به طور نرمال و معمول تیم‌ها یک مربی دارند ولی این موضوع همیشه بویژه درباره تیم بسکتبال جوانان صادق نیست.به نزدیکترین باشگاه ورزشی خود بروید و به محیط اطراف خود دقت کنید به سرعت می‌توانید بفهمید که اکثر تیم‌های ورزشی جوان حدود ۸ تا ۱۰ مربی دارند که مشغول راهنمایی کنار زمین هستند. متاسفانه تنها یک نفر از این افراد مربی است. ۹۰ درصد بقیه افراد خانواده‌ها هستند کسانی که این حق را به خود می‌دهند تا راهنمایی کنار زمین بازی را انجام دهند و نقش مربی را به خود بگیرند و حالا این حق را دارند که چارچوب فکری خود را بر سر بازیکنان فریاد بزنند. منظور من را اشتباه برداشت نکنید اکثر خانواده‌ها قصد و هدف خوبی دارند. آنها واقعا بر این باورند با این کار به فرزند خود کنار زمین کمک میکنند و دستورات و نظرات خود را از صندلی کنار زمین فریاد میزنند اما در واقع آنها کمک نمی‌کنند و این اپیدمی که بین خانواده‌ها در جریان است باید متوقف شود
احترام به نقش خود در هر بازی
بیایید با مفاهیم اولیه شروع کنیم. ۴ نقش اصلی در هر بازی بسکتبال مخصوص جوانان وجود دارد.
-مربی
-بازیکن
-داور
-تماشاچی
هرکسی که در بازی شرکت میکند می‌تواند یکی از این نقش‌ها را بر عهده بگیرد
-اگر مربی هستید، تیم را مربی‌گری کنید
-اگر بازیکن هستید، بازی را بازی کنید
-اگر داور هستید، بازی را اداره کنید
-اگر تماشاچی هستید، بازی را تماشا کنید.
به نظر ساده می‌آید ، این طور نیست؟ اینکه هرکسی که نقشی را در تیم بسکتبال به عهده بگیرد و طبق همان نقش به وظایف خود عمل کند و به آن احترام بگذارد مسئله مهمی است. بعضی از افراد فکر میکنند که وظایف آنها در بازی بر حسب نقشی که دارند تتغییر میکند برای مثال:
بعضی از خانواده‌ها فکر میکنند که چون میتوانند نقش مربی را برای پسر ۱۶ ساله خود در بازی داشته باشند میتوانند از کنار زمین همین نقش را برای دختر ۱۲ سالشان ایفا کنند که این مسئله درست نیست. نقش آنها بین مربی و تماشاگر بر اساس اینکه در چه نوع بازی شرکت میکنند تغییر میکنند.
بی‌ارتباط بودن تجربه مربی‌گری و بازیکن بودن
متأسفانه بعضی از بزرگسالان فکر میکنند که اگر زمانی در لول‌های بالا بازی کردند و یا مربی بوده‌اند میتوانند نظرات خود را ا فریاد بزنند و راهنمایی کنار زمین را به عهده بگیرند اما نقش قبلیتان در بسکتبال وظیفه الآن شما را عوض نمی‌کند. شما همچنان یک تماشاگرید چه بسا ۲۵ سال پیش در تیم دسته یک بسکتبال دانشجویی بازی کرده باشید حتی اگر تجربه مربی دختر شما هم‌سطح شما نیست همچنان به عنوان یک تماشاچی باقی می‌مانید.
اگر این ادعا را دارید که ۴۰ سال در حوضه بسکتبال کار کرده‌اید و به آن آشنایی دارید و می‌دانید درباره چه حرف می‌زنید باز هم همچنان یک تماشاگرید. اگر در روند یک بازی نقش مربی را ندارید هیچ حقی برای ایفای نقش مربی‌گری در کنار زمین ندارید. حتی مربیانی که در سطح جهانی هستند مثل فرنک مارتین از این قانون پیروی میکنند.
۴ دلیل برای توقف راهنمایی کنار زمین
۱-گیج کردن بازیکنان با دستورالعمل‌های متضاد
یک لحظه خود را جای کودکتان بگذارید. قبل از بازی و در وقت استراحت مربی با اعضای تیم درباره استراتژی بازی صحبت میکند و ممکن است به هر بازیکنی دستورالعمل خاصی را بدهد تا بهترین شانس را برای برد تیم فراهم کند و بعد از اینکه بازیکن وارد زمین میشود خانواده‌ها شروع به فریاد زدن استراتژی خود برای مقابله با تیم حریف میکنند. این کار بچه‌ها را در وضعیت بحرانی قرار می‌دهد:
-به چه کسی باید گوش کنند؟
-کدام فرد را باید خوشحال کنند؟
-کدام فرد را میتوانند ناامید کنند؟
در این صورت بازیکنان باید تحت فشار انتخاب کنند. از آنجا که بچه‌ها نمی‌خواهند در راه خانه با فریاد والدین روبه‌رو شوند اکثر آنها در زمین بازی به استراتژی والدین خود در برابر تیم حریف توجه میکنند. این مسئله باعث میشود که عملکرد تیم با ضعف مواجه شود و بازیکنان را با کمبود وقت روبه‌رو میکند.
۲.خلق فرصت با دزدین تصمیمات
اینکه تصمیمات سریعی در بازی بسکتبال بر پایه تجربیات بگیرید برای پیشرفت در این بازی بسیار مهم است. برای پی بردن به این تصمیمات به مثال‌های زیر توجه کنید:
-کی پاس بدهید
-به کدام همتیمی پاس دهید
-از کدام نوع پاس استفاده کنید
-میزان سختی پاس
-منطقه دقیق برای پاس
وقتی که کسی از کنار زمین دستورات خود را فریاد می‌زند فرصت یادگیری را از بازیکن میگیرد
عبارت‌هایی که درباره آنها صحبت می‌کنم را در زیر می‌بینید:
-«شوت بزن»
-«به جیمی پاس بده»
-«حمله کن»
بهتر است وقتی که بزرگترها به فرزندانشان دستور می‌دهند که چه کاری کنند و چه کاری نکنند بازیکنان به دانسته‌های خود اعتماد کنند و از آموخته‌هایشان استفاده کنند و آنها را در بازی به کار بگیرند و همچنین والدین بهتر است که در ریف‌های پشتی بنشینند و به فرزندانشان اجازه تصمیم‌گیری و اشتباه کردن بدهند. هربازیکنی باید این را بداند که اگر اشتباهی انجام داد نباید با انتقاد مواجه شود. اگر بازیکنی از قبل بداند که در صورت بروز اشتباه از جانب او مورد بازخواست قرار میگیرد و یا با فریاد والدین خود مواجه میشود میزان نگرانی او به سطح بالایی در بازی می‌رسد. آنها باید یاد بگیرند که تصمیم‌گیری کنند و از اشتباهاتشان در آن محیط درس بگیرند.
۳-گرفتن اختیارات از مربی و احترام نگذاشتن به او
اگر یک مربی داوطلبانه بخواهد وقت خود را در اختیار شما قرار دهد تا دختر یا پسرتان را به جای او راهنمایی کنید این کار او را قبول نکنید و اجازه بدهید وظیفه‌اش را انجام دهد. والیدینی که از کنار زمین فریاد میزنند نقششان از قالبی که در گذشته داشته‌اند سخت‌تر میشود. اگر فردی هستید که قطعاً کنار زمین داد و فریاد می‌کنید بهتر است چند ماه صبر کنید و آمادگی خود را برای مربی شدن اعلام کنید اما اکثر افراد برای این کار راغب نیستند و ترجیح می‌دهند نظرات خود را بدون پذیرفتن نقش اضافه بیان کنند. این نقش‌ها عبارت‌اند از:
-حاضر شدن در مکان تمرین از ۱۵ دقیقه قبل برای سازماندهی آن
-چندین ساعت وقت صرف کردن برای تمرین در طول هفته
-وقت گذاشتن برای برنامه ریزی هر تمرین
-تحقیق راجع به تمرینات و بازی‌های موثر در بسکتبال
-چاش برای یاد دادن چگونگی حمله در بازی به بازیکنان
-سعی در به یاد داشتن جایگزین‌ها و استفاده از آنها در بازی
هدایت و مربی بودن یک تیم جوان ورزشی بسیار سخت‌تر از آن چیزیست که به نظر می‌رسد و زمان زیادی را از فرد میگیرد.به کسانی که وقت و تلاش خود را به این مقوله اختصاص می‌دهند احترام بگذارید و از آنها تشکر کنید.
۴-شرایط داوران را بدتر کردن
زمانی که بسیاری از افراد کنار زمین می‌ایستند و می‌خواهند بازی را هدایت کنند ، عده‌ای هم هستند که بر سر داور فریاد میزنند. در اینجا به چند جنبه منفی اشاره می‌کنیم:
۱-به کودک خود می‌آموزید که بهانه‌گیری کند
وقتی که فرزند شما می‌بیند که از داور ایراد می‌گیرید فکر میکند که او هم اجازه این کار را دارد. به جای این کار به او بیاموزید تا به ادامه بازی بپردازد
۲- شرایط برای داوران بدتر میشود
با یک دسته از والدین عصبانی که برسر داور فریاد میزنند این ضمانت وجود دارد که شرایط بازی رفته رفته بدتر شود
والدین باید بدانند که داور نظر خود را به خاطر داد و فریادهای مربی و شما تغییر نمی‌دهد. نظر خود را در ذهن خود نگه دارید و آن را فریاد نزنید.
حمایت والدین از مربیان جدید
آیا تا به حال این جمله را از والدین شنیده‌اید؟ «مربی پسر من راجع به عملکرد او نظری ندارد» . در وهله اول باید بگوییم او درست می‌گوید. ممکن است مربی پسر شما هر بار جایگزینی‌ها را خوب انجام ندهد و بازیکنان وقت کافی برای بازی در زمین را نداشته باشند. ممکن است مربی دختر شما کوچکترین جزییات را درباره دفاع و حمله علیه تیم مقابل را نداند. این احتمال می‌رود که مربی پسرتان کاملا با زبان پیشرفته بسکتبال آشنایی نداشته باشد و در زمان استراحت نکاتی را به اشتباه بیان کنند. این نکته را بدانید که مانند تمام بازیکنان مربیان هم در حال یادگیری هستند. در واقع تعداد زیادی از خانواده‌ها با یک زمین بسکتبال کوچک در حیاط پشتی خانه خود در هر فصل نقش مربی را می‌گیرند زیرا کسی نیست که این کار را انجام دهد. از صبر کردن از اینکه ببینید فرزند شما تحت نظر ۱۰ مربی عالی عمل کند دست بردارید. از نشستن کنار زمین و تکان دادن سر و دست خود و چشم غره رفتن به فرزندتان بپرهیزید. ما باید تلاش خود را برای حمایت از مربیان جدید بسکتبال انجام دهیم تا تجربه کسب کنند و میزان اطلاعات خود را در این زمینه افزایش دهند.هرکسی از جایی باید شروع کند.
پدر و مادرها باید چه کنند؟
نقش والدین به عنوان تماشاگر بسیار آسان است: بازی را ببینند و بازیکنان را تشویق کنند. تماشای بازی کاملا آگاهانه است و نیازی به توضیح بیشتر ندارد ولی تشویق کردن ممکن است نیاز به گفتن یک سری نکات داشته باشد. تشویق کردن به این معنا نیست که:
-مربی را نصیحت کنید
-بر سر داور و یا بازیکنان فریاد بزنید
-بسیار فراتر از یک جشن بزرگ تدارک ببینید
تشویق به این معناست که تماشاچیان از دیدن بازی لذت ببرند و با دست زدن و خوشحالی کردن تیم را تشویق کنند. در اینجا قانونی مطرح میشود: زمانی که از بین جمعیت بلند ایستاده بازی را دنبال می‌کنید کاملا حرکت اشتباهی را انجام می‌دهید.
نتیجه گیری
زمانی که والدین در کنار زمین فریاد میزنند ،از لذت تجربه بازی برای فرزندانشان می‌کاهند. البته ۹۹ درصد از والدین خارق‌العاده هستند. من به شخصه به ندرت شاهد مشکلات کوچکی بودم که به وسیله والدین بچه‌ها در زمین بازی به وجود آمد و از این بابت بسیار خرسندم. ولی به طور نرمال در این بازی هم مثل سایر ورزش‌ها والدینی هستند که نیاز به خواندن این مطالب دارند. والدینی که همیشه با نصایح غیر ضروری خود حواس فرزندانشان را پرت میکنند فرزند خود را دچار استرس و ناراحتی میکنند و حتی در بعضی موارد باعث کاهش پیشرفت آنها در این بازی به دلیل به وجود آوردن ترس و حالت‌های عصبی در صورت بروز اشتباه در آنها میشود. برای پیشرفت فرزند خود در بازی فرصت تجربه را به او بدهید. والدین بهتر است یک پله عقب بایستند و درک بهتری از نقش خود داشته باشند و به یاد داشته باشید که فرزند شما همیشه در تیم جوانان باق نمی‌ماند. عقب بایستید و به مربی اجازه دهید تا کار خود را انجام دهد و از بازی لذت ببرید.
