هر جا در NBA سؤالی درباره رکوردها مطرح می شد، بیشتر اوقات پاسخ آن ویلت بود، بدون احتیاج به نام خانوادگی.
حتی همین فصل اخیر، یعنی ۴۶ سال پس از پایان دوران بازی و دو دهه بعد از مرگش در سن ۶۳ سالگی، خاطرات ویلتون نورمن چمبرلین (Wilton Norman Chamberlain) دوباره زنده شد. راسل وستبروک (Russell Westbrook) یک رکورد سه گانه-دوگانه ثبت کرد، و بعد، دو رکورد دیگر مثل همان. هر دوی این رکورد ها را قبلاً ویلت چمبرلین ثبت کرده بود و در اصطلاح به آنها رکورد های ویلتی می گویند.
رکورد سه گانه-دوگانه به رکوردی گفته می شود که در آن، میانگین امتیاز، میانگین پاس گل و میانگین ریباند یک بازیکن در یک بازی بالاتر از عدد ۲۰ باشد. گاهی به آن رکورد ۲۰-۲۰-۲۰ یا رکورد سه ۲۰ هم گفته می شود.
جیمز هاردن (James Harden) در ۳۲ مسابقه پشت سر هم، توانسته هر بازی ۳۰ امتیاز یا بیشتر را کسب کند. جالب اینجاست که او تازه توانسته از رکورد دوم ویلت عبور کند. رکورد اول ویلت با ۶۵ بازی پشت سر هم، تقریباً غیر قابل دسترسی است. دریموند گرین (Draymond Green) در مسابقات حذفی یا پلی آف، سه رکورد سه گانه-دوگانه را رونمایی کرد. خب او هم تازه به جمع وستبروک و ویلت اضافه شده.
کلام آخر : ویلت یک سال فوق العاده داشت.
ویلت چمبرلین و آمار عجیبش
او که اهل فیلادلفیا بود دوران بازی اش را با تیم شهرش یعنی واریرز (Philadelphia Warriors) شروع کرد و سپس مدتی بیش از سه سال را در تیم سیکسرز (Philadelphia 76ers) به بازی خود ادامه داد. در مورد هر رکوردی که بخواهید صحبت کنید، حضور ویلت همیشه فراتر از اعداد و آمار عادی بود. به تعدادی از آمار او نگاهی می کنیم:
- در یک بازی توانست ۱۰۰ امتیاز کسب کند
- در فصل ۶۲-۱۹۶۱ به طور میانگین بالای ۴۸ دقیقه در هر شب بازی کرد
- در ۱۴ سال دوران حرفه ای اش میانگین سرسام آور ۴۵٫۸ دقیقه بازی را ثبت کرد
- هرگز به دلیل تخطی از تعداد خطای مجاز اخراج نشد
- یک سال کامل از نظر پاس گل برترین بازیکن لیگ در تمام بازی ها بود
آمار های عجیب و غریب مشابه این نمونه ها در سوابق او فراوان است، که نشان دهنده توانایی او می باشد. البته او در فعالیت های غیر ورزشی هم آمار های جالب توجهی دارد، هر چند شک و شبه های فراوانی به آنها وارد است.
ویلت چمبرلین و تاریخچه نقل و انتقالات
حالا و در همین دوران، حضور ویلت هنوز هم احساس می شود، خصوصاً در طول همین تابستان که شاهد نقل و انتقال بازیکنانی بودیم که از نظر قدرت و توان تاکنون نظیر شان در لیگ وجود نداشته اند. کوای لنارد (Kawhi Leonard) از تیم تورنتو به تیم کلیپرز رفت تا بتواند با یک بازیکن کناری مطمئن مثل پل جورج هماهنگ شود. همچنین شاهد انتقال کایری اروینگ (Kyrie Irving) و کوین دورانت (Kevin Durant) به بروکلین ، کمبا والکر (Kemba Walker) به بوستون و جیمی باتلر به ساحل جنوبی یعنی تیم میامی هیت بودیم.
در حالی که جابجایی بازیکنان درجه یک (خصوصاً آنهایی که خواستار پیوستن به تیم های پرستاره بودند) به طور مشخص با جابجایی های لبران جیمز (که آغاز آن، انتقال در سال ۲۰۱۰ از تیم کلیولند به میامی بود) شتاب بیشتری گرفت ، باید بدانیم که شروع این پروسه ها در واقع به لایحه ضد انحصار بر می گردد که در سال ۱۹۷۰ توسط اسکار رابرتسون ارائه شد و اتحادیه بازیکنان را بر علیه لیگ رهبری کرد. حل و فصل شدن این پرونده به نفع اتحادیه بازیکنان و اجرایی شدن لایحه در شش سال بعد، راه را برای حذف تبصره رزرو (که بازیکنان را تا آخر عمر در یک باشگاه نگه می داشت) باز کرد، و باعث پا گرفتن آژانس های مستقل و آزاد برای نقل و انتقال بازیکنان شد.
اما مثل سایر موارد، ویلت که جلودار این حرکت بود، با تحمیل یک معامله، از تیم سیکسرز به تیم لیکرز رفت. و در واقع ما الان در پنجاه و یکمین سالگرد معامله ای هستیم که فیلادلفیا را در دام استخدام چند بازیکن معمولی و بی انگیزه انداخت: آرچی کلارک (Archie Clark)، دارال ایمهاف (Darrall Imhoff) و جری چمبرز (Jerry Chambers). کلارک توانست کمی بیش از سه سال برای سیکسرز بازی کند، ولی ایمهاف فقط دو سال دوام آورد. چمبرز هم هرگز برای تیم بازی نکرد.
آن گونه که هالی اوشانسی (Haley O’Shaughnessy) از نشریه د رینگر (The Ringer) گزارش کرده، درست کمی قبل از شروع فصل ۱۹۶۵ یکی از مالکین مشترک سیکسرز یعنی آیک ریچمن (Ike Richman) با چمبرلین به صورت شفاهی توافق کرده تا در موقع بازنشستگی نیمی از سهام ریچمن در تیم سیکسرز به چمبرلین واگذار شود (مثلاً حدود ۲۵ درصد)، قراردادی بر خلاف قوانین لیگ، چه الان و چه آن زمان. با این حال ریچمن در خلال بازی سیکسرز با سلتیک در دسامبر ۱۹۶۵ بر اثر حمله قلبی درگذشت و شریک ریچمن یعنی ایرو کاسلاف (Irv Kosloff) مدعی شد که چیزی راجع به این توافق و قرارداد نمی داند.
اوشانسی از کتاب زندگینامه ویلت که سال ۱۹۷۳ چاپ شد، از زبان خود ویلت نقل می کند که او و کاسلاف در کل همان تابستانی که به قهرمانی فصل ۶۷-۱۹۶۶ سیکسرز منجر شد، بر سر این موضوع بحث کرده اند. در نهایت هر دوی آنها به یک توافق مالی رسیدند، و کاسلاف قرارداد جاری چمبرلین را پاره کرد و یک قرارداد یک ساله جدید را با یک شرط منحصر بفرد، با ستاره اش ثبت کرد، که براساس آن بعد از اتمام فصل ۶۸-۶۷ ویلت از تبصره رزرو معاف می شد. به عبارت دیگر ویلت آزاد بود تا با هر تیمی که خودش می خواست قرارداد امضاء کند. ویلت بزرگ تبدیل به یک بازیکن آزاد شد، قبل از اینکه اصلاً چنین مفهومی وجود داشته باشد.
میراث ویلت چمبرلین
او در آن زمان داشت راهش را به سوی تیم لیکرز هموار می کرد. و آن قراردادی که با کاسلاف بست، بیشتر یک نوع نمایش و فریبکاری بود. در لس آنجلس یکی از اولین ابر تیم یا سوپر تیم ها (Superteam) را با حضور الجین بیلور (Elgin Baylor) و جری وست (Jerry West) تشکیل داد. افسوس که تیم لیکرز تا فصل ۷۲-۱۹۷۱ صاحب هیچ عنوان قهرمانی نشد، همان فصلی که بیلور (یکی از بزرگترین بازیکنان تاریخ لیگ گه بسیار نادیده گرفته شد) در اوایل آن بازنشسته شد. بعد از کنار کشیدن بیلور تیم لیکرز به سرعت ۳۳ بازی پشت سر هم را برد و در کل با ۶۹ پیروزی قهرمان لیگ شد.
این یکی از تنها دو قهرمانی چمبرلین در دوران بازی اش بود، یک کمبود و نقص چشمگیر. درست مثل تلاش کم ثمرش در خط پرتاب آزاد با میانگین ۰٫۵۱۱ نمره از ۱ نمره.
هنوز هم میراث به جا مانده از او بسیار چشمگیر و درخشان است، و در طول همین اعجاب انگیزترین تابستانی که گذشت، یک بار دیگر این میراث به چشم آمد.
