این مقاله توسط برندن تاز کانن نوشته شده است و به بررسی فنی ستاره‌ی یوتا جز پرداخته است. ترجمه‌ی آن را در وبسایت خبری بسکتفا خواهید خواند.
بدون تردید ستون دفاعی یوتا جز رودی گوبرت است، اما وقت آن است که به شما نشان دهیم چرا او یکی از بهترین بازیکنان هجومی لیگ NBA و در واقع سلاح مخفی تیمش در حمله است.
گوبرت با اقتدار بهترین بازیکن دفاعی سال است. باید واقعا دلیر و البته دیوانه باشید که در منطقه‌ی رنگی زمین بسکتبال در مقابل رودی اقدام به پرتاب کنید؛ چرا که او هر بازیکنی را به وحشت می‌اندزاد. اما به هر حال، طرفداران اندکی هم هستند که دلاوری گوبرت در سمت هجومی زمین بسکتبال را می‌بینند و آن را تقدیر می‌کنند. تاثیر گوبرت در این سمت زمین درست به مانند تاثیرش در سمت دفاعی زمین شاهکار است.
چرا رودی گوبرت را باید یک مهاجم بدانیم؟
باور نمی‌کنید؟ خب فقط شما نیستید که این حس را دارید. پس این واقعیت را برای مقایسه در نظر بگیرید: تا قبل از بازی‌های چهارشنبه شب، دقت پرتاب‌های رودی گوبرت ۷۱/۴۳ درصد بوده است. شاید فکر کنید که اشتباه تایپی است اما نه این آمار واقعی است.
بله درست است که هنوز راه درازی تا پایان فصل باقی مانده، اما این یک فهرست کامل از بازیکنانی است که در تاریخ لیگ NBA (و ABA) دقت شوت‌زنی بهتری از گوبرت داشته‌اند:
دِآندره جوردن در فصل ۲۰۱۶/۱۷ (۷۱/۶۵ درصد)
ویلت چمبرلین در فصل ۱۹۷۲/۷۳ (۷۲/۷۰ درصد)
همین! کل فهرست همین است.
هنوز قانع نشده‌اید؟ اشکالی ندارد، شاید آمار پرتاب‌هایش تا پایان فصل کمی افت کند. شاید تعداد پرتاب‌های دانک اشتباهش بیشتر از الان شود. می‌توانید بگویید من شکاک هستم.
یک باور بیمارگونه در بین طرفداران NBA رایج است. اسم این بیماری را «عدم درک یکسان بودن امتیاز پرتاب دانک با پرتاب از ۲۰ فوتی» می‌گذارم. درمان آن هم فقط ریاضیات پایه است. به عنوان مثال اگر جان وال ناگهان شروع کند به این که ۷۰ درصدِ پرتاب‌های خود از فاصله‌ی نه چندان دور را به امتیاز تبدیل کند، نامزد کسب جایزه‌ی ارزشمندترین بازیکن خواهد شد؛ و به احتمال قوی جایزه را خواهد برد.
رودی همین کار را بدون جلب توجه و اضافه‌کاری انجام می‌دهد و امتیازها را یکی پس از دیگری برای تیمش جمع می‌کند. به وضوح مشخص است که بازیکنان لیگ NBA دقت شوت‌زنی گوبرت را ندارند. اما ظاهرا کسی حواسش به این نکته نیست.
این که اکثر شوت‌های او راحت و ساده هستند اهمیتی ندارد. در واقع من مطمئنم که گوبرت و کویین اسنایدر (مربی یوتا) هردو تایید خواهند کرد که این یک توانایی خوب و مثبت است.
ببینید، بسکتبال یعنی توپ را درون سبد قرار دهید؛ و تیمی که در آخر بیشتر امتیاز گرفته باشد برنده است. پس چرا باید بازیکن ستاره‌ای را به خاطر این که دائماً راحت‌ترین، ساده‌ترین و دقیق‌ترین راه‌ها را برای شوت‌زنی پیدا می‌کند (و یا می‌سازد) سرزنش کنید؟ به این موضوع فکر کنید.
هواداران بسیاری احساس می‌کنند این ویژگی گوبرت که از فاصله‌ی نزدیک شوت‌زنی می‌کند نشانه‌ی ضعف او در بازی هجومی است. در حالی که دقیقا برعکس است؛ مخصوصا در سیستم بازی یوتا جز.
تاثیرگذاری هجومی رودی بسیار فراتر از صرفاً امتیاز‌آوری است. او باعث می‌شود برای همه موقعیت ایجاد شود. فرارهای بی‌نقص گوبرت از جناحین در صحنه‌هایی که بازیکن صاحب توپ مقابل یک مدافع به بن بست خورده، کمک بسیار بزرگی برای هم‌تیمی‌هایش در زمین است. می‌تواند ریکی روبیو، جو اینگلز، داناوان میچل یا هر کس دیگری باشد؛ بازیکن صاحب توپ می‌تواند نقشه‌های منحصر به فردی را که فقط با حضور رودی ممکن است اجرا کند: یک قدم از مدافع مقابلش جلو بیفتد و در یک چشم به هم زدن به نزدیکی سبد برسد. در همین حال گوبرت یک نفوذ سریع به زیر سبد انجام می‌دهد تا با دریافت یک پاس بلند توپ را به راحتی وارد سبد کند، یا اینکه مدافع مقابلش را مجبور کند برای جلوگیری از این نقشه به او بچسبد و راه را برای بازیکن صاحب توپ باز کند که با آرامش یک لِی‌آپ (پرتاب توپ با فاصله‌ی بسیار کم از زیر سبد) را انجام دهد.
به این نمونه‌ی عالی توجه کنید: در حال حاضر گوبرت با میانگین کسب ۷ امتیاز در هر بازی در صحنه‌های پیک اند رول (یارگیری با مدافع تا بازیکن صاحب توپ – در اینجا گوبرت- به زیر سبد برسد) در این زمینه صدرنشین لیگ است. بازیکنان دفاعی نمی‌توانند همچین آماری داشته باشند.
در میان بازیکنانی که به عنوان بازیکن صاحب توپ در پیک اند رول حداقل دو بار امتیاز کسب کرده‌اند، باز هم رودی با دقت ۵۳/۸ درصدی در پرتاب‌های آزاد صدر نشین لیگ است (این یعنی اغلب هنگام شوت‌زنی در تاکتیک پیک اند رول روی او خطا می‌شود). دوباره می‌گویم: بازیکنان دفاعی نمی‌توانند همچین آماری داشته باشند.
رودی فقط یک بازیکن خوب و توانا در اجرای این تاکتیک نیست، بلکه یکی از بهترین‌ها است. به این صورت که نه تنها برای خودش فضایی ایجاد می‌کند که بتواند یک پرتاب راحت داشته باشد، بلکه این کار را برای هم‌تیمی‌هایش در یوتا جز هم انجام می دهد. یک بازیکن هجومی تمام عیار!
افزون بر این به این موضوع توجه کنید که بازیکنان کناری وقتی در چنین صحنه‌هایی (پیک اند رول) به گوشه‌ی زمین می‌روند، فقط منتظر دریافت پاس می‌مانند تا بتوانند در غیاب مدافع حریف یک پرتاب سه امتیازی انجام دهند؛ می‌شود گفت قدرت هجومی قابل قبولی است. اما رودی وقتی نزدیک سبد حریف بازی می‌کند، یک تهدید بزرگ محسوب می‌شود و کاری می‌کند که مدافعین حریف نتوانند تمرکز کنند؛ به دنبال آن هم‌تیمی‌های او می‌توانند هر کاری که دلشان می‌خواهد در منطقه‌ی رنگی انجام دهند. و اگر این نقشه عملی نشد، یادتان نرود او فقط چند قدم از بازیکن صاحب توپ فاصله دارد و گزینه‌ی مناسبی برای پاس گرفتن است تا با یک دانک کسب امتیاز کند.
دلیل دیگری که باعث شده رودی بتواند این فصل از لحاظ هجومی شکوفا شود، اهمیت دادن داوران لیگ NBA به «حرکت آزادانه» است.
وقتی به مدافعین کمتر اجازه داده می‌شود تا هل بدهند، بکشند و یار حریف را بگیرند، هیکل خوش فرم گوبرت، قد بلندش و هوش بسکتبالی او به خوبی به چشم می‌آیند و می‌درخشند؛ و نتیجه‌ی آن چیزی نیست جز آمار خیره‌کننده‌ی پرتاب‌های آسان او در اطراف سبد.
احتمالا متوجه شده‌اید که امسال یوتا جز در بازی هجومی کمی پیشرفت کرده است (البته به غیر از بازی‌هایی که مارک گاسول در تیم مقابل بازی می‌کند). تاثیرگذاری هجومی رودی یکی از دلایل اصلی آن است. با این تفاسیر امسال باید انتظار بازی‌های پرامتیاز بیشتری را از یوتا جز داشته باشیم که گوبرت نقش اصلی را در آن‌ها دارد. رودی گوبرت بزرگ‌تر از این است که فقط به عنوان نامزد بهترین بازیکن دفاعی سال مطرح شود.
او یکی از دقیق‌ترین شوت‌زن‌ها در تاریخ لیگ NBA است. او در تاکتیک پیک اند رول یک نیروی هجومی است. او نامزد کسب جایزه‌ی ارزشمندترین بازیکن در یکی از تیم‌های حاضر در پلی‌اف در کنفرانس غرب است.
رودی گوبرت یک مهاجم نابغه است.
امیدواریم از این مقاله لذت برده باشید. منتظر مقالات جدید ما در بهترین وبسایت خبری تحلیلی بسکتفا باشید.
