بازیکنان NBA
هر زمان که یک تیم NBA فرصت گرفتن بازیکن انتخابی داشته باشد، این نوید را برای یک تیم حرفه ای در صورت نیاز به برگشت به لیگ می دهد.
اما میزان شانس مشروط به استعداد است. در برخی سال ها، استعدادی مانند Zion Williamson وجود دارد. در دیگر سال ها همانند 2013، تنها یک گزینه در میان 10 انتخاب برتر وجود داشت.
او Victor Oladipo بود.
از سال 1947 برخی از بهترین های ورزشی در تمام ادوار از طریق گزینش به لیگ راه یافتند. اما دسته هایی با چندین بازیکن بزرگ وجود دارد که در بهترین گزینش ها حضور دارند.
چطور بازیکنانی که اسم شان را آدام سیلور، عضو این هیئت در گزینش روز سه شنبه در نیویورک صدا می زند، به عنوان یک استاندارد در دسته گزینشی قرار می گیرند؟
USA TODAY نگاهی به بهترین بازیکنان NBA در تاریخچۀ لیگ می اندازد. همچنین، نمونه شبیه سازی ما را از دست ندهید.
1996
بازیکنان برتر: آلن ایورسون (شماره 1)، مارکوس کمبی (شماره 2)، شریف عبدالرحیم (شماره 3)، استفن ماربری (شماره 4)، ری آلن (شماره 5)، آنتونی واکر (شماره 6)، کوبی برایانت (شماره 13)، پجا استوجاکوویچ (شماره 14)، استیو ناش (شماره 15)، جرمن اونیل (شماره 17).
این دسته با ستارگان آینده که شامل بازیکنان ارزشمندی همانند ایورسون، برایانت و ناش بود شکل گرفت. ایورسون جایزه rookie را دریافت کرد، در حالی که برایانت 17 ساله نهایتا به پنج عنوان تالار افتخار دست یافت. ناش به بسیاری از افرادی که به او شک داشتند در حین رقابت ها خود را ثابت کرد. همچنین آلن، دو قهرمانی بدست آورد و تبدیل به بازیکن سه امتیازی تمام دوران NBA شد.
1984
بازیکنان برتر: حکیم اولاجوان (شماره 1)، مایک جردن (شماره 3)، چارلز بارکلی (شماره 5)، آلوین روبرتسون (شماره 7)، اوتیس تورپ (شماره 9)، کوین ویلیس (شماره 11)، جان استاکتون (شماره 16).
آیا زمانی را که سم بووی شماره 2 را از تن درآورد به یاد دارید؟ Portland Trail Blazers برای همیشه پس از گذر از مایکل جردن بسیار غمگین شدند. اگر بخواهیم عادلانه قضاوت کنیم، زبانزد بودن مایکل جردن هنوز پس از دوران خود در Chapel Hill، North Carolina در حال شکل گیری است. تا دهه 1990 او شش عنوان قهرمانی برد و به طور کامل در این بازی انقلابی به پا کرد. اولاجوان مردی بزرگ از این نسل بود، در حالی که جردن و بارکلی فینال های NBA 1993 را برگذار کردند.
2003
بازیکنان برتر: لبران جیمز (شماره 1)، کارملو آنتونی (شماره 3)، کریس باش (شماره 4)، دوین وید (شماره 5)، کیرک هینریچ (شماره 7)، دیوید وست (شماره 18)، بوریس دیاو (شماره 21)، جاش هوارد (شماره 29).
تیم هیتلز از این دسته بازیکنان شکل گرفت، جیمز، وید و باش نهایتا در میامی، در چهار فینال دو قهرمانی بدست آوردند. درحالی که وید خیلی زود به اوج رسید (برنده عنوان شکیل اونیل در سال 2006) و بازی باش خیلی زود به پایان رسید، جیمز هنوز چند سالی با لس آنجلس لیکرز قرارداد دارد. او یکی از بهترین بازیکنان دوران همراه با مایکل جردن است. اما بازگشت 03 که همراه با جیمز و آنتونی بود، حال و هوای تازه ای به NCAA در Syracuse داد، تا مجیک جانسون و لری برد را رو در روی یکدیگر قرار دهد.
1998
بازیکنان برتر: مایک بیبی (شماره 2)، آنتوان جمیسون (شماره 4)، وینس کارتر (شماره 5)، جیسون ویلیامز (شماره 7)، درک نوویتزکی (شماره 9)، پائول پیرس (شماره 10).
مایکل اولووکاندی در این دسته در بالاترین رده قرار گرفت اما بسیاری از ستارگان آینده به این مقام دست نیافتند. در ادامه کارتر جایزه NBA را با طوفانی که در فصلی کوتاه برای Toronto Raptors به راه انداخت بدست آورد. نوویتزکی یکی از ارزشمند ترین بازیکنان NBA و برنده عنوان NBA با دالاس ماوریکس مطمئنا یکی از افراد تالار افتخار است، در حالی که پیرس در سال 2008 به عنوان بازیکن اول بوستون سلتیک به حساب می آمد.
1987
بازیکنان برتر: دیوید رابینسون (شماره 1)، اسکاتی ریپن (شماره 5)، کنی اسمیت (شماره 6)، کوین جانسون (شماره 7)، هوراس گرنت (شماره 10)، رگی میلر (شماره 11)، ماگسی بوگوس (شماره 12) مارک جکسون (شماره 18).
از دیدگاهی عمیق، استعداد های کلی این سال از باقی سال ها بهتر بوده اند. رابینسون بازیکن 7 فوتی که نهایتا بازیکن برتر (95) شد و سان آنتونیو اسپرز را به اولین عنوان قهرمانی (99) رساند. پیپن ادامه داد تا شاید بهترین ساید کیک در شیکاگو همراه با جردن شود. میلر یکی از بهترین پرتاب کننده های سه امتیازی همراه با ایندیانا پسرز شد. و جانسون، بوگوس و جکسون اجرای بسیاری قوی داشتند.
