در این مقاله قصد داریم تا لیستی از بهترین بازیکنان تاریخ بسکتبال NBA را به شما معرفی کنیم. این لیست بر اساس نظرات شخصی من تدوین شده، پس خیلی آن را جدی نگیرید. مگر این که با نظرات من موافق باشید که در این صورت پرمعنا ترین نوشتۀ من خواهد بود.
NBA و بهترین بازیکنان بسکتبال
10. کریم عبدالجبار (Karim Abdul-Jabbar)
چطور ممکن است؟ آقای گل تاریخ لیگ انجمن ملی بسکتبال (NBA) تنها به ردۀ دهم لیست بهترین بازیکنان بسکتبال تاریخ رسیده؟ بله همینطور است. با این که کریم در طول دوران ورزشی خود رکورد فوق العادۀ میانگین 38.387 امتیاز را ثبت کرده است اما نمیتوان این حقیقت را نادیده گرفت که او در بخش اعظمی از دوران ورزشی خود، از پاس های دو نفر از بهترین گارد رأس های تاریخ یعنی مجیک جانسون (Magic Johnson) و اوسکار رابرتسون (Oscar Robertson) سود برده است. به علاوه، آمارهای دوران بازیگری او متاثر از حدود 10.000 سال بازی در NBA است. ( یا شاید هم 20 سال). در هر حال او یک قدرت عالی در بسکتبال بود که برای دو دهه در این ورزش حکم فرمایی کرد و پرتاب های اسکای هوک، (یکی از زیباترین پرتاب هایی که این بازی تا به حال به خود دیده) را به کمال رساند. علاوه بر این، او در فیلم «هواپیما» فوق العاده بود و با بروس لی (Bruce Lee) در فیلم بازی مرگ (Game of Death) مبارزه کرد. بنابراین کریم از نظر باحال بودن به راحتی در صدر لیست قرار می گیرد.
9. تیم دانکن (Tim Duncan)
باید اعتراف کنم با این که من عمری است که هوادار تیم سیاتل هستم، اما علاقۀ شدیدی به تیم سن آنتونیو اسپرز در دهۀ 90 و اوایل 2000 داشتم.آن ها از سبک بازی آرامی استفاده می کردند که اکثر تماشاچی ها را تا دوره ( Quarter) سوم بازی به خواب فرو می برد. اما حرکتی زیبا در امتیاز پایانی آتش بازی این تیم که به نتیجه 78-71 ختم شد، نهفته است و آن هم پرتاب تیم دانکن بود که بعد از برخورد به تخته به داخل حلقه رفت و تبدیل به امتیاز شد. در دوران اوج خود، دانکن که به «بنیادی بزرگ» (The Big Fundamental) معروف بود و نام مستعارش چیزی کمتر از نام مستعار شکیل اونیل نداشت، از بی نظیرترین بازیکنان تاریخ NBA بود. با این که سبک بازی عام پسند و اخلاق آرام او باعث شد که نتواند تاثیر فرهنگی چندانی در مقایسه با بسیاری از بزرگان داشته باشد اما چهار دوره قهرمانی لیگ، چهارده دوره بازی های آل استار و دو جایزۀ ارزشمندترین بازیکن لیگ NBA گواه بی بدیلی از توانایی های شگفت انگیز این بازیکن است.
8. شکیل اونیل (Shaquille O’Neal)
نقطۀ مقابل سبک بازی جذاب دانکن، شکیل اونیل است. دانکن سعی می کرد تا با حرکات عالی خود حریف را در منطقۀ پست دور بزند اما شکیل از هیکل استثنایی خود ( قد 2متر و 16 سانتی متر و وزن 142 کیلوگرم) استفاده می کرد تا با قلدری راه رسیدن به سبد را باز کند. وقتی به سبد می رسید با یک دانک قدرتمندانه کار را تمام می کرد. یک استراتژی مطمئن که به او کمک کرد تا ده مرتبه بالاترین درصد پرتاب های وارد حلقه شدۀ لیگ NBA را در دوران ورزشیش به دست آورد. اما اونیل انقدرها هم فیزیکی بازی نمی کرد. با وجود جثۀ بزرگش به طور عجیبی توانایی انجام حرکات چشم نوازی را داشت و همچنین مهارتی مثال زدنی در پرتاب های پرشی در فاصله کم با سبد را دارا بود. مهارتش در پرتاب های آزاد نیز نیازی به تعریف ندارد.
7. لَری بِرد (Larry Bird)
اصلا فریب دانشگاه کوچک محل زادگاهش و اسم مستعارش (دهاتی اهل فرنچ لیک) را نخورید. لری برد یکی از جنگنده ترین حریفان و بزرگترین رجزخوان های تاریخ NBA است. این بازیکن با اعتماد بنفس تقریباً سریع ترین پرتاب کننده ای است که تا به حال در بسکتبال حضور داشته است و اغلب حریف خود را از به ثمر نشستن پرتابش آگاه می کرد.او در سیزده سال دوران ورزشیش که به دلیل مصدومیت کوتاه شده بود، دوازده بار در مسابقات آل استار حضور یافت و به سه مقام قهرمانی لیگ رسید.علاوه بر این، رقابتش با مجیک جانسون، که در ادامه به او نیز خواهیم پرداخت، در دهۀ 80 میلادی بسکتبال را به سطحی از محبوبیت ملی رساند که این ورزش هرگز تجربه نکرده بود.
6. بیل راسل (Bill Russell)
راسل بیشترین قهرمانی را در تاریخ NBA داراست. در سیزده دوره حضورش در این لیگ با پیراهن بوستون سلتیکس، او تنها در دو دوره قهرمان لیگ نشد و در یازده دورۀ دیگر عنوان قهرمانی را به دست آورد. بله در آن دوران NBA شامل 8 تا 14 تیم بود به همین دلیل از لحاظ آماری قهرمانی یک تیم در این دوران ساده تر بوده است اما این حقیقت چیزی از ارزش های این دستاورد تاریخی راسل کم نمی کند. تیم سلتیکس قبل از حضور راسل ده دوره در لیگ شرکت کرده بود و هیچگاه به قهرمانی نرسیده بود. اما در سال های اول حضورش، راسل به طور کامل این تیم را متحول کرد و سلتیکس را به برنده ترین تیم NBA تبدیل کرد. اما او به دلیل برد های زیاد جایگاهش را در این لیست به دست نیاورده، راسل یکی از جنگنده ترین مدافعان تاریخ بود و ارزش دفاع و بلاک کردن پرتاب ها را به شکل جدیدی معنا کرد. علاوه بر این، او رکورد عجیب و غریب 22.5 ریباند در هر بازی را در طول دوران ورزشیش ثبت کرد.
5. اوسکار رابرتسون (Oscar Robertson)
با این که من جوان تر از آن هستم که بازی های او را دیده باشم، آمار این بازیکن انقدر دیوانه کننده است که آرزو داشتم با ماشین زمان برای دیدن بازی های او به عقب برگردم. در فصل 62-1961، اوسکار ملقب به او بزرگ (The Big O) در سه دستۀ آماری به میانگین دو رقمی دست یافت و آمار 30.8 امتیاز، 12.5 ریباند و 11.4 پاس منجر به امتیاز در هر مسابقه را به ثبت رساند. همچنین دوازده بار آل استار شدن او به آغاز استقلال در NBA توسط دادخواست زد انحصارش کمک کرد که این دستاورد چیزی کمتر از عملکرد کم نظیر و خارق العاده اش در زمین نداشت.
4. ویلت چمبرلین (Wilt Chamberlain)
باید اقرار کنم که چنبرلین در دورانی بازی می کرد که بازیکنان پست، به شکل قابل توجهی کوچک تر بودند و بسکتبال شگفتی های ورزشی امروزی را به خود جذب نمی کرد. اما او آنقدر برجسته بود که لیاقت قرار گرفتن در بین پنج فرد برتر این لیست بدون در نظر گرفتن فضای حاکم دوران را دارد. چمبرلین در چهار فصل اول حضور حرفه ایش، صاحب چهار رکورد بالاترین میانگین امتیازگیری در یک فصل در تاریخ NBA شد. در بین امتیازاتی که به دست آورده، برجسته ترین امتیاز به دوم مارس سال 1962 برمی گردد که او رکورد شگفت انگیز صد امتیاز در یک بازی را به ثبت رساند که احتمالاً هیچ وقت شکسته نخواهد شد. علاوه بر این رکورد بی سابقه در امتیازگیری، چمبرلین تنها کسی است که تعداد ریباند های بیشتری نسبت به بیل راسل (22.9) را به ثبت رسانده است. این در حالی است که او از همۀ بازیکنان تاریخ NBA زمان بیشتری را در زمین بوده است (45.8 دقیقه). تنها باری که او جزء آل استار ها نبوده به سال 1970 بر می گردد که به دلیل مصدومیت تنها دوازده بازی در مرحله مقدمانی آن فصل را برای تیمش بازی کرد. با این حال با حضورش بعد از مصدومیت موفق به رساندن تیمش به فینال NBA شد.
3. مجیک جانسون (Magic Johnson)
مجیک جانسون یکی از پر هیجان ترین شخصیت هایی است که تا به حال در NBA بازی کرده است. جذابیت این بازیکن یکی از عوامل اصلی افزایش عظیم محبوبیت این لیگ در دوران دهۀ 80 میلادی بود. اما او بیشتر از یک لبخند خیره کننده بود. مهارت پاس دادن بی نظیر او عرصه را برای نمایش تیم لوسانجلس لیکرز آماده کرد تا به پنج دوره قهرمانی در 13 دوره حضورش در این تیم دست یابد. جانسون با 2 متر و 10 سانتی متر قد، بلند قامت ترین گارد رأس تاریخ NBA است. او نه تنها رکورد بیشترین پاس منجر به امتیاز(11.2) در هر بازی در تاریخ لیگ را داراست بلکه در تمامی نقاط زمین عملکرد فوق العاده ای داشت. معروف ترین آن در بازی ششم فینال NBA سال 1980 بود. جانسون تازه کار و 20 ساله، به جای عبدالجبار مصدوم، در پست سنتر بازی کرد. با این که این موضوع ربطی به جایگاهش در رده بندی بهترین بازیکنان بسکتبال تاریخ ندارد اما لازم است اشاره کنم که او بیش از دو سال با مریضی HIV دست و پنجه نرم کرد و موفق به پیروزی شد. او با تجربۀ بالا در این زمینه به از بین بردن بدنامی بیماری ایدز کمک کرد و همچنین در شغل جدیدش به عنوان یک کارآفرین که غالباً در مناطق محروم در تلاش برای ترقیب به احیای شهری است، مشغول به کار شد. بله، مجیک جانسون یک مرد پاک است.
2. مایکل جوردن (Michael Jordan)
می دانم که شاید به خاطر قرار ندادن این بازیکن به عنوان نفر اول مورد انتقاد قرار بگیرم اما به نظرم او بهترین نیست. معروف ترین بازیکن تاریخ؟ حتماً. مهم ترین بازیکن تاریخ؟ احتمالاً. حساسیت او در رقابت به حدی بود که مانع داشتن رابطه عادی با دیگران می شد. میل او برای بهترین بودن، افسانه ای بود و او را به شش دوره قهرمانی لیگ، پنج جایزۀ ارزشمند ترین بازیکن لیگ و حضور در تمام ادوار آل استار که در آن فصل به طور کامل حضور داشته بود، سوق داد. از دیگر دستاورد های این بازیکن افسانه ای دنیای بسکتبال می توان به ثبت رکورد میانگین 30.1 امتیاز در هر بازی به عنوان بالاترین میانگین امتیازگیری در تاریخ لیگ را اضافه کرد. این در حالیست که نام او را شاید بتوان به عنوان بهترین مدافع تاریخ لیگ نیز ثبت کرد. این را نیز باید در نظر داشت که او در کنار بیست و پنج فرد با استعداد دیگر در اسکاتی پیپن (Scottie Pippen) بازی کرد و در دوران اوجش، مربی او نیز نابغۀ استراتژی در بسکتبال یعنی فیل جکسون (Phil Jackson) بود. او شگفت انگیز بود اما از کمک های بسیاری بهره می برد، حداقل بیشتر از نفر اول این لیست. صادقانه بگویم، دست انداختن شیکاگویی ها که به طرز حیرت انگیزی در مورد دستاورد های ورزشی شهرشان جبهۀ دفاعی می گیرند، بسیار لذت بخش است.
1. لبران جیمز (LeBron James)
بله، نفر اول بهترین بازیکنان بسکتبال تاریخ، فردی است که بسیاری از هواداران جاهلانه او را یک بازندۀ بزرگنمایی شده در لیگ می دانند در واقع بهترین بسکتبالیستی است که تا به حال پا به عرصۀ این ورزش گذاشته است. لبران جیمز کارهایی می کند که در توان یک انسان نیست. او حتی از بسیاری از بازیکنان فوتبال آمریکایی تنومند تر است اما مثل گارد های چابک بسکتبال انعطاف حرکتی دارد. علاوه بر این، نه تنها فشار زیادی را در دوران جوانی، وقتی که به عنوان «بازیکن برتر» توسط اسپورتس ایلاستریتد (Sports Illustrated) انتخاب شد، تحمل کرد بلکه توانست انتظارات بالایی که از او می رفت را نیز برآورده کند. با این که دیگر بازیکنان این لیست افرادی بی نظیر بودند اما هیچ یک از آن ها تحت فشار های رسانه ای که در قرن بیستم شبانه روزی بر روی بازیکنان تاثیر گذار است و جیمز آن ها را با اعتماد به نفس تحمل کرد،نبودند. در زمان انتشار این لیست، جیمز همانند رابرتسون میانگین 27.5 امتیاز، 7.2 ریباند و 6.9 توپ ربایی در هر بازی را ثبت کرده و بر خلاف اوسکار بزرگ، او این آمار را در مقابل تیم هایی پر از بازیکنان حرفه ای به نمایش گذاشته، نه تیم هایی که بازیکنانش در وقت استراحت بین دو نیمه به سیگار کشیدن مشغول بودند. وقتی افراد از او بخاطر عدم قهرمانی در سال های ابتدایی دوران ورزشیش انتقاد می کنند به این موضوع دقت نمی کنند که او تنها در 22 سالگی تیم کلیولند کاوالیرز را به تنهایی به فینال NBA سال 2007 رساند، در حالی که تیم های حریف از آن ها بسیار قدرتمند تر بودند. همچنین پس از آن، دو بار قهرمانی NBA را با تیم میامی هیتس تجربه کرده است. او نه تنها به طور عادی کار های خارق العاده ای که تا به حال ندیده ام را انجام می دهد، بلکه دائماً در حال بر طرف کردن نقاط ضعفی است که در گذشته به خاطر آن ها نقد می شد. این تمام چیزی است که شما از بهترین بسکتبالیت انتظار دارید. این طور نیست؟
