فریاد زدن و اهانت، کوبیدن پا روی زمین، فریاد زدن بر سر داور، مسخره کردن مربی، تمام اینها واکنش منفی والدین در مسابقات ورزشی است که بارها شاهد آن بوده‌ایم. این علایم، نشانه‌های خوبی در بسکتبال نوجوانان نیست. والدین دیگر که در کنار این نوع از خانواده‌ها مینشینند از رفتار آنها دچار پریشانی می‌شوند . باید بگوییم که هیچ جایگاه توجیه پذیری برای چنین رفتاری از والدین وجود ندارد. ورزش یک رقابت است و درگیر شدن والدین در مسابقات ورزشی همانند بازیکنان و مربیان کار راحتی است. هر پدر و مادری خوهان موفقیت فرزند خود است و همین مسئله باعث بروز هیجان در طول بازی در آنها می‌شود. متأسفانه، این رقابت پذیری بزرگسالان و تمایل والدین برای دیدن برد فرزندانشان باعث شده که فراموش کنند چه چیزی در ورزش نوجوانان از اهمیت بیشتری برخوردار است. از طرفی دیگر، والدینی داریم که با خوشحالی و تشویق فرزندانشان مسابقات ورزشی را دنبال می‌کنند و لذت فرزندشان در بازی برای آنها بسیار مهم است و اهمیتی به نتیجه حاصله روی برد بازی نمی‌دهند. اینها همان والدینی هستند که بیشتر به آنها نیاز داریم. در زیر باهم به بررسی ۲۷ مورد از نشانه‌های والدین عالی در بازی بسکتبال می‌پردازیم:
پیشنهادات برای والدین در مسابقات ورزشی
۱-به یاد داشته باشید که برد اهمیت ندارد
اهمیتی ندارد که مربی با ۵ نفر از بهترین بازیکنانش در زمین بازی را شروع نکند. مهم نیست اگر داور به جای ادامه بازی دستور توقف آن را بدهد. هیچ ایرادی ندارد که مربی یک بازی ضعیفی را در نیمه اول در زمین پیاده کند و منجر به (ترن اور ) شود. اهداف بیشتری از برد در بازی بسکتبال نوجوانان وجود دارد.
۲-روی لذت فرزند خود در بازی تمرکز کنید
اگر برد مهم‌ترین مسئله نباشد پس چه چیزی اهمیت دارد؟ لذت فرزند شما. دغدغه اصلی شما باید میزان لذت و هیجان فرزندتان باشد. آیا فرزندتان به تمرینات توجهی نشان می‌دهد؟ آیا برای بازی کردن در زمین اشتیاق دارند؟ آیا فرزند شما به حرف مربی گوش می‌دهد؟ برای یک فرد نوجوان بهتر است که در یک تیم ضعیف بازی کند که بیشتر روی لذت بردن در بازی و ارتقا کیفیت بازی تأکید داشته باشد و به بازیکنان اجازه رویا پردازی برای تبدیل شدن به یک بازیکن بسکتبال را بدهد تا اینکه بخواهد در یک تیم عالی و قوی بازی کند و تمام تمرکز خود را روی تمرینات اضافه‌ای بگذارد که تمایلی برای انجام آنها نداشته باشد و مربی آنها را مانند بازیکنان ان‌بی‌ای به گریه بیندازد و به آنها بفهماند که مهم‌ترین هدف هر بازی غلبه به حریف است.
۳-به فرزند خود برای بازی فشار نیاورید
بسیار دیده شده است که که به بازیکنان گفته می‌شود بیشتر تمرین کنید.سخت‌تر بازی کنید ، امتیاز بیشتری بدست آورید، بهتر دفاع کنید و هرچیزی که می‌توانید در آن بهتر باشید را انجام دهید. بازی کردن در تیم‌های ورزشی جوانان نیازمند صرف وقت و هزینه‌های زیاد است . در بین والدین گفتن این جمله به فرزندشان معمول نیست « دست و پای تو ارزش بیشتری دارد». در زیر این فشار بازی کردن اصلاً جنبه سرگرمی ندارد و تماماً بچه‌ها را از اینکه نتوانند انتظارات مربی و خانواده‌هایشان را براورده کنند دچار استرس و نگرانی می‌کند. نتیجه چه می‌شود؟ ورزش برایشان سرگرم کننده نیست و از آن دست می‌کشند.
۴-رویای خود را در فرزندتان اجرا نکنید
زمانی که ببینید دستاوردهای فرزندتان در ورزش برای شما با‌اهمیت‌تر است تا خود او بهتر است یک قدم به عقب برگردید. بسیاری از خانواده‌ها به خاطر از دست دادن موقعیت‌های خود در جوانی پشیمانند و نمی‌خواهند دختر یا پسرشان مانند آنها این موقعیت را از دست دهند. به آنها اجازه دهید راه خود را پیدا کنند به جای اینکه شما برای آنها تصمیم بگیرید.
۵-درک کنید که فرزندتان ممکن است حرفه‌ای بازی نکند
آیا از دریافت بورسیه ورزشی همتیمی فرزندتان و یا بازی او در ان‌بی‌ای شگفت زده می‌شوید؟ اینکه فرزند شما بخواهد حتماً حرفه‌ای در تیم بازی بازی کند و ورزش را به عنوان یک شغل در نظر بگیرد بسیار بعید است. آمار دقیق ۲ یا ۳ بازیکن از ۱۰ هزار بازیکن است. با نگه داشتن این آمار در ذهن با فرزند خود جوری رفتار کنید که قرار نیست جزو بازیکنان حرفه‌ای بازی کند. به آنها اجازه دهید که بدون حس کردن فشاری برای رفتن به لیگ‌های بزرگ عاشق بازی کردن شوند.
۶-به فرزند خود اجازه دهید خودش انتخاب کند
فرزند خود را مجبور به بازی ورزشی که خودتان دوست دارید نکنید. فقط به خاطر اینکه شما در دبیرستان یک سوپراستار در بازی بسکتبال بودید و از زمانی که به یاد داشتید عاشق این ورزش بوده‌اید به این معنی نیست که فرزندتان هم باید همین راه را تکرار کند. انگیزه در ورزش نوجوانان بسیار مهم است.اگر آنها را مجبور به بازی کردن کنید از این بازی لذت نمی‌برند و طولی نمی‌کشد که دست از بازی می‌کشند. به آنها فرصت کشف علایق ورزشی خود را بدهید.
۷- به آنها اجازه دهید که چند شاخه ورزشی را انتخاب کنند
اگر برایتان امکان دارد به فرزند خود امکان انتخاب چند رشته ورزشی را بدهید. مقالات بسیار زیادی درباره فواید انتخاب چند رشته ورزشی وجود دارد. لیست زیر چند نمونه از این فواید را مطرح می‌کند:
زیان انتخاب شرکت در یک رشته- تغییر رشته‌ای که بازیکنان بسکتبال بهتر است انجام دهند-بسکتبال برای مربیان
هیچ چیز بدتر از والدینی نیست که فرزند خود را مجبور به انتخاب یک رشته ورزشی کنند چون فکر می‌کنند این تنها راهی است که آنها می‌توانند فرزند خود را با بالاترین سطح ورزشی برسانند. به طور مثال، طبق آخرین تحقیقی که در این باره در دانشگاه اوهایو انجام شد بر اساس شکل زیر ۴۲ نفر از افراد انتخابی چند شاخه ورزشی را دنبال می‌کردند و ۵ نفر آنها فعالیت خود را به فوتبال اختصاص داده بودند.
۸-پیدا کردن مربی مناسب
متاسفانه هر کسی این موقعیت را ندارد. اگر شما عضو تیم دبیرستان باشید نباید صرفاً برای پیدا کردن یک مربی خوب دبیرستان خود را تغییر دهید. وقتی که با والدین درباره انتخاب مربی درست صحبت می‌کنم به من به طرز عجیبی نگاه می‌کنند. بعضی از اوقات فکر می‌کنند که می‌توانند با تغییر مربی و انتخاب کسی که می‌خواهند می‌توانند مسئولیت خود را تماماً تکمیل کنند. من درواقع مخالف انتقال بازیکنان به تیم دیگر با هدف کسب بیشترین شانس برای برد هستم. هیچ اشکالی ندارد که تیم فرزند خود را برای پیدا کردن مربی مناسب عوض کنید. بیایید شفاف سازی کنیم: چه تیم شما ببرد و چه ببازد مهم نیست. مهم این است که مربی تیم فرزند شما فرد مناسبی باشد. برای فهمیدن اینکه آیا مربی فرزند شما فرد مناسبی است یا نه باید چند سوال کوچک را از خودتان بپرسید:
• آیا فرزندتان از بازی برای این مربی لذت می‌برد؟
• آیا مربی همانند فرزندان خود با آنها صحبت می‌کند؟
• آیا مربی مراقب بازیکنان هست؟
• آیا به خاطر دلایا درست مربیگری می‌کند؟
• آیا مربی تنها روی بازیکنان عالی تمرکز می‌کند؟
• آیا مربی به بازی‌ها مانند بازیهای ان‌بی‌ای نگاه می‌کند؟
اگر فکر می‌کنید که مربی فرزندتان مناسب نیست اصلا درنگ نکنید و تیم فرزندتان را عوض کنید.
۹- اجازه دهید مربی کار خود را انجام دهد
اگر شما مربی نیستید پس مربیگری نکنید.بزرگترین مشکلی که با والدینی که در کنار زمین مینشینند و فرزند خود را هدایت می‌کنند دخالت در کار مربی است. زمانی که مربی در کنار زمین دستورات لازم را به بازیکنان می‌دهد پدر و متدرها چیز دیگری را از کنار زمین برای فرزندشان فریاد می‌زنند. این مسئله کودک را در وضعیت بسیار بدی قرار می‌دهد چراکه نمی‌داند کدام یک از این افراد را راضی نگه دارد. هیچ کودک و یا نوجوانی نباید تحت فشار این موضوع قرار بگیرد. اگر نمی‌توانید جلوی خود را برای مربی کردن فرزند خود بگیرید بهتر است داوطلب مربیگری در ابتدای فصل بازی‌ها شوید.
۱۰- از مطرح کردن مشکل با مربی نترسید
بسیاری از مواقع والدین از مطرح کردن مشکلاتی که دارند با مربی خودداری می‌کنند. به جای آن مسائل را با والدین و دوستان دیگر خود مطرح می‌کنند و درباره بد بودن مربی حرف می‌زنند. این کار هیچ مسئلهای را حل نمی‌کند و مشکل را بدتر می‌کند. اگر مسئلهای دارید ملاقاتی با مربی ترتیب دهید و سوالات خود را بپرسید. این سوالات می‌توانند شامل: « چرا فرزند من زمان زیادی را در زمین بازی نمی‌کند؟» تا «چرا بازیکنان در تمرینات بسیار می‌دوند» باشد. اگر سوالتان به شکل درستی پرسیده شود ، هر مربی خوبی خوشحال خواهد شد که در مورد نگرانی‌های شما پاسخ دهد و بحث کند. تنها نکته‌ای که باید به خاطر داشته باشید این است که باید برای دریافت پاسخی که انتظارش را ندارید آماده باشید.
۱۱- هرگز تصمیمات خود مربی را زیر سوال نبرید
هیچ وقت به فرزند خود درباره عدم رضایتتان از تصمیمات مربی چیزی نگویید. این مسئله باعث می‌شود که فرزند شما اعتماد خود را به مربی از دست دهد و در آینده تمام تصمیمات او را زیر سوال ببرد. هیچ مربی با این مسئله کنار نمی‌آید. اگر با تصمیم مربی مخالفید و فکر می‌کنید که حرف زدن درباره آن ضروری است، ملاقاتی با او ترتیب دهید و درباره آن صحبت کنید.
۱۲-اجازه دهید فرزندتان زیر نظر مربی کار کند
اگر به مربی اعتماد دارید به او اجازه دهید تا هدایت فرزند شما را به عهده بگیرد. تقریباً غیرممکن است که یک مربی بتواند در شرایطی که بر سر بازیکن داد می‌زند و و والدین او سعی در نجات دادن فرزند خود از این شرایط دارند هدایت بازیکن را بر عهده بگیرد. این موضوع من را به یاد جمله پاتریک مورفی می‌اندازد که می‌گوید:« کودکانی را که نمی‌توان هدایت کرد در آینده تبدیل به بزرگسالانی می‌شوند که برای کار کردن مناسب نیستند. به فرزندان خود اجازه دهید که به آنها سخت گرفته شود. این زندگی است باید در آن پیروز شوند.»
این یک نقل قول عالی است اما فقط مربوط به مربیانی است که به روش صحیح روی بازیکنان سخت‌گیری می‌کنند و واقعاً به بازیکنان خود اهمیت می‌دهند. یک مربی سخت‌گیر برروی بازیکنان خود کار می‌کند و به آنها درس‌های سخت زندگی را می‌دهد. این به معنای سواستفاده از بازیکنان نیست چراکه این کار جایگاهی در ورزش کودکان و نوجوانان ندارد. اگر اطمینان دارید که مربی شما نگران فرزندتان است اجازه دهید کار خود را انجام دهد.
۱۳-داوطلب برای کمک به تیم
ورزش نوجوانان بسیار وابسته به سهم والدین و مشارکت آنها است.هرچه والدین بیشتر به تیم کمک کنند، امور تیم راحت‌تر پیش می‌رود و تیم خوشحال‌تر خواهد بود. این مشارکت شامل کمک به فروش بلیط، دریافت کمک‌ها هنگام ورود تماشاچیان، پر کردن بطری بازیکنان، حمل ساک توپ‌ها و….. این راه برای شناخت سایر والدین و مربی بسیار مناسب است که باعث لذت بخش شدن فصل بازی‌ها می‌شود.
۱۴-نشان دادن زبان بدن مناسب در طول بازی
اولین چیزی که باید به یاد داشته باشید این است که اگر مربی از بازیکن سوال کند که آیا والدینش برای تماشای مسابقه آماده‌اند او سریع به سمت والدین خود در بین جمعیت اشاره می‌کند. آنها می‌دانند که شما کجا نشسته‌اید و بارها به شما نگاه می‌کنند. زبان بدنتان نشان دهنده احساسات شماست و اگر این زبان اشاره ضعیف عمل کند، تاثیر آن را به وضوح در بازی می‌بینید. زمانی که فرزندتان توپ را وارد سبد نکرد، دست خود را به نشانه اعتراض به هوا نبرید. اگر پاس آنها دفاع شد، سر خود را در بین دستانتان نگیرید. به این فکر کنید که با انجام این حرکات چه اتفاقی برای اعتماد به نفس آنها می‌افتد؟ باید بدانید که این تنها یک بازی است و باید در طول آن مثبت رفتار کنید.اگر می‌بینید فرزندتان در طول بازی به شما نگاه می‌کند حتی اگر امتیازی کسب نکرده باشد، به او لبخند بزنید و به آنها نشان دهید که از بودنتان در آنجا لذت می‌برید.
۱۵-تشویق فرزندان و دادن درس‌های مثبت
ورزش نوجوانان این فرصت را برای دادن درس‌های مثبت و خوب در زندگی آنها فراهم می‌کند. در ابتدای این مطلب به شما گفتیم که چه چیزی می‌تواند مهم باشد. برد مهم نیست بلکه یادگیری درس زندگی اهمیت بیشتری دارد. باید تمام کوشش خود را انجام دهیم و به کودکان بیاموزیم کخ چه موضوعی اهمیت دارد. به مثال‌های زیر توجه کنید:
۱-تعهد
به فرزند خود درباره تعهداتش به تیم یادآوری کنید. زمانی که در ابتدای فصل به تیم می‌پیوندند می‌دانند که باید در خدمت تیم باشند و در تمرینات شرکت کنند. وقتی که به تیم متعهد می‌شوند،نباید از تمرینات فرار کنند. به فرزند خود بگویید اگر می‌خواهد می‌تواند از فصل بعد تیم را همراهی نکند ولی برای این فصل باید متعهد عمل کند و تا آخر تیم را همراهی کند.
۲-روحیه ورزشکاری
از فرزند خود به خاطر داشتن روحیه ورزشکاری قدردانی کنید. به مثال‌های زیر توجه کنید:
• کمک کردن به بازیکنی که روی زمین افتاده باشد
• تشویق همتیمی‌ها از کناره زمین
• دست دادن بعد از اتمام بازی
۳-استقامت
خوب بودن در یک رشته ورزشی کار آسانی نیست و باید بسیار سخت در این زمینه کار کرد. فرزند شما این را در خلال تمرینات خود با تیم و خودش متوجه می‌شود. به عنوان والدین، این مهم است که فرزندتان بداند که شما به او به خاطر انجام کار سخت و پیشرفت سطحش افتخار می‌کنید.
۱۶-آنها را مجبور به تمرینات اضافه نکنید
وقتی که یک بازیکن به تیم برای شرکت کردن در تمرینات متعهد می‌شود، اکثراً تعهدی برای انجام تمرینات خارج از برنامه ندارند و هیچ اجباری برای انجام این تمرینات نباید برای آنها وجود داشته باشد. اگر این اجبار برای آنها وجود داشته باشد، سریعاً از ورزش فاصله می‌گیرند و نسبت به فردی که به اجبار با آنها تمرین می‌کند حس منفی پیدا می‌کنند. این چیزی است که در آخرین مرحله اتفاق می‌افتد. به یاد داشته باشید که هدف اصلی در ورزش نوجوانان عضویت داشتن آنها در تیم است. اگر بخواهند می‌توانند به تنهایی تمرین کنند تا در شوت زدن بهتر عمل کنند. هیچ اشکالی ندارد اگر با چنین جمله‌‌ای مثل: « چرا بیرون نمی‌روی و کمی شوت زدن را تمرین نمی‌کنی؟» از او بخواهید که بدون هیچ اجباری این کار را انجام دهد. من والدینی را دیدم که فرزندان خود را مجبور به تمرین کردن شوت بعد از زمان مدرسه می‌کردند. فکر می‌کنید این کار منجر به چه چیزی می‌شد؟ باعث می‌شد تا ورزشی را که دوست دارند کنار بگذارند.
۱۷-فرزند خود را با سایر بازیکنان مقایسه نکنید
مقایسه فرزندتان با سایر بازیکنان این تیم ، خود و فرزندتان را در معرض فاجعه قرار می‌دهد. اولین فاکتوری که باید به آن توجه داشته باشید این است که افراد با سرعت‌های مختلفی رشد می‌کنند. هر تیمی یک بازیکن دارد که به نظر می‌رسد در سنین جوانی در بین پسران یک مرد است زیرا خیلی سریع رشد و پیشرفت می‌کند. پای او از همه بلندتر است و به نظر می‌رسد که روی بقیه افراد در تیم تسلط داشته باشد. اما در ادامه چه اتفاقی می‌افتد؟ هر فردی در تیم شروع به پیشرفت می‌کند و بازیکنی که به عنوان بازیکن بزرگتر، قوی‌تر و سریع‌تر به حساب می‌آمد جایگاه خود را از دست می‌دهد. دلیل دیگر آن است که بازیکنان تمایلات متفاوتی برای ورزش کردن و بازی دارند. اگر فرزندتان صرفاً برای سرگرمی و پیدا کردن دوست ورزش می‌کند، بازیکن دیگر و همتیمی او ممکن است آرزوی انتخاب شدن برای تیم مدرسه را داشته باشد. ممکن است مقایسه نکردن فرزندتان با سایر بازیکنان سخت باشد ولی باید از این کار دست بردارید.
۱۸-هیچ‌وقت اینگونه عمل نکنید
چگونه می‌توانیم انتظار داشته باشیم که از بازی در کناره‌های زمین لذت ببریم:
http://youtu.be/۷XYQfiSpssA
http://youtu.be/H۷FN۲KVXFNM
۱۹-نقش خود را در بازی بدانید
لو هولتز می‌گوید:« من همیشه از تماشاچیانی که می‌خواهند برای تیم مربیگری کنند متعجب می‌شوم ، مربیان می‌خواهند مسئول شوند و مسئولان فقط می‌خواهند بازی را تماشا کنند.»
در بازی ۴ نقش اصلی وجود دارد:
۱-بازیکن-بازی را در زمین انجام می‌دهد
۲-مربی-هدایت تیم را برعهده دارد
۳-داور-بازی را قضاوت می‌کند
۴-تماشاگر-بازی را تماشا می‌کند
والدین در دسته چهارم قرار می‌گیرند. آنها نباید در داوری و هدایت تیم دخالت کنند چراکه بازی داور خود را دارد و مربی تیم آن را هدایت می‌کند. قفط باید بازی را تماشا،همراهی و فرزندان خود را تشویق کنند.
۲۰- از جمعیت خسته نشوید
اگر جزو تماشاچیان بازی هستید و مرتباً از شلوغی و ازدحام سایر والدین خسته می‌شوید،بهتر است نگرش خود را برای تماشای بازی نوجوانان و کودکان تغییر دهید.بارها دیده‌ام والدینی که بالا و پایین می‌پرندو بر سر فرزندان خود فریاد می‌کشند و از داور و سایر بازیکنان ایراد می‌گیرند. تمامی این کارها فرزندشان را دچار نگرانی و تشویش می‌کند. آنها نیاز به فشار اضافه از کنار زمین ندارند. روی صندلی خود بنشینید و بازی را تماشا کنید.
۲۱-بر سر داور فریاد نزنید
آیا گفتن این مسئله واقعاً لازم است؟ بردای اکثر والدین نه ولی برای برای بعضی از آنها نیاز به گفتن این مورد است. اولین نکته‌ای که باید به یاد داشته باشید این است که اکثر داوران بازیهای کودکان و نوجوانان باتجربه نیستند.اکثر آنها جوانانی هستند که از طریق داوری بازی کودکان دستمزد کمی می‌گیرند.باید به خاطر داشته باشید که این بسکتبال نوجوانان است نه رقابت‌های ان‌بی‌ای.نمی‌توان از بازیکنان انتظار داشت که تمام شوت‌هایشان گل شود بنابراین درباره داوری هم همین دیدگاه را باید داشته باشید.
۲۲-با فرزند خود بعد از برد یا باخت یکسان رفتار کنید
اجازه ندهید که نتیجه بازی تعیین کننده نوع رفتار شما با فرزندتان باشد. فرزندتان باید بداند که چه در بازی برنده شود و چه بازنده تغییری در روند رفتاری شما نخواهد داشت. کودکتان باید بداند که شما بدون قید و شرط و بدون توجه به نتیجه بازی او را دوست دارید. اگر بعد از باخت ناراحت باشید و یا از برد او خوشحال شوید و توجه کاملتان را به او بدهد، فرزند خود را در دوست داشتنش گیج می‌کنید. به او نشان دهید که عشق شما برپایه برد و باخت او در بسکتبال نیست.
۲۳-برای فرزند خود بهانه تراشی نکنید
زمانی که فرزندتان درباره باخت و یا عملکرد ضعیف خود ناراحت است برای بهتر شدن حالش بهانه تراشی نکنید. در ورزش نوجوانان والدین زیادی هستند که بعد از باخت فرزندشان جملاتی مثل «زمین بسیار لیز بود» یا « داور به نفع تیم دیگر کار می‌کرد» استفاده می‌کنند. تمامی آنها باعث می‌شود که بازیکن نسبت به نتیجه بدست آمده و عملکرد خود مسئول نباشد و به جای آنه عوامل خارجی را دلیل باخت خود بداند. ورزش و بازیهای ورزشی یکی از بهترین راه‌ها برای نوجوانان و جوانان است تا قدرت پذیرش ریسک را پیدا کنند و با کاستی‌ها مواجه شوند چراکه پیامد‌های آن کشنده و همیشگی نیستند. به فرزند خود اجازه دهید تا کمبود‌ها را تجربه کند.
۲۴-فرزند خود را مجبور به تعریف بازی نکنید
بعضی اوقات فرزندتان بعد از باخت و یا بازی بد در زمین نیاز دارد که با خود خلوتی داشته باشد و از بازی تعریف نکند. هیچ‌گاه آنها را مجبور به تعریف کردن نکنید.بهترین کاری که در این شرایط می‌توانید انجام دهید این است که به آنها اجازه دهید فضای خود را داشته باشند و یا درباره چیز دیگری با شما صحبت کنند. به یاد داشته باشید که آنها در درجه اول شما را به عنوان پدر و مادر می‌شناسند نه یک کارشناس ورزشی.
۲۵-درست سوال بپرسید
سوالی که بعد از بازی از کودک می‌پرسید مهم است چراکه اعتقاد شما را نشان می‌دهد. اگر بپرسید« چند امتیاز کسب کردی؟» این تأکید را به فرزندتان می‌رساند که امتیازی را که به تنهایی کسب کرده‌اند بسیار برای شما مهم است.به جای آن از او بپرسید:« آیا از بازی لذت بردی؟» و فراموش نکنید که سوالات شما نباید جنبه برد یا باخت آنها را در نظر بگیرد.
۲۶- برای تمام بازیکنان آرزوی موفقیت کنید
به فرزند خود حمایتتان را از تمامی بازیکنان نشان دهید. این راه خوبی برای نشان دادن اهمیتتان به تمامی اعضای تیم است. این کار همیشه تأثیر خوبی روی والدین دیگر و مربی دارد و درنتیجه بقیه شما را بیشتر دوست خواهند داشت.
۲۷-به فرزند خود رشوه ندهید
شوخی نمی‌کنم.این مسئله اتفاق می‌افتد. اگر ببرد و در بازی برنده شود شما او را به ساحل می‌برید. بهانه این والدین برای این کار دادن انگیزه به پسر یا دخترشان است. مشکل اینجاست که فرزند شما باید به طور طبیعی و ذاتی انگیزه برد داشته باشد. این کار باعث می‌شود که او به جای انگیزه پیشرفت برای بالا بردن سطح خود برای جایزه شما تلاش کند.بار دیگر تکرار می‌کنم که این کار شما دادن انگیزه نیست.
ورزش نوجوانان درباره بچه‌ها است و نه بزرگسالان. به بیان ساده‌تر ، ورزش نوجوانان محیطی برای یادگیری ، سالم ماندن ، دوست داشتن و تفریح است. هدف شماره یک ما این است که کودکان را به سمت ورزش بکشیم. والدین باید به خاطر داشته باشند که اعمال آنها نقش مهمی در لذت فرزندشان و تجربه خوب ورزشی او خواهند داشت. منظور من را اشتباه متوجه نشوید. من والدین را برای هر اتفاق مقصر نمی‌دانم.
