دفاع ناحیه ای 1-2-2 یک نوع متفاوت از دفاع ناحیه ای معروف تر و شناخته شده تر 2-3 است. این دفاع مقابل تیم هایی خوب عمل می کند که بیشتر پرتاب های خود را از ناحیه پیرامون انجام می دهند. از طرف دیگر دفاع ناحیه ای 2-3 به سبد نزدیک تر است و روی پرتاب های ناحیه رنگی تمرکز دارد. در این مطلب قصد داریم شرح کاملی در خصوص دفاع ناحیه ای 1-2-2 برای شما فراهم کنیم. ادامه مطلب را با بسکتفا همراه باشید.
محدوده دفاع ناحیه ای 1-2-2
قبل از شروع باید عنوان کنیم که برخی از واژگان و اصطلاحات نوشته شده در این مقاله ممکن است برای شما نامفهوم باشد. در صورت وجود هرگونه ابهام به مطلب جامعی مراجعه کنید که در خصوص اصطلاحات اختصاصی بسکتبال از بسکتفا منتشر شده است.
بر اساس آنچه در تصویر مشاهده می کنید، به محدوده ای که به رنگ صورتی مشخص شده است، ناحیه پیرامون گفته می شود. دفاع ناحیه ای 1-2-2 بیشتر بر اساس جلوگیری از پرتاب های این ناحیه بنا شده است.
در این دفاع هرکدام از 5 بازیکن موجود در زمین قسمتی از این ناحیه را تحت کنترل خود دارند. بدین ترتیب فرصت انجام کلوزآوت سریع توسط بازیکنان وجود دارد و امکان کنترل پرتاب های 3 امتیازی نیز راحت تر میسر خواهد شد.
بر اساس آنچه گفته شد، دفاع ناحیه ای 1-2-2 بیشتر مقابل تیم هایی که دارای گارد نوک قوی و پرتاب کننده های 3 امتیازی قدرتمندی دارند استفاده می شود.
نقاط قوت دفاع ناحیه ای 1-2-2
برترین نقاط قوت این دفاع در 3 مورد زیر خلاصه می شود:
پرتاب 3 امتیازی: دفاع ناحیه ای 1-2-2 عملکرد بسیار بهتری در کنترل و جلوگیری از پرتاب های 3 امتیازی نسبت به دفاع ناحیه ای 2-3 دارد.
ضدحمله: چینش دفاع ناحیه ای 1-2-2 برای انجام ضدحمله بسیار عالی است. یکی از بازیکنان شما روی قوس بالای خط پرتاب آزاد قرار می گیرد. دو بال کناری نیز اندکی عقب تر هستند. گارد نوک شما در ناحیه بال جایگیری می کند و یک بازیکن بلندقد با فیزیک قدرتمند نیز در قوس بالا جایگیری می کند. در این صورت هنگام ضد حمله به سادگی کار را تمام خواهد کرد.
فرصت های تله گذاری: فرصت های تله گذاری فوق العاده ای در دفاع ناحیه ای 1-2-2 وجود دارد که در خصوص آن توضیح خواهیم داد. بخصوص در گوشه زمین این مسئله بیشتر نمود پیدا می کند.
نقاط ضعف دفاع ناحیه ای 1-2-2
بزرگ‌ترین نقاط ضعف این دفاع را نیز در 3 مورد خلاصه می کنیم:
ریباند توپ: دفاع ناحیه ای بر کنترل یک ناحیه از زمین تمرکز دارد و بازیکنان شما مهاجمین حریف را به صورت نفر به نفر دنبال نمی کنند. همین مسئله هنگام باکس آوت مشکل ساز می شود و باید هر بازیکن بلافاصله بازیکنی از حریف را برای باکس آوت و جلوگیری از ریباند توپ توسط آن‌ها پیدا کند.
پست بالا: بزرگ‌ترین ضربه ای که می توان به دفاع ناحیه ای 1-2-2 وارد کرد، رساندن توپ به ناحیه پست بالا است. تیمی که بتواند با پاس‌کاری منظم توپ را به این ناحیه برساند معمولاً دفاع تیم شما را از هم می پاشد.
بازیکنان پست مسئول حفاظت گوشه زمین هستند: اگر بازیکنان پست شما حرکت سریعی نداشته باشند، این مسئله می تواند دردسرساز شود. شاید هم بازیکنان شما همگی از جثه بزرگی برخوردارند و ترجیح می دهید که همگی داخل ناحیه رنگی مستقر باشند.
قوانین دفاع ناحیه ای 1-2-2
نواحی خطرساز: تیم شما باید توپ را از ناحیه رنگی و ناحیه پست بالا دور نگه دارد. این‌ها خطرسازترین مناطق برای دفاع ناحیه ای 1-2-2 هستند.
زمان پرواز توپ پس از پاس: این مورد در دفاع ناحیه ای 1-2-2 بسیار مهم است. هنگامی که تیم حریف اقدام به پاس می کند، بازیکنان شما باید هنگام پرواز توپ و قبل از رسیدن آن به نفر بعدی به همراه توپ حرکت کنند. در غیر این صورت دیر به جایگاه خود می رسند و ممکن است بازیکن گیرنده پاس اقدام به پرتاب کند یا موفق به نفوذ به داخل ناحیه رنگی شود.
جلوگیری از پاس های داخل ناحیه: در دفاع ناحیه ای 1-2-2 از پاس های تیم حریف در ناحیه پیرامون جلوگیری نمی کنیم. به جای آن تمام تمرکز خود را به جلوگیری از پاس دادن در ناحیه رنگی و رسیدن توپ به آنجا خواهیم کرد.
ریباند: در تمامی دفاع های ناحیه ای ریباند به شکل یکسانی انجام می شود. پس از پرتاب تیم حریف باید تمام بازیکنان شما یکی از بازیکنان حریف را در نظر گرفته، باکس آوت را روی او انجام دهند و سپس نسبت به ریباند توپ اقدام کنند.
تفاوت دفاع 1-2-2 با دفاع 2-3
بزرگ‌ترین تفاوت این دفاع با دفاع ناحیه ای 2-3 در نحوه بازی مدافع بالای شما است، هنگامی که توپ در ناحیه قوس بالا قرار دارد. در دفاع ناحیه ای 1-2-2 مدافع بالای شما روی توپ فشار می آورد. بال های شما نیز از خط پرتاب آزاد محافظت می کنند. بال های شما پاس‌کاری حریف در بال های زمین را مسدود نخواهند کرد.
در دفاع ناحیه ای 2-3 مدافع بالا روی بازیکن صاحب توپ فشار نمی آورد. برعکس، عقب نشسته و پاس های ختم شده به ناحیه پست بالا را مسدود می کنند. بدون شک این دفاع مقابل تیم هایی کاربرد دارد که پرتاب دور از سبد ضعیفی دارند.
نقش ها و مسئولیت ها در دفاع ناحیه ای 1-2-2
1. مدافع بالا
مدافع بالای شما باید دارای بدن روی فرم و هوش بالایی باشد. معمولاً کلید موفقیت دفاع ناحیه ای 1-2-2 همین بازیکن است. دو مسئولیت عمده این مدافع به شرح زیر هستند:
- هنگامی که توپ در ناحیه قوس بالا قرار دارد و بازیکن حریف به نیمه های این ناحیه می رسد، مدافع بالای شما باید او را به یکی از سمت های زمین متمایل کند.
- هنگامی که توپ در هر جای دیگری از زمین قرار دارد، مدافع بالای شما باید از رسیدن توپ به ناحیه پست بالا جلوگیری کند. پست بالا خطرسازترین ناحیه در زمین شما است.
2. مدافعین بال
هنگامی که توپ در ناحیه قوس بالا قرار دارد و مدافع بالای شما مسئول حفاظت از بازیکن صاحب توپ است، مدافعین بال شما مسئول حراست از ناحیه پست بالا هستند.
هنگامی که توپ به سمت آن‌ها می رود، این مدافعین مسئول مراقبت از توپ هستند. اگر توپ به گوشه زمین برود، مدافعین بال یا تله گذاری می کنند یا از پاس برگشتی به بازیکن گارد حریف جلوگیری می کنند یا اینکه به داخل ناحیه رنگی فشرده می شوند.
3. مدافعین پست
مهم‌ترین مسئولیت های این مدافعین حفاظت از ناحیه های رنگی و پست پایین و ریباند توپ است. تفاوت عمده آن‌ها با دیگر مدافعین در این است که هنگام حضور توپ در گوشه زمین، باید از این منطقه نیز مراقبت کنند. از این رو مدافعین پست شما باید توانایی حفاظت از بازیکن پست حریف را هم از جلو و هم از عقب آن‌ها داشته باشند.
نحوه اجرای دفاع ناحیه ای 1-2-2
هنگامی که توپ در 5 ناحیه از زمین قرار می گیرد، اجرای دفاع ناحیه ای 1-2-2 متفاوت خواهد بود. از این رو شیوه اجرای این دفاع را به 5 قسمت تقسیم می کنیم:
1. توپ در ناحیه قوس بالا
هنگامی که توپ از قوس میانه زمین عبور کرد و به زمین خودی رسید، مسئولیت مدافع بالا است که از توپ محافظت کند. البته حرکت او نباید خیلی سریع باشد، چراکه بازیکن حریف به سادگی می تواند توسط یک پاس به بال های کناری او را از معادله حذف کند.
هنگامی که بازیکن حریف به حدود 2 تا 3 متری قوس پرتاب 3 امتیازی رسید، مسئولیت مدافع بالا شروع می شود. هنگامی که این مدافع روی توپ فشار می آورد، بازیکنان بال باید به ناحیه پست بالا بروند و از رسیدن توپ توسط پاس به این ناحیه جلوگیری کنند. بدین معنی که هنگام پاس‌کاری از بالای زمین به بال های کناری، هیچ گونه مانع و تداخلی ایجاد نمی کنیم. در حقیقت هدف ما رسیدن توپ به همین ناحیه است.
پس از ارسال پاس به بازیکنان بال، یکی از مدافعین بال شما باید بلافاصله و هنگام پرواز توپ کلوزآوت را انجام دهند و به سمت مهاجم صاحب توپ سمت خود برود. هنگامی که توپ در بالای زمین است، مدافعین پست شما باید یک پای خود را داخل ناحیه رنگی قرار دهند. بدین ترتیب داخل ناحیه رنگی حضور دارند و در صورت پاس دادن به گوشه زمین بلافاصله کلوزآوت را انجام داده و به سمت مهاجم گوشه زمین می روند.
2. توپ در ناحیه بال
هنگامی که توپ به ناحیه بال پاس داده می شود، مدافع بال سمت توپ باید بلافاصله کلوزآوت را انجام داده و از این بازیکن در مقابل پرتاب توپ محافظت کند. هم‌زمان مدافع بالا نیز باید بلافاصله به ناحیه پست بالا رفته و از رسیدن پاس به بازیکن حاضر در این ناحیه جلوگیری کند.
مدافع بال سمت ضعیف مقداری به سمت توپ متمایل می شود و یک پای خود را داخل ناحیه رنگی خواهد داشت. بدین ترتیب هم به محافظت از ناحیه رنگی کمک می کند و هم در صورت ارسال پاس تغییر ناحیه بلافاصله به سمت مهاجم بال سمت خود خواهد رفت.
مدافع پست سمت توپ باید جلوی بازیکن پست حریف و در ناحیه پست پایین جایگیری کند. مدافع پست سمت ضعیف هم باید میانه ناحیه رنگی و نزدیک به سبد جایگیری کند. این بازیکن باید مراقب پاس های قوس دار از بالای سر مدافع پست سمت دیگر و رسیدن توپ به بازیکن پست حریف باشد.
3. توپ در گوشه زمین
هنگامی که توپ به گوشه زمین پاس داده می شود، وظیفه مدافع پست سمت توپ است که کلوزآوت را انجام داده و به بازیکن صاحب توپ نزدیک شود. این کار را باید با دستان بالا و همچنین جلوگیری از نفوذ از کنار خط عرضی انجام دهند. اگر این بازیکن قصد نزدیک شدن به سبد را داشته باشد، هدف ما نزدیک شدن او از وسط زمین (و نه کنار زمین) است.
مدافع بالا باید کماکان از رسیدن توپ توسط پاس به ناحیه پست بالا جلوگیری کند. مدافع پست سمت ضعیف باید جلوتر رفته و در صورتی که مهاجمی از حریف در ناحیه پست پایین (بلوک) سمت توپ وجود داشته باشد، از این ناحیه محافظت کند. البته نباید جلوی مهاجم قرار گیرد و باید از پشت این کار را انجام دهد.
بازیکن بال سمت ضعیف به سمت سبد نزدیک می شود و روی خط تقسیم جایگیری می کند. مدافع بال سمت توپ 3 گزینه پیش رو خواهد داشت:
- به داخل رفته و از پاس به ناحیه رنگی جلوگیری کند: اگر مدافع بال شما این گزینه را انتخاب کند، احتمال پاس به ناحیه رنگی تقریباً از بین می رود. در این صورت معمولاً پاس به عقب و مهاجم بال مدنظر تیم مقابل خواهد بود.
- جلوگیری از رسیدن توپ به بال: اگر این گزینه را انتخاب کند، فشار زیادی روی بازیکن صاحب توپ گوشه زمین وارد می شود و نمی تواند پاس مؤثری ارسال کند. نقطه ضعف این انتخاب این است که فضای زیادی در زمین خودی ایجاد می شود و بازیکن حریف می تواند با برش زده به داخل فضای پرتاب را برای خود به وجود آورد.
- به دام انداختن بازیکن گوشه: بعداً به صورت مفصل در این خصوص صحبت خواهیم کرد.
4. توپ در ناحیه پست بالا
شکننده ترین ناحیه دفاع شما همین ناحیه است. برای همین، نحوه دفاع از آن بسیار حیاتی است. هنگامی که توپ به ناحیه پست بالا می رسد، یکی از بازیکنان بزرگ شما باید از او محافظت کند. بهتر است قبل از شروع مسابقه این شخص را تعیین کنید تا هنگام بازی مسئولیت ها به درستی مشخص باشد. در این مقاله شماره 4 را مسئول مراقبت از بازیکن صاحب توپ حریف می کنیم و شماره 5 نیز عقب تر مسئول حراست از ناحیه رنگی خواهد بود.
بازیکن شماره 4 بلافاصله به سمت بازیکن صاحب توپ می رود و شماره 5 نیز به داخل ناحیه رنگی می رود و هردوی آن‌ها با دستان بالای خود از رسیدن پاس به نزدیک سبد جلوگیری می کنند. مدافع بالای شما می تواند به بازیکن صاحب توپ نزدیک شود تا وی را مجبور به پاس به قوس بالا کند.
مدافعین بال نباید به درون ناحیه رنگی بیایند و در جای خود خواهند ماند. این مدافعین باید از بال های حریف مراقبت کنند. در غیر این صورت امکان پرتاب 3 امتیازی با یک پاس به بیرون ساده فراهم خواهد شد.
هنگامی که توپ به ناحیه پست بالا می رسد، ترجیح ما این است که یک پرتاب 2 امتیازی دور از سبد از بالای دستان باز مدافعین ما به حریف داده شود و از دادن موقعیت پرتاب 3 امتیازی جلوگیری کرد.
5. توپ در ناحیه پست پایین
از آنجایی که همواره یکی از بازیکنان ما از جلوی مهاجم پست از او محافظت می کند، معمولاً فرصت آن‌چنانی برای مهاجمین در این ناحیه به وجود نمی آید. تنها زمانی که این مهاجم از جلو محافظت نمی شود، زمانی است که توپ در گوشه قرار دارد و مدافع پست سمت توپ مسئول حفاظت از مهاجم صاحب توپ است. از این رو تنها زمانی که احتمال پاس به او وجود دارد، همین موقع است.
در این موقعیت مدافع پست سمت توپ باید به مهاجم صاحب توپ نزدیک شود و به اندازه کافی نیز به گوشه نزدیک باشد تا در صورت پاس به این ناحیه از پرتاب 3 امتیازی احتمالی جلوگیری کند. مدافع پست سمت ضعیف نیز مسئول محافظت از بازیکن صاحب توپ و نزدیک شدن او به سبد خواهد بود.
مدافع بال سمت ضعیف پایین آمده و هم‌زمان با محافظت از ناحیه رنگی، آماده پاس های تغییر منطقه به بال سمت خود خواهد بود. مدافع بال سمت توپ از رسیدن پاس به عقب به بازیکن بال حریف جلوگیری می کند. مدافع بالا نیز کماکان از رسیدن توپ به ناحیه پست بالا جلوگیری خواهد کرد.
تله گذاری در دفاع ناحیه ای 1-2-2
در ادامه 2 نوع دام را که برای دفاع ناحیه ای 1-2-2 جوابگو است با شما در میان می گذاریم. همانند دیگر دفاع های ناحیه ای، بهترین دام ها آن‌هایی هستند که در گوشه زمین کار گذاشته می شوند. دلیل این مسئله این است که خط طولی و خط عرضی در گوشه زمین مانند یک مدافع عمل کرده و دام شما را تنگ تر می کنند. از این رو دام گذاری در گوشه زمین را به شدت توصیه می کنیم و اگر بازیکنان شما باتجربه باشند، تله آن‌ها بسیار عالی جوابگو خواهد بود.
تله گذاری در بال ها نیز باید جهت غافلگیری حریف و در موارد نادر صورت بگیرد. برای مثال می توان نزدیک به انتهای بازی، هنگامی که تیم شما به شدت به ربودن توپ نیاز دارد، انجام شود.
1. تله گذاری در بالای زمین
اگر به ربودن سریع توپ از حریف نیاز دارید، تله گذاری در بالای زمین گزینه خوبی خواهد بود. هنگامی که توپ از نیمه زمین عبور کرد، مدافع بالای شما به استقبال توپ رفته و مهاجم صاحب توپ را به یکی از سمت های زمین (چپ یا راست) هدایت می کند.
با یک علامت مشخص، مدافع بال سمت توپ به سمت شما می دود و به کمک یکدیگر او را در دام می اندازند. هم‌زمان با این حرکت، مدافع پست سمت توپ (4) بلافاصله به بالای زمین می آید و از رسیدن پاس احتمالی به بال حریف جلوگیری می کند. مهاجم بال سمت قوی اولین گزینه ای است که مهاجم صاحب توپ برای پاس در اختیار دارد.
اکنون 2 مدافعی که دام را پهن کرده اند (2 و 3)، باید سعی در ربودن توپ داشته باشند. 2 مدافع دیگر نیز (1 و 5) باید بازی خوانی کرده و مراقب پاس های احتمالی بازیکن صاحب توپ باشند تا در صورت پاس بتوانند آن را قطع کرده و دست به ضد حمله بزنند. اگر در اواخر وقت بازی به ربودن توپ نیاز داشته باشید، می توانید از این تله به خوبی استفاده کنید.
2. تله گذاری در بال ها
هر زمانی که توپ به ناحیه بال زمین برده شود، می توان از این تله استفاده کرد. با این وجود بهترین زمان ممکن برای این تله هنگامی است که توپ از گوشه زمین به بال پاس به عقب داده می شود. اگر می خواهید این تله مؤثر واقع شود، باید مهاجمین خود را غافلگیر کنید.
هنگامی که توپ از گوشه به بال پاس داده می شود، بال سمت توپ و مدافع بالا بلافاصله به سمت توپ رفته و مهاجم صاحب توپ را در دام می اندازند. مدافع پست سمت توپ به طرف مهاجم گوشه زمین می دود و از مقابل او از رسیدن پاس دوباره به او جلوگیری می کند.
مدافع پست سمت ضعیف روی خط تقسیم می ماند. مدافع بال سمت ضعیف نیز با نگاه کردن دقیق به چشمان مهاجم صاحب توپ باید بازی خوانی کرده و پاس های احتمالی او را قطع کند. این تله نیز مانند تله بالای زمین برای مواقع ضروری انتهای بازی عالی است اما نباید در هر بازی بیش از چند بار استفاده شود.
3. تله گذاری در گوشه زمین
گوشه زمین بهترین مکان تله گذاری در دفاع ناحیه ای است. همان طور که توضیح داده شد، دلیل این امر استفاده از خط طولی و خط عرضی به عنوان نیروی کمکی جهت در دام انداختن بازیکن است.
هنگامی که توپ از بال به گوشه زمین پاس داده می شود، مدافع پست سمت توپ و مدافع بال سمت توپ (2 و 4) به صورت هم‌زمان با دست های بالا به سمت توپ دویده و با احتیاط در عدم انجام خطا، مهاجم صاحب توپ را در دام می اندازند. مدافع بالا (3) بلافاصله به سمت مهاجم بال حریف می رود تا از پاس به عقب به او جلوگیری کند.
مدافع پست سمت ضعیف (5) باید از پشت سر از مهاجم حاضر در پست پایین سمت توپ محافظت کرده و در صورت رسیدن پاس به او مراقب سبد باشد. مدافع بال سمت ضعیف (1) نیز باید مراقب 2 بازیکن دیگر حریف بوده و با بازی خوانی خود پاس های احتمالی به آن‌ها را قطع کرده و فرصت ضدحمله را فراهم آورد. تله گذاری در گوشه زمین بهترین نوع تله در دفاع ناحیه ای 1-2-2 است. پس از اینکه بازیکنان شما اصول آن را به درستی فراگرفتند، می توانید به صورت مداوم از این تله استفاده کنید.
دفاع در مقابل پاس های تغییر منطقه
پاس تغییر منطقه به پاسی گفته می شود که یک بازیکن هم تیمی در میانه راه حذف شود. به آن پاس پرش نیز گفته می شود؛ یعنی به جای پاس دادن متوالی، یکی از بازیکنان را حذف کرده و پاس را به هم تیمی پشت سر او می دهیم. معمولاً توپ از گوشه زمین به بال پاس داده می شود. بال نیز به مهاجم بالای زمین پاس می دهد. او نیز توپ را به بال سمت دیگر زمین پاس می دهد. بال نیز توپ را به گوشه زمین پاس می دهد. در صورتی که در پاس تغییر منطقه مهاجم بالای زمین حذف شده و پاس مستقیم از بال (گوشه) یک سمت زمین به بال (گوشه) سمت دیگر زمین داده می شود.
دفاع در مقابل این نوع پاس ها در دفاع ناحیه ای 1-2-2 نسبتاً ساده است. دلیل آن نیز حضور تمامی 5 مدافع ما در ناحیه پیرامون است. در ادامه 3 نوع پاس تغییر منطقه و نحوه دفاع از هرکدام را با همدیگر بررسی خواهیم کرد.
1. پاس تغییر منطقه بال به گوشه
در این نوع پاس از یک بال زمین به گوشه سمت دیگر زمین پاس داده می شود. بازیکن حریف که در بالای زمین مستقر است و بازیکن بال مقابل آن‌ها در این پاس نادیده گرفته می شوند و توپ به صورت مستقیم و با یک پاس بلند به گوشه زمین فرستاده می شود.
برای دفاع از این نوع پاس، بال سمت ضعیف شما باید بلافاصله کلوزآوت را انجام دهد و به بازیکن صاحب توپ نزدیک شود. توپ تنها باید حدود 1 تا 2 ثانیه در این موقعیت بماند چراکه بازیکن پست شما (5) باید بلافاصله به بازیکن صاحب توپ نزدیک شود و او را تحت فشار قرار دهد. از این موقعیت می توان برای به دام انداختن بازیکن در گوشه نیز استفاده کرد. در غیر این صورت مدافع بال باید پس از رسیدن مدافع پست به موقعیت قبلی خود برگردد.
2. پاس تغییر منطقه گوشه به بال
اگر توپ از گوشه زمین به بال یا گوشه سمت دیگر زمین فرستاده شود، بازیکن صاحب توپ باید بلافاصله توسط بال سمت ضعیف پوشش داده شود. مشابه پاس بال به گوشه، اگر توپ از گوشه به گوشه مقابل فرستاده شود، بال سمت ضعیف از طرف بالا کلوزآوت را انجام می دهد. سپس بازیکن پست سمت ضعیف نیز به او ملحق شده و بازیکن صاحب توپ را تحت فشار قرار می دهند.
3. پاس تغییر منطقه بالا به گوشه
هنگامی که توپ از بالای زمین به یکی از گوشه ها پاس داده می شود، مدافع پست سمت توپ باید بلافاصله به سمت توپ حرکت کند و از پرتاب 3 امتیازی جلوگیری کند. اگر تیم مقابل از هوش بالایی برخوردار باشد، بازیکن پست شما را اسکرین می کنند تا نتواند پوشش لازم را انجام دهد و موقعیت پرتاب 3 امتیازی پدید آید.
انواع متفاوت دفاع ناحیه ای 1-2-2
دفاع ناحیه ای 1-2-2 را می توان به 2 شکل مختلف دیگر نیز پیاده کرد. جدای از حالت عادی، موقعیت بازیکنان شما در این دو نوه تغییر خواهد کرد و مسئولیت آن‌ها نیز متفاوت خواهد بود.
نوع اول: دو نفر داخل
این نوع از دفاع ناحیه ای 1-2-2 در دو حالت زیر برای تیم شما مناسب خواهد بود:
- تیم مقابل در پرتاب های 3 امتیازی ضعیف است.
- 2 نفر از بازیکنان شما بزرگ هستند و می خواهید آن‌ها را داخل ناحیه رنگی حفظ کنید.
برخلاف دفاع ناحیه ای 1-2-2 معمولی که هر 5 نفر بازیکن شما در ناحیه پیرامون حضور دارند، در این نوع از دفاع 1-2-2 باید 2 نفر از بازیکنان شما داخل ناحیه رنگی قرار گیرند. بدین ترتیب می توانید 2 نفر از بازیکنان بزرگ خود را نزدیک سبد نگه دارید. در این حالت، بازیکنان بال باید از گوشه های زمین هم محافظت کنند.
ممکن است در این حالت مدافعین بال شما به دردسر بیشتری بیفتند و پرتاب های 3 امتیازی زیادی از بال ها و گوشه های زمین روانه سبد شود. از آنجایی که تیم حریف قدرت زیادی در پرتاب های 3 امتیازی ندارد، این مسئله مشکلی ایجاد نخواهد کرد.
نحوه عملکرد
هنگامی که پاسی به گوشه زمین داده می شود، به جای اینکه مدافع پست شما کلوزآوت را انجام دهد، مدافع بال است که این وظیفه را بر عهده می گیرد. دقت کنید که این نوع از دفاع ناحیه ای 1-2-2 را تنها مقابل تیم هایی به کار می گیریم که در پرتاب های 3 امتیازی دچار ضعف هستند. در حقیقت گاهی اوقات اجازه پرتاب به چنین تیم هایی به نفع شما تمام خواهد شد چراکه می توانید در ریباند توپ را در اختیار بگیرید.
هنگامی که مدافع بال سمت توپ به استقبال مهاجم صاحب توپ می رود، یکی از 2 بازیکن دیگر حاضر در ناحیه پیرامون، منطقه او را پوشش می دهد. بازیکن دیگر نیز به ناحیه پست بالای سمت توپ می رود تا یکی از بازیکنان همواره از ناحیه پست بالا محافظت کند.
همچنین بازیکنان پست شما نیازی به محافظت از بازیکن پست حریف از جلوی او ندارند. این دو همواره باید عقب و نزدیک به سبد بمانند. با اینکه این نوع از دفاع ناحیه ای بسیار ایده آل نیست اما 2 نفر از بازیکنان بزرگ شما همواره از سبد محافظت می کنند و برای مقابله با تیم هایی که از قدرت پرتاب 3 امتیازی بالایی برخوردار نیستند، عالی است.
نوع دوم: ناحیه کاهش امتیاز
این نوع از دفاع ناحیه ای 1-2-2 را به تنهایی می توان در یک مطلب مفصل توضیح داد. با این وجود به صورت مختصر در خصوص آن توضیح خواهیم داد. ناحیه کاهش امتیاز (ناحیه لغزشی) برای تیمی مناسب است که یکی از بازیکنان آن بزرگ، درشت هیکل و عضلانی است. این بازیکن در ناحیه کاهش امتیاز باید همواره بین توپ و سبد قرار گیرد. این بازیکن مدافع بالای شما خواهد بود.
هنگامی که توپ در بالای زمین یا بال ها قرار دارد، به شیوه یکسانی با دفاع 1-2-2 عادی بازی می شود اما هنگامی که توپ به گوشه زمین پاس داده می شود، نحوه بازی در آن بسیار متفاوت خواهد بود. هنگامی که توپ به گوشه زمین پاس داده می شود، مدافع بالای شما بلافاصله به سمت پایین آمده و از جلوی بازیکن پست حریف از او محافظت می کند. بدین ترتیب 3 مزیت برای تیم شما به وجود می آید:
- بهترین و آماده ترین بازیکن شما بین توپ و سبد قرار می گیرد.
- هنگامی که توپ در گوشه زمین قرار دارد، امکان محافظت از مهاجم پست از جلوی او فراهم می شود. (در گونه های دیگر جلوی این مهاجم خالی می ماند.)
- یکی از بازیکنان پست شما به جای بال سمت ضعیف همواره روی خط تقسیم می مانند.
فارغ از اینکه توپ در کدام ناحیه زمین قرار دارد، این روش ادامه پیدا می کند. هنگامی که توپ در گوشه زمین باشد، مدافع بالای شما است که از جلوی مهاجم پست از او محافظت می کند. در این صورت وظیفه مدافع بال سمت ضعیف است که از ناحیه پست بالا مراقبت کند.
نتیجه گیری
دفاع ناحیه ای 1-2-2 برای مقابله با تیم هایی که در پرتاب های دور از سبد تبحر دارند، عالی عمل می کند. از آنجایی که هر 5 بازیکن شما از ناحیه پیرامون محافظت می کنند، تیم شما فرصت پرتاب های 3 امتیازی فراوانی به تیم حریف نخواهد داد.
این نوع دفاع برای تیم هایی که دارای یک بازیکن با فیزیک بدنی عالی هستند، فوق العاده است. اگر این خصوصیات را در تیم خود و تیم حریف می بینید، دفاع ناحیه ای 1-2-2 برای شما ساخته شده است.
در نهایت شما نیز دیدگاه های خود را در خصوص این دفاع با ما در میان بگذارید. به نظر شما کارایی این دفاع یا دفاع ناحیه ای 2-3 بیشتر است؟ تابه‌حال از این سیستم دفاعی استفاده کرده اید؟ تابه‌حال در مقابل چنین سیستم دفاعی حمله کرده اید؟ دفاع ناحیه ای را بیشتر می پسندید یا دفاع نفر به نفر را؟ از بسکتفا منتظر دیدگاه های شما خواهیم بود.
