت، راسل وستبروک و جیمز هاردن را در اختیار داشتن توانستند به فینال بسکتبال NBA در سال ۲۰۱۲ برسند. مردم فکر می‌کردند آن‌ها سال بعد هم به فینال می‌رسند اما آن تیم دیگر هرگز به فینال نرسید. یا به بوستون سلتیکس نگاه کنید. ما توانستیم در سال ۲۰۰۸ قهرمان شویم و فکر کردیم سال بعد نیز می‌توانیم موفقیت را تکرار کنیم، چراکه بهترین تیم لیگ بودیم، اما نشد. سال ۲۰۱۰ به فینال بازگشتیم اما بازی را باختیم. ما چند شانس برای برنده شدن داشتیم اما خب برنده شدن سخته خیلی سخت. برای پیروزی شدن باید خوش شانس باشیدِ اما چیزی که بیشتر از همه نیاز دارید همکاری بین اعضای تیم هستش.

دارک ریورز در ادامه می‌گوید: استرس بخشی از شغل ماست و همیشه نیز خواهد بود. در ابتدای کار در بوستون سلتیکس، ما بازی‌های زیادی رو باختیم و استرس و فشار زیادی به من وارد شد. اینجا در لس آنجلس کلیپرز پس از دوران استرلینگ ما شانس این رو داشتیم که اوکلاهوما را شکست دهیم. ما ۳-۱ از آن‌ها پیش بودیم و در نهایت مغلوب شدیم و فشار و استرس زیادی را تحمل کردیم. کنار آمدن با بازیکنان بسیار پراسترس است. بعضی بازیکان به کمک شما به عنوان مربی نیاز دارند و برخی دیگر خیر. همه‌ی اینها در نهایت به ارتباط شما با بازیکنان برمی‌گردد.

ما بازیکنان سیاه پوست زیادی داریم که بدون پدر بزرگ شده‌اند. و به نظرم باید در مورد این مسئله صحبت کنیم، چراکه این مشکل کار را برای مربیان سیاه پوست سخت‌تر می‌کند. بسیار از این بازیکنان اعتقاد خود را به یک مرد سیاه پوست از دست داده‌اند و همین مسئله کار را برای مربیان سیاه پوست سخت می‌کند، در صورتی که مردم فکر می‌کنند کار برای ما راحت‌تر است.

شرایط برای بازیکنان نیز بسیار سخت است. شما به عنوان مربی باید اعتماد اونا رو به خودتون جلب کنید. نکته جالبی که در مورد بازیکنان وجود دارد این است که، آن‌ها به شما اعتماد می‌کنند، اما اگر آن‌ها به عنوان بازیکن ثابت به زمین نفرستید، آن‌وقت اعتمادشان را به شما از دست می‌دهند. و شما مجبورید با این شرایط کنار بیایید. در صورتی که این بدان معنی نیست که شما اعتماد آن‌ها را از بین بردید بلکه شما فقط دارید کاری را انجام می‌دهید که به صلاح تیم است. برای من این سخت‌ترین بخش مربی‌گری است. همه بازیکنان می‌خواهند تبدیل به بازیکنان بزرگی شوند. این وظیفه مربی است که به آن‌ها اطمینان دهد که می‌توانند بازیکنان خوبی شوند. گاهی اوقات حتی می‌توانید به عنوان یک مربی حرفه یک بازیکن را شکل دهید.

مربیان و بازیکنان سیاه پوست در بسکتبال  NBA

من برای خودم به عنوان یک سیاه پوست که در بسکتبال NBA سرمربی است احترام زیادی قائلم و باور دارم که می‌توانم به دیگران نیز کمک کنم. و همیشه سعی می‌کنم اینکار را به خصوص در مورد بازیکنان جوان که تازه به لیگ می‌آیند انجام دهم. اگر من در این مدت چیزی یاد گرفتم، اون امکان دسترسی به شغل‌هایی مثل مربی‌گریه. تعداد مربیان سیاه پوستی که در NBA بازی نکرده‌اند زیاد نیست و آن‌ها نیز می‌توانند مربیان موفقی بشوند. اکنون مربیان سفیدپوست زیادی هستند که سابقه حضور در بسکتبال NBA را ندارند اما در حال مربی‌گری هستند. برای سیاه پوستان شاید این مسیر کمی سخت‌تر باشد، چراکه آن‌ها ارتباطات زیادی ندارند و من هم سعی می‌کنم دقیقا به این افراد کمک کنم. این کاری است که ما باید برای هم انجام دهیم. البته من اگر من یک مربی سفیدپوست با استعداد ببینم قطعا به او هم کمک خواهم کرد.

تایرن لو یک مثال خوب در این زمینه است. وقتی تایرن لو به عنوان مربی کلیولند موفق به کسب قهرمانی در سال ۲۰۱۶ شد من از شدت شوق گریه کردم. من در ۱۰ بازی در اورلاندو مجیک سرمربی تایرن لو بودم و به او گفتم : هروقت تصمیم به بازنشستگی از بسکتبال گرفتی با من تماس بگیر. تایرن لو با من تماس گرفت و ما آن زمان ما در بسوتون سلتیکس جای خالی نداشتیم. من به دفتر دنی اینج، مدیر ورزشی بوستون سلتیکس رفتم و به او گفتم : ما باید تایرن لو را استخدام کنیم. دنی اینج پرسید : برای چه پستی؟ به او گفتم : نمیدانم، به هرشکلی هست باید برای تایرن لو یک جای خالی باز کنیم، چراکه او استعداد فوق‌العاده‌ای برای اینکار دارد.

تایرن لو با من به بوستون سلتیکس آمد و پس از آن نیز در لس آنجلس کلیپرز دستیار من بود. بعد از آن به کلیولند پیوست و موفق به کسب عنوان قهرمانی بسکتبال NBA شد. برای من این قهرمانی به اندازه قهرمانی‌ای که خودم با بوستون کسب کردم لذت بخش بود. من آن شب در موناکو بودم و داشتم طرح و برنامه بازی را برای تایرن لو روی دستمال کاغذی می‌کشیدم. از دید یک مربی این‌ها اتفاقات فوق‌العاده‌ای هستند. تایرن لو با من یا بدون من یک مربی فوق‌العاده است.

گوناگونی نژادی در میان مربیان بسکتبال NBA می‌تواند بهتر از اینی که هست باشد. نه تنها در مربی‌گری، بلکه در بخش مدیریت و آنالیز نیز می‌توان بهتر عمل کرد. همیشه جای برای بهتر شدن وجود دارد. از نظر من این لیگ بهترین لیگ برای انجام این کار است. ما هنوز هم می‌توانیم بهتر شویم، باید بهتر شویم.

آدام سیلور، مدیر بسکتبال NBA شخص مناسبی برای آن کار است. معاون او، مارک تیتم نیز شخص بسیار مناسبی است. ما مدیران بسیار خوبی داریم. دیوید استرن مدیر سابق لیگ نیز بسیار کارآمد بود. وقتی من برای اولین بار سرمربی شدم دیوید استرن بیش از بقیه به من تبریک گفت.

ما همچنین مالکان بسیار جوانی داریم که در حال ورود به بسکتبال هستند. بسکتبال NBA بالا و پایین‌های زیادی داشته است اما به نظر من ما همیشه از همه لیگ‌ها بهتر عمل کرده‌ایم و این نکته بسیار مثبتی است. البته هنوز می‌توانیم بهتر از این باشیم.

داک ریورز ادامه می‌دهد: توصیه من به مربیان سیاه پوست جوان این است که به سختی تلاش کنند. من همیشه به بازیکنانم می‌گویم که تنها با بازیکن صرف بسکتبال بودن نمی‌توانید دستاوردهای زیادی داشته باشید. شما باید قدم اول را بردارید و وارد این حرفه شوید. اما وقتی قدم اول را بردارید، آن‌وقت باید خود را ثابت کنید. وقتی قدم اول را بردارید متوجه می‌شوید که در این شغل یا می‌بازید یا می‌برید.

داک ریورز در کجای تاریخ قرار دارد؟

من هیچوقت به آمار پیروزی‌های خودم در لیست برترین مربیان تاریخ بسکتبال نگاه نکردم. فکر می‌کنم به ۱۰ نفر اول خیلی نزدیک باشم. من اصلا به این آمار توجهی ندارم. من تنها کار خودم رو انجام می‌دهم. حتی اگر تنها یک پیروزی تا رسیدن به ۱۰ مربی برتر فاصله داشته باشم، و پیش خودم فکر کنم که زمان رفتن است، مطمئن باشید خواهم رفت و به آن رکورد توجهی نمی‌کنم.

باب ویس سرمربی سابق آتلانتا هاوکس می‌تواند برای شما داستان زمانی را تعریف کند که من ۳۷ امتیاز در مقابل تیم بوستون سلتیکس کسب کردم. دو دقیقه به انتهای بازی در کوارتر چهارم مانده بود و من به او گفتم : ما ۲۰ امتیاز جلو هستیم، لطفا من رو تعویض کن. باب ویس گفت : تو الان شانس این رو داری که بیشترین امتیاز دوران بازیگری خودت رو ثبت کنی (۳۹)، به بازی ادامه بده. من هم گفتم : خب که چی؟ من می‌خوام تعویض بشم. حالا اگر من ۳۹ امتیاز کسب می‌کردم آدم بهتری می‌شدم؟ از نظر من شما همه تلاشتون رو در یک کاری انجام می‌دید و بعدا به دلایل درست اون کار رو متوقف می‌کنید. و من بهتون اطمینان میدم من زمانی مربی‌گری رو رها می‌کنم که احساس کنم دیگه نمی‌خوام ادامه بدم، یا اینکه کسی بهم بگه دیگه به اندازه کافی خوب نیستم. شک نکنید که به دنبال آمار و رکوردها نخواهم رفت.

نمی‌خوام بگم که من شانس این رو دارم که به تالار مشاهیر بسکتبال NBA برسم. این وظیفه اصحاب رسانه‌ست که در این مورد حرف بزنند. من فکر می‌کنم همه ما آرزوی اینو داریم که یک روز به تالار مشاهیر راه پیدا کنیم.

من هنوز مربی‌گری میکنم چون عاشق این کار هستم.

من آخرین مربی‌ای هستم که موفق شد لبران جیمز را در کنفرانس شرق شکست دهد. لبران را دیدم و به او گفتم که من آخرین مربی‌ای هستم که تونستم تو رو در کنفرانس شرق شکست دهم. من همچنین آخرین مربی‌ای هستم که گلدن استیت رو در کنفرانس غرب در پلی آف شکست دادم. رکوردم در مقابل گلدن استیت خیلی جالبه، اما رکوردم در مقابل لبران برای خیلی سال پیش هستش. سال ۲۰۱۰……..

من می‌خوام دوباره قهرمان بشم. این بزرگترین چالش ممکن در اینجاست. من ایمان دارم که می‌تونم بازهم قهرمان شوم و در نهایت این همه‌ی خواسته‌ی منه. البته اگر زمانی حس کنم که دیگر از این کار لذت نمی‌برم حتما در تصمیمم بازنگری می‌کنم، اما در حال حاضر عاشق کار خود هستم.

یکی از فرزندانم ازم پرسید که پدر تو خودت رو یک بازیکن بسکتبال میدونی یا یک مربی؟ من بهش گفتم مربی. اکنون خودم رو اینجوری تعریف می‌کنم. و البته پذیرش این مسئله آسون نبود.

با یکی دیگر از مقاله‌های تخصصی بسکتبال در سایت خبری بسکتفا همراه شما بودیم. اخبار بسکتبال ، آموزش بسکتبال ، تاریخچه بسکتبال و هرآنچه از بسکتبال مدنظر دارید در بسکتفا گردآوری شده است.