هیچ چیز نمی تواند بهتر از یک دانک ورزشکاران NBA را دچار یاس و پوچی کند.
عدم حرکت و کارآیی در این عرصه باعث درگیری در برخی موارد می شود و حتی موجب تغییراتی در بازی می شود.
در واقع این ها یک سری حرکت های آکروباتیک هستند که توسط بازیکنان در سطح جهانی اجرا می شوند. هر کدام باید به عنوان یک منظره ای از بازی دیده شود. اما طبق گفته هواداران این یک نوع ضربه سنگین است که شما را دچار هیجان می کند به قدری از جای تان بلند شوید.
پنج بازیکن زیر توانا ترین دانکرها در موقعیت خودشان هستند. هیچ قانون نوشته شده ای برای ارزیابی بسکتبال وجود ندارد بنابراین این تمرین بیشتر شبیه به یک عملکرد با استایلی بخصوص می باشد، تا بهترین دانکر های بسکتبال شناسایی شوند.
دانکرهای NBA
پوینت گارد: دنیس اسمیت جونیور، نیویورک، Knicks
دنیس اسمیت جونیور یک بازیکن 21 ساله با دو فصل حضور در NBA است و دارای حرکات افسانه ای می باشد.
با وجود این که حرکات انفجاری او نتیجه ساعت ها تمرین در باشگاه است، اما سر هم کردن یک داستان هالیوودی کار آسان تری به نظر می رسد. برای مثال، فرض کنید اگر او در سنین نوجوانی در معرض رادیواکتیو قرار می گرفت و چنین قدرتی بدست می آورد، آن وقت سبک دانک غیر واقعی اش قابل درک تر بود.
این اتفاق نیفتاد اما اینگونه شد: اسمیت یک رباط اضافی در زانویش داشت که سرعت ریکاوری Wolverine-esque به او می داد. در سال 2015، ACL او پاره شد. چند روز پس از جراحی، اضافه وزن پیدا کرد. در طی هفته ها، سخت درگیر این موضوع بود.
پدرش در مصاحبه با آرون تورس از Fox Sports گفت که «دو هفته پس از جراحی شروع کرد به دانک کردن.»
اسمیت در سال 2017 با یک پرش عمودی 48 اینچی رکوردی از خود به جای گذاشت. او در موقعیت دانکر به عنوان یک تازه کار عمل می کرد.
او توانایی هرچیزی را داشت. پرش او در هوا هر کسی را شگفت زده می کرد و روشی که به کار می برد با شکوه و قدرت یا ترکیبی از این دو بود.
از زمان Aaron Fox، Damian Lillard، Russell Westbrook، Ben Simmons و John Wall که تمام شان نابغه بودند، هیچ کسی به پای او نمی رسید. اما کمیت و کیفیت پریدن اسمیت یک سر و گردن بالاتر از باقی هم رده های او بود.
شوتینگ گارد: Zach Lavin، Chicago Bulls
نقل قول زیر به نظر برای بیشتر شماها کفر آمیز می رسد. اما پیش از هرچیز کمی درباره آن فکر کنید تا درباره آن به شما توضیح دهیم.
«Zach Lavin مایکل جردن نیست. او بهتر از مایکل جردن است. و حتی شاید بهتر از وینس کارتر و دومینیک ویلکینز.»
به نظر خیلی جنجالی می رسد، نه؟ شاید چیزی ست که توسط یک نوجوان که فقط مایکل جردن و ویلکینز را از هایلایت های یوتیوب و کارتر را سفرهای کاری اش در طول لیگ می شناسد.
در واقع این خلاف احساسات ناآگاهنه است. این نظر Bulls.com هست که سم اسمیت، برنده جایزه Curt Gowdy Media در سال 2012 می داند که این بازی را به مدت سه دهه تحت پوشش قرار داد.
به بازی لاوین در سال های 2015 و 2016 در به عنوان دانکر نگاهی بیندازید تا بحث برانگیز ترین و زیبا و ورزشی ترین اجراها را در طول تاریخ ببینید.» او سه مرتبه از خط پرتاب آزاد در سال 2016 پرش را انجام می دهد.
پرش لاوین 46 اینچ است که بقدر کافی خلاقانه می باشد. اگر انگیزه برای به دست آوردن کاپ را داشته باشد، به سمت آن حرکت می کند.
با نگاهی به Post-ACL لاوین با 69 دانک در 63 بازی فصل گذشته، می توان فهمید که به اشتراک گذاشتن پست شوتینگ گارد با افرادی مانند داناوان میچل، دمار دروزان و ویکتور اولادیپو کار اشتباهی بوده است.
اسمال فوروارد: Derrick Jones Jr. Miami Heat
هرکسی که از فقدان نام های مستعار در ورزش های مدرن ناراحت است باید خودش را به Derrick Jones Jr «ایرپلین مود» معرفی کند.
جدا از اینکه به ظاهر راحت است، این کار هویت جونز را ارتقا بخشید. او درست زمانی که به هوا پرید تا پاس بلندی را بیندازد و آن را بدون هیچ تماسی، مانند بلیک گریفین، به داخل سبد بیندازد به دانکر فصل تبدیل شد.
هم تیمی جونز در میامی هیت، Wayne Ellington به گزارشگران در سال 2018 گفت «من به او نگاه می کردم، وای خدای من!»
«پسر او پرواز می کرد. او خیلی می پرید و وقتی که روی هوا بود خلاقانه عمل می کرد. این غیرقابل باور بود. ورزش محدودیت ندارد.»
حرکات آکروباتیک جونز در بالا حلقه غیر ممکن بود و این تاثیر بسیار زیادی داشت تا او را در سال 2017 پیش از اولین لیگ بزرگش، به عنوان یکی از دانکرهای NBA در نظر بگیرند. او به قدر کافی برای لیگ آریزونا شمالی G خوب بازی کرد که توجهات NBA را به خود جلب کند. او همچنین در گفت و گو با Haller گفت که یک پرش 48 اینچی دارد.
به عنوان یک بازیکن قد بلند (“7.6) به راحتی جایگاه خود را می یابد. 60 حضور در فصل 2019-2018 برای تیم هیت دو برابر کاری بود که در دو فصل اولیه حضورش انجام داد.
اما به عنوان یک ریم راکر، انتخاب های ساده تری در آن موقعیت همانند لبران جیمز، پائول جورج، و اندرو ویگینز در فهرست وجود دارد. اما هیچکدامشان مکملی برای خلاقیت و درنده خویی او نیستند.
پاور فوروارد: Aaron Gordon، Orlando Magic
برخی از بهترین پاور فوروارد های دانکر به قدرت و سخت کوشی مشهور هستند.
آرون گوردون اگر اراده کند می تواند در آن مسیر حرکت کند اما با گرفتن موقعیت hops و فن نمایش خودش را جدا کرده است.
در ترکیب سال 2014، او دارای بالاترین میزان پرشی که دانکرهای NBA می توانست ثبت کند بود. در رقابت دانکر های 2016، شاهکار او در خلاقیت، باعث شد تا به سطح جدیدی دست یابد و بقدر کافی در منطقه امن بود تا یک مدال المپیک دریافت کند.
زاچ لاوین به K.C Johnson از Chicago Tribune گفت «اون یکی از بهترین دانکرهاست». «دانک های ها اگر بهتر نباشد، به خوبی دانک های من است.»
گوردون برای همیشه از شر نا امیدی هایش در پرتاب های ناموفق (بدشانسی) و ریسک کردن ها در برابر مدافعین خلاص شد.
او کارهایی می کرد که برای تان غیر قابل باور است اما تصاویری از یک شاون کمپ جوان ارائه می داد. اما گوردون احتمال داشت که افت کند و مسیرش را به یک بازی 360 تغییر دهد.
رتبه دانکینگ او یادآور یک بلیک گریفین جوان بود که گوردون را کمک می کرد تا علی رغم رقبا سرسختی مثل جان کالینز و جیانیس آنتِتوکونمپو مدعی باشد. همچنین باید در اینجا از زیون ویلیامسون نام برد، زیرا او می توانست در این فصل به دنبال عنوان بهترین بازیکن باشد.
سنتر: Larry Nance Jr، Cleveland Cavaliers
بزرگان دانکرهای NBA در خانواده Nance رشد کردند. پیش از Larry Jr پدرش Larry Sr راهش را در طی 13 سال بازی حرفه ای در NBA هموار کرد درحالی که اولین عنوان دانکر لیگ را دریفات می کرد.
جونیور در سال 2018 با شکست رکورد دانکرش در جرسی باعث شد تا یک رقابت پدر – فرزندی میان او و پدرش اتفاق بیفتد.
نانس به خبرنگاران گفت «من لری نانس جونیور هستم و به آن افتخار می کنم و می خواهم تا در تمام مراحل همانند پدرم باشم و حالا اینجا بهترین دانکر NBA هستم.»
نانس به شکلی به هوا می پرید که برای فردی با قد 6.9 و وزن 230 پوند عادلانه نبود.
در ترکیب سال 2015 او پرش 5.37 اینچی را به ثبت رساند که در میان بزرگان بالاترین میزان ارتفاع بود. ESPN Baxter Holmes به لس آنجلس لیکرز گزارش داد که «زمانی که میزان پرش نانس جوان را اندازه گیری کرده اند 44 اینچ بوده است اگرچه آن ها اعتقاد داشتند که دستگاهشان به درستی کار نکرده و میزان درست پرش بیشتر از آن است.»
پرش های نانس سریع و طولانی است. او نیازی به فرد دیگر برای رشد کردن ندارد. بسیاری از مدافعین سعی می کنند تا او را به چالش بکشانند و حالا تمام شان بر این باورند که در قضاوت شان دچار اشتباه بوده اند.
حال او در بالای نقطه مرکزی جایگاه بهترو احساس راحتی دارد. دی آندر جوردن و جاوال مک جی برنامه های پرش خود را پس از ورود به 30 سالگی کاهش دادند و مقداری زمان می برد تا جایگاه اصلی توسط میچل رابینسون و جکسون هایس تهدید شود.
