یک بار از من خواسته شد جای سرمربی تیمی كه در یک بازی بزرگ نهایی U12 رقابت می کرد را پر كنم؛ چرا که سرمربی تیم شب گذشته بیمار شده بود.
من از اینکه قرار بود به آنها کمک کنم خوشحال شدم و گفتم بله، علیرغم اینکه هیچ تصوری از بازیکنان تیم نداشتم.
روز بعد وقتی وارد بازی شدم، از این که متوجه شدم که تیم عالی داریم بسیار خوشحال شدم. قبلاً بیشتر بازیکنان را مربیگری کرده بودم و بازی سایر آنها را قبلاً تماشا کرده بودم.
اما بازیکنی که بلافاصله نظر من را جلب کرد، بلندقامت ترین بازیکن تیم ما بود. بیایید او را تام بنامیم (نه نام واقعی او).
تام قدبلندترین بازیکن زمین بود … و کسی که کمی هم به قد او نزدیک باشد هم در زمین دیده نمی شد.
بلندترین بازیکن بعدی در زمین حتی به شانه‌هایش هم نمی رسید. او بسیار تنومند بود.
بنابراین ممکن است حدس زده باشید که من چه کاری انجام دادم … او را در ناحیه زیر حلقه قرار دادم و به او گفتم که هر زمان که در دفاع بودیم حرکت نکند.
«برای من مهم نیست که بازیکن ها توپ را در خط سه امتیازی بگیرند، تو فقط در زیر حلقه بمان. این تنها کاری است که می خواهم انجام دهی». بنابراین او این کار را انجام داد و فینال بزرگ را بدست آوردیم.
هربار که در دفاع بودیم او به زیر حلقه می دوید و دستانش را بالا می برد.
او بازیکن خیلی خوبی نبود. جلوی بسیاری از پرتاب ها را نمی گرفت یا بسیاری از ریباندها را دریافت نمی کرد. اما قد بلند او باعث شد بهترین بازیکنان مخالف اکثرا پرتاب های از نزدیک خود را در حلقه از دست بدهند.
بنابراین ، نکته ی اصلی این داستان چیست؟
آیا تاکتیکی که من از آن استفاده کردم (قرار دادن بلندقدترین بازیکن در زیر حلقه) مربیگری هوشمندانه ای بود؟
مطمئناً ، این تاکتیک به خوبی جواب داد و ما بازی را بردیم …
اما آیا این تاکتیک برای مربی که ادعا می کند از پیشرفت بازیکنان پرشور است، تاکتیک هوشمندانه ای بود؟
مدت ها پیش پاسخ من بله بود، چون راه های بهتری را سراغ نداشتم و بسیاری از مربیان فعلی با من موافقند.
اکنون که تجربه بیشتری دارم ، می توانم قاطعانه بگویم خیر.
اما این تاکتیک (و بسیاری از تاکتیک های مشابه دیگر) امروزه به طور مرتب در بسکتبال نوجوانان استفاده می شود.
به آن فکر کنید…
وقتی که تام را مجبور کردم که کل زمان بازی را درون ناحیه زیر حلقه بماند، او را از چه چیزهایی محروم کردم؟
در اینجا فقط چند مورد وجود دارد …
- او فرصتی برای تمرین روی تمام کردن پیدا نمی کند.
- او فرصتی برای تمرین روی فرار بدون توپ از مدافع پیدا نمی کند.
- او فرصتی برای کسب تجربه مقابله با اسکرین های با توپ در برابر مدافع را پیدا نمی کند.
- او فرصتی برای تمرین محافظت از توپ در محوطه را پیدا نمی کند.
- و خیلی موارد دیگر!
ناگفته نماند که من سایر بازیکنان را نیز از یادگیری چگونگی بازی دفاع کمکی محروم می کردم؛ زیرا ما همیشه تام را در آنجا داشتیم. آنها نیازی به این یادگیری نداشتند.
من به پیشرفت کلی تیم صدمه می زدم زیرا بیشتر از آنچه که برای بهتر شدن آنها لازم بود، من به دنبال برنده شدن بودم.
با عرض پوزش از تام. اگر می توانستم به گذشته برگردم و نحوه مربیگری آن بازی را تغییر دهم، این کار را انجام می دادم. حتی اگر به قیمت باختمان تمام شود.
که مرا به نکته اصلی این مقاله می رساند …
بسیاری از تاکتیک هایی که باعث بردِ بازی های بسکتبال نوجوانان می شود، برای پیشرفت طولانی مدت ورزشکاران ما مضر است.
این تاکتیک ها بیشتر توسط مربیانی که از عواقب آن آگاه نیستند و همچنین توسط مربیانی که تنها به فکر خود و پیروزی در بازی ها هستند.
تاکتیک های نامناسب در بسکتبال نوجوانان
تاکتیک افتضاح شماره 1: پنج بازیکن برتر خود را تا حد امکان بازی دهید
اولین نشانه مربی که فقط می خواهد برنده شود این است که بهترین بازیکنان خود را تا حد امکان بازی می دهد و بازیکنان ضعیف تر را به ندرت.
آنها حتی در زمان عادی بازی نیز به کار گرفته نمی شوند.
این مربیان بازی را با پنج بازیکن برتر خود در زمین شروع می کنند و فقط زمانی که خسته می شوند تا جایی که که دیگر نمی توانند از خستگی بدوند، به آنها استراحت می دهند.
دقیقا در همین لحظه آنها ریسکِ آوردن یک بازیکن ضعیف تر را خواهند کرد.
به محض اینکه این بازیکنان آماده بازی می شوند، بازیکن قویتر مستقیم به زمین می رود و بازیکن ضعیف تر به نیمکت بازمی گردد.
آنچه باید به جای آن انجام دهید:
هر مربی بسکتبال نوجوانان می بایست تلاش کند تا به همه بازیکنان خود زمان نسبتاً مساوی را در زمین اختصاص بدهد.
برای پیشرفت بازیکنان، هیچ تعویضی نباید برای تجربه بازی در زمین انجام شود.
برای من، تنها زمانی که حتی از زمان بازی منحرف می شوم، در 3 تا 5 دقیقه آخر یک بازی بایاپا است، بعد بازیکنانی را که معتقدم بهترین شانس پیروزی در بازی را به ما می دهند را وارد زمین می کنم.
اما تا آن زمان، به هر بازیکنی چه برنده شوید چه بازنده، باید زمان بازی یکسانی داده شود.
من به معنای واقعی شنیده ام که یک مربی می گوید: «مهم نیست که آنها وارد زمین نشوند. به هر حال چند سال دیگر بازی نخواهند کرد.»
این حرف وحشتناک است.
تاکتیک افتضاح شماره 2: یک ناحیه 2-3 متراکم ایجاد کنید و بازیکنان حریف را وادار کنید که از بیرون پرتاب کنند
این رایج ترین تاکتیکی است که توسط مربیانی که به پیشرفت بازیکنانشان علاقه ای ندارند استفاده می شود.
اصولاً از آنجا که بیشتر بازیکنان نوجوان از نظر جسمی آنقدر قوی نیستند که بتوانند توپ را با فاصله و همراه با تکنیک بالایی پرتاب کنند، مربیان با گذاشتن آنها روی محوطه و قرار دادن مدافعان در ناحیه زیر حلقه از این موضوع بهره می برند.
سپس به سادگی صبر می کنند که خط حمله یک پرتاب بیرونی را از دست بدهد تا بتواند از ریباند توپ استفاده کرده و ضد حمله ای را تدارک ببینند.
وقتی مربی این کار را انجام می دهد ، به طور مشابهی به عملکرد من در بازی بسکتبال U12 و آنچه بر سر تام آمد، بازیکنان را محروم می کند.
بازیکنان قادر به تمرین روی تمام کردن، دفاع در برابر اسکرین های بدون توپ ، دفاع از پیک و رول و غیره نخواهند بود. اجرای یک منطقه 2-3 یک «بسکتبال هوشمندانه» نمی باشد و مثل اینکه بسیاری از مربیان نوجوانان به نظر نمی رسد که فکر می کنند که اینگونه است.
آنچه باید به جای آن انجام دهید:
من معتقدم که همه تیم های بسکتبال نوجوانان باید دفاع یارگیری نیمه زمین را انجام دهند.
برای من خیلی اهمیت ندارد که که تیم ها از دفاع خطی گروهی استفاده کنند، اگرچه برخی معتقدند که این دفاع شبیه به ایجاد یک منطقه دفاعی است.
من با این موضوع مخالفم و این نوع دفاع را به عنوان پیشرفتی در دفاع یارگیری با آموزش موقعیت های صحیح کمکی به تیم های جوان تر می دانم بدون اینکه آنها بخواهند به جلوگیری از بازیکنان فکر کنند.
تاکتیک افتضاح شماره 3: بخش دفاعی تیم را با تمام بازیکنان پرس کنید
استفاده از پرسِ کلی چیزی بود که من هنگام شروع مربیگری بسکتبال نوجوانان، بارها و بارها درباره آن با خودم بحث کردم.
(بله ، من برای اولین باری که مربیگری را شروع کردم از آن استفاده کردم. به طور خاص پرس 2-2-1)
دلیل تصمیم گیری من در خصوص استفاده از آن ممکن است برای بسیاری از مربیان آنجا عجیب باشد …
زیرا خیلی مؤثر است. پرس کلی با سرعت تمام، بسکتبال نوجوانان را تحت تاثیر قرار می دهند.
به همین دلیل این تاکتیک اثر می کند و به همین دلیل مانع پیشرفت بازیکنان ما می شود.
همانطور که در تاکتیک شماره 2 آمده است، بسکتبالیست های نوجوان ضعیف هستند.
برای ایجاد یک پرس کارآمد، فاصله خوبی میان تیم مهاجم و قدرت لازم برای انجام پاس های فراتر از منطقه و داخل منطقه مورد نیاز است.
از آنجایی که بازیکنان نوجوانان اغلب فاقد قدرت کافی برای ایجاد فاصله مناسب هستند، خط دفاعی لازم نیست در مورد پاس طولانی بالای دفاع دچار نگرانی شود و آنها می توانند به سادگی جلوی زمین را پر کنند.
این کار به ناچار منجر به از دست دادن توپ می شود و بازی تبدیل به بازی یکطرفه تیم حریف می گردد.
این کار نتایج خوبی برای پیشرفت بسکتبال نوجوانان به همراه نخواهد داشت.
آنچه باید به جای آن انجام دهید:
درست مانند تاتکیک قبلی …
تیم شما باید دفاع یارگیری نیمه زمین را انجام دهد.
این کار به تیم حریف اجازه می دهد تا توپ را پیش ببرد و سپس تیم مهاجم و تیم مدافع می توانند در نیمه زمین به جدال بپردازند که برای پیشرفت آنها بسیار مهم است.
تاکتیک افتضاح شماره 4: به بازیکنان خود اجازه ندهید چند ورزش را انجام دهند
اگر صاحب فرزند هستید و یک مربی همیشه سعی می کند فرزندتان را به انجام یک ورزش در تمام سال محدود کند، از دست او فرار کنید. هرچه سریعتر می توانید از او دوری کنید.
مربیان غالباً از این تاکتیک استفاده می کنند تا ورزشکاران خوب 100٪ به آنها، تیمشان و ورزش انتخابی خود متعهد باشند.
نگه داشتن بهترین ورزشکاران در لیست تمام طول سال باعث می شود آنها پیروزی بیشتری در جدول رده بندی کسب کنند.
آنها به والدین و بازیکنان خواهند گفت که اگر یک فصل تعطیلی در بسکتبال را پشت سر بگذارند، عقب خواهند ماند و نمی توانند از پس آن برآیند.
این موضوع در طول زمان بارها و بارها ثابت شده است که غیر واقعی است.
آنچه باید به جای آن انجام دهید:
بازیکنان خود را تشویق کنید تا چندین ورزش را انجام دهند.
مزایای آن بی شمار است. بازیکن به یک ورزشکار همه جانبه تر تبدیل می شود، ورزش های مختلفی را تجربه می کند و به آنها فرصت داده می شود تا در مورد ورزش مورد علاقه خود تصمیم گیری کند. با این کار روابط بیشتری را به وجود خواهند آورد و مربیگری از مربیان مختلفی را دریافت خواهند کرد.
اما در کنار این فواید، خطراتی نیز برای یک ورزشکار تک ورزشی شامل فرسودگی، مصدومیت و غیره وجود دارد.
تاکتیک افتضاح شماره 5: داورهای جوان را مرعوب کنید تا نتوانند علیه تیم شما داوری کنند
راهی دیگر برای فهمیدن اینکه مربی به ارزش ها و اولویت های خود بیشتر بها می دهد این است که سر داوران جوان فریاد می زنند یا نعره می کشد.
چند بار دیده اید که داوران جوان و مرعوب پس از اینکه یک مرد یا زن 40 ساله سر او فریاد می زند، از بازی محو می شوند؟ خیلی اوقات این موضوع را می بینم.
برخی از مربیانِ نوجوانان اغلب از این روش استفاده می کنند و می دانند که این روش در طول بازی به سود تیم آنها خواهد بود.
هرچه دوست داریم همه داوران تحت تاثیر مربیان نباشند، اما این اتفاق می افتد.
همه داوران باید از جایی شروع کنند (درست مثل مربیان) و داوران مبتدی جوان از آنچه مربیان به آنها می گویند تاثیر می پذیرند.
اگر در طول بازی سر آنها فریاد بزنید، آنها مرعوب می شوند و شاید چند تصمیم به نفع تیم شما گرفته شود.
برای چند داوری اضافی خود را تا این سطح پایین نیاورید.
آنچه باید به جای آن انجام دهید:
صحبت با داوران را متوقف کنید و به تیمی که مربیگری آن را برعهده دارید تمرکز کنید.
از داور انتظار نداشته باشید که تمامی تصمیمات را به درستی انجام دهند. شما مربی کاملی نیستید. بازیکنان شما نیز پرتاب کنندگان کاملی نیستند. بنابراین چرا برخی از مربیان انتظار دارند که داوران بی نقص باشند؟
تاکتیک افتضاح شماره 6: فقط به بهترین بازیکنان اجازه دهید توپ را کنترل و پرتاب کنند
مربیان نوجوانان که فقط به پیروزی اهمیت می دهند، توپ را تنها در دست بهترین بازیکنان خود می خواهند.
معمول است که این مربیان به بازیکنان ضعیف تر تیم دستور دهند که در گوشه و کنار زمین بایستند، در حالی که بازیکنان بهتر تیم در گوشه یا بالای حلقه منزوی می شوند.
وقتی بازیکنان ضعیف توپ را دریافت می کنند، مربی اغلب در هنگام حمل یا پرتاب توپ سر آنها فریاد می زند.
اگر تمام کاری که مجاز به انجام آن هستند، گرفتن توپ و پاس دادن آن به بازیکنان بهتر است، چگونه می توانند پیشرفت کنند؟
آنچه باید به جای آن انجام دهید:
بازیکنان ضعیف تر خود را تشویق کنید تا به درستی بازی بسکتبال را انجام دهند، حتی پرتاب خود را از دست بدهند.
یک تاکتیک دیگر که من استفاده می کنم این است که زمانیکه تیم ما با یک اختلاف امن و راحت در حال پیروزی است، بازیکنانی را که معمولاً امتیازی را بدست نمی آورند را به بازی می آورم تا «پوینت گارد»ِ تیم شوند.
تاکتیک افتضاح شماره 7: بازیکنان قدبلندتر خود را مجبور کنید که فقط در حمله و ریباند بازی کنند
بلندقامت ترین بازیکنان تیم شما موظفند در حمله و ریباند بازی کنند، درست است؟
مربیان به بلندقامت ترین بازیکنان تیم آموزش می دهند که «مردان بزرگ» تیم باشند. همیشه اینگونه بوده است.
نقش آنها شامل ریباند، بازی در حمله و ایجاد اسکرین است. نه هیچ چیز دیگر. «زیرا این همان کاری است که مردان بزرگ انجام می دهند».
این مطلب محدود به بازی ها نمی شود، حتی در تمرین هم یک مربی اغلب تیم خود را به دو دسته «بازیکنان هجومی» و «بازیکنان دفاعی» تقسیم می کند. بازیکنان هجومی فقط روی مهارت های هجومی کار می کنند و بازیکنان دفاعی فقط روی مهارت های دفاعی.
مربی معمولا وقتی که بازیکنان بلند قامت دریبل می کنند و یا از بیرون پرتاب می کنند، سر آنها فریاد می زند.
اینگونه مربیگری برای بسکتبال نوجوانان می بایست متوقف شود.
یکی از دلایل اصلی این است که بلندقامت ترین بازیکنان تیم بسکتبال نوجوانان معمولاً هنگام صعود به سطح بعدی، مدافع هستند.
ما نمی توانیم آینده یک بازیکن را با اختصاص دادن آنها به فقط یک موقعیت محدود کنیم. شما هرگز نمی دانید که آنها در آینده چگونه رشد و پیشرفت می کنند.
آنچه باید به جای آن انجام دهید:
بازیکنانی بدون یک موقعیت مشخص ایجاد کنید.
این مسئله اکنون یکی از مهمترین قوانین من برای بسکتبال نوجوانان است. وقتی که من برای اولین بار مربیگری را آغاز کردم، این اشتباه را مرتکب می شدم و بازیکنان را هم جدا می کردم؛ اما با کسب تجربه آن را اصلاح کردم.
به همه بازیکنان خود اجازه دهید تا پیشروی توپ را در تمام نقاط زمینِ بازی را تجربه کنند، از بیرون پرتاب کنند، در حمله بازی کنند و غیره.
تاکتیک افتضاح شماره 8: ترکیب بازیکنان رافقط در حالت حمله بچینید
یکی دیگر از نشانه های مربی بی تجربه یا مربی که فقط روی برنده شدن تمرکز دارد، میزان چیدمان بازیکنان است که در حمله تنظیم می کند.
ممکن است بپرسید: «چرا چیدمان بازیکنان خیلی بد است؟»
زیرا آنها فکر کردن را از بازیکنان شما می گیرند و تصمیم به حمله می گیرند.
درعوض، بازیکنان شما از قبل می دانند که باید توپ را به کدام یک از بازیکنان پاس بدهند، کجا باید حرکت کنند، چه زمانی باید دریبل بزنند، چه زمانی باید پرتاب کنند و غیره.
با فرمان دادن و چیدن بازیکنان در هر لحظه، فرصت تصمیم گیری و پیشرفت ضریب هوش بسکتبالی بازیکنان را که ناشی ازکسب تجربه است، صلب می کنید.
لازم به ذکر نیست که من مشاهده کرده ام که مربیان 75٪ تمرین بازیکنان را به همین موضوع اختصاص می دهند. این اتلاف وقت زیادی است که می تواند صرف بازی در تمرین تصمیم گیری یا کار روی مهارت ها شود!
آنچه باید به جای آن انجام دهید:
از حمله ای استفاده کنید که به بازیکنان فرصت تصمیم گیری دهد.
نمونه مورد علاقه من در بسکتبال نوجوانان، حمله Read and React توسط «ریک توربِت» است.
در واقع ، شما حتی نیازی به استفاده از خط حمله ندارید …
اغلب من صرفا بر روی فاصله گیری و حرکت توپ به بازیکنان جوان تاکید می کنم و به آنها اجازه می دهم به تنهایی این کار را انجام دهند.
مطمئنا، همیشه موفقیت آمیز نیست، اما آنها چیزهای زیادی را می آموزند!
نتیجه گیری
بیایید 8 تاکتیک افتضاحی را که مربیان بسکتبال نوجوانان انجام می دهند را مرور کنیم:
- پنج بازیکن برتر خود را تا حد امکان بازی دهید
- یک ناحیه 2-3 متراکم ایجاد کنید و بازیکنان حریف را وادار کنید که از بیرون پرتاب کنند
- بخش دفاعی تیم را با تمام بازیکنان پرس کنید
- به بازیکنان خود اجازه ندهید چند ورزش را انجام دهند
- داورهای جوان را مرعوب کنید تا نتوانند علیه تیم شما داوری کنند
- فقط به بهترین بازیکنان اجازه دهید توپ را کنترل و پرتاب کنند
- بازیکنان قد بلندتر خود را مجبور کنید که فقط در حمله و ریباند بازی کنند
- ترکیب بازیکنان رافقط در حالت حمله بچینید
مهمترین چیزی که باید بدانید این است که اگر در حال حاضر از 8 تاکتیک فوق استفاده می کنید، مربی بدی نیستید.
همه مربیان در طول دوران مربیگری بسکتبال نوجوانان مرتکب اشتباه می شوند.
من متأسفانه تقریباً در برخی مراحل در سفر مربیگری خودم از تمام تاکتیک های فوق استفاده کرده ام.
درک می کنم که این کار همیشه قصدی نیست. بیشتر مربیان فکر نمی کنند که این تاکتیک ها تاثیر طولانی مدت بر بازیکنان خواهد گذاشت (دقیقاً مثل من این کار را نکردم)، اما آنها این کار را انجام می دهند.
امیدوارم با نوشتن این مطلب در وقت شما برای حل کردن این مسائل صرفه جویی کنم!
همه ما باید به خاطر داشته باشیم که مهمترین چیز در بسکتبال نوجوانان توسعه ، مشارکت ، سرگرمی و غیره است و اجازه ندهیم که نفع شخصی مان را به آن ارجحیت بدهیم.
