گرنت هیل، اسمال فوروارد برجسته‌ای که سال ۱۹۹۴ وارد لیگ بسکتبال NBA شد نزدیک ۶ سال است که بازنشسته شده است ولی همچنان زندگی پر جنب‌وجوشی دارد. سایت خبری بسکتبال theundefeated، در سال ۲۰۱۷ به سراغ او رفت و با این بازیکن سابق دیترویت پیستونز و اورلاندو مجیک درباره‌ی بازنشستگی و تاثیرات بسکتبال بر زندگی شخصی او به گفتگو نشست. بسکتفا، بهترین سایت خبری بسکتبال برای نخستین بار ترجمه‌ی این مقاله را در اختیار خوانندگان قرار می‌دهد.
گرنت هیل، بازیکن سابق لیگ بسکتبال NBA، در زمین بازی لحظات فوق‌العاده‌ای را از سر گذراند.
فصل ۷-۱۹۹۶ او تقریبا در همه‌ی زمینه‌های آماری، بهترین بازیکن دیترویت پیستونز بود، ازجمله در تعداد دقایق بازی، پرتاب‌های منطقه‌ای، پرتاب‌های آزاد، پاس گل و توپ‌ربایی –و در فصل عادی تنها یک بازی را از دست داد. یا مثلا عملکرد گرنت هیل در پلی‌آف سال ۱۹۹۷ مقابل آتلانتا هاوکس را به یاد بیاورید که چگونه اسمال فوروارد آتلانتا یعنی تایرون کوربن را دریبلِ کراس‌آور زد و بالای سر سنتر حریف یعنی دیکمبه موتومبو اسلم‌دانک کرد. یا برویم سراغ سال ۲۰۰۹ یعنی وقتی‌که در مسابقه‌ای بین فینیکس سانز و شیکاگو بولز، گرنت هیل ۳۶ ساله به جوان‌ها نشان داد قدیمی‌ها چطور اسلم‌دانک می‌کنند.
می‌توانیم تا جایی عقب برویم که گرنت هیل بیبی فِیس، مهارت‌های بازیسازی خود را در کالج دوک نشان داد. او در دوران کالج خود متوسط ۱۴.۹ امتیاز و ۶ ریباند برجای گذاشت و به تیم دوک کمک کرد در دو فصل اول حضور او در ترکیب خود دو بار پیاپی به قهرمانی NCAA برسد (سال‌های ۱۹۹۱ و ۱۹۹۲).
عملکرد گرنت هیل در لیگ بسکتبال NBA
گرچه گرنت هیل عادت کرده بود لیگ بسکتبال NBA را با مصدومیت‌های زانو، که از فصل ۲۰۰۰-۱۹۹۹ گریبانش را گرفته بود ادامه دهد ولی مصدومیت زانوی چپ نزدیک بود در سال ۲۰۰۳ او را بازنشسته کند. او کل سال ۴-۲۰۰۳ را در حالی‌که عضو تیم اورلاندو مجیک بود از دست داد.
گرنت هیل به یک سایت خبری بسکتبال گفت که «دکترهای زیادی به من گفتند که کارم تمام است ولی من تا ۱۰ سال بعد بازی کردم. …آن بازیکن سابق نشدم ولی همچنان از لیگ بسکتبال NBA لذت می‌بردم».
گرنت هیل به سایت خبری بسکتبال Undefeated گفت که «در دوران مصدومیت وقتی به خودم نگاه می‌کردم می‌دیدم که هنوز می‌توانم در زمین موثر باشم و چیزهایی به تیم اضافه کنم. تا ۴۰ سالگی بازی کردم و دلیل اصلیش آن بود که می‌دیدم تجربه‌ی ۱۹ ساله‌ام در لیگ بسکتبال NBA چطور می‌تواند گره بازی‌ها را باز کند.»
گرنت هیل که اکنون ۴۴ سال دارد بیشتر دوران ورزشی حرفه‌ای خود را به‌عنوان بازیکن اصلی در تیم‌های دیترویت پیستونز و اورلاندو مجیک و فینیکس سانز گذراند. او سال ۲۰۱۲ به لوس‌انجلس کلیپرز رفت و سال ۲۰۱۳ از بسکتبال خداحافظی کرد. هیل که مدافعی برجسته و با مهارت‌هایی متنوع بود تصمیم گرفت پس از ۱۰۲۷ بازی و متوسط ۱۶.۷ امتیاز و ۶ ریباند و ۴.۱ پاس گل کفش‌ها را بیاویزد.
سخت نیست آدم تصور کند که گرنت هیل پس از بازنشستگی مشغول استراحت باشد و از کنار خانواده بودن لذت ببرد. همسر او تامیا است، خواننده‌ای که تاکنون ۶ بار نامزد جایزه‌ی موسیقی گرمی شده. آنان دو دختر دارند به‌نام‌های میلا گریس و لائل رز. ولی برای مردی که ۷ بار در آل‌استار شرکت کرده زندگی همچنان پرهیجان است.
دوران بازی‌اش که تمام شد، از سال ۲۰۱۵ شد تحلیلگر بسکتبال در شبکه‌های CBS Sport، Turner Sports و NBA TV. او یکی از مالکان آتلانتا هاوکس و نایب رییس هیئت‌مدیره‌ی این باشگاه است.
هیل به سایت خبری بسکتبال Undefeated می‌گوید «من و همسرم دوست داریم تولید محتوا کنیم و در تلویزیون حضور داشته باشیم، ولی ما همچنین می‌دانیم کار در تلویزیون چه اصولی دارد و از این دانسته‌ها استفاده می‌کنیم تا در کنار یکدیگر خلاقیت بیشتری از خود بروز دهیم. من دارم کسب و کار خودم را راه می‌اندازم و با همسرم سعی داریم شرکتی خصوصی برپا کنیم و در آن، کارهای حیرت‌آور زیادی انجام دهیم. این کار خیلی جذاب و درگیرکننده و چالشی است ولی خب، پاداش خوبی دارد.»
این تازه یکی از کارهایی است گرنت هیل در دوران بازنشستگی مشغول به آن است.
سه سال قبل، هیل یکی از اعضای اتحادیه‌ی ملی مربیان بسکتبال (NABC) شد. او امسال به‌عنوان یکی از اعضای تیم، همراه با دیگر بازیکنان، مربیان و اصحاب رسانه پرونده‌ی ۱۸۱ دانش‌آموز ورزشکار را بررسی کرد و از ۱۰ نفر برتر، در زمان فینال بسکتبال NCAA مردان تقدیر شد.
گرنت هیل آموزش‌های مربی خود در دوک یعنی مایک کریژفسکی را قدر می‌داند، کسی که به او درکی از هدف و رهبری داد که هنوزهم که هنوز است همراه اوست. او می‌گوید: «من به‌عنوان یک ورزشکار مایلم بگویم ورزش‌های گروهی به آدم نظم و کار تیمی و مسئولیت‌پذیری جمعی و چگونگی رویارویی با پیروزی و شکست را نشان می‌دهند. ارزش‌ها و اصول زیادی وجود دارد که آدم می‌تواند از ورزش، درواقع از ورزش‌های گروهی یاد بگیرد و در زندگی به‌کار بگیرد.»
مصاحبه با گرنت هیل
به‌عنوان دانش‌آموز ورزشکار در دوک، چه چیزهایی یاد گرفتید که نه‌تنها در ورزش بلکه در زندگی هم به‌دردتان خورد؟
به‌عنوان یک دانش‌آموز… یاد گرفتم چطور فکر کنم. مدرسه به آدم یاد می‌دهد چطور از بیرون به قضایا نگاه کند، یاد می‌هد چگونه مشکلات را حل کند و چگونه تاب و توان خود را افزایش دهیم. دوران کالج آسان نبود ولی من فکر می‌کنم چیزهایی که آنجا یاد گرفتم را همیشه همراه خودم دارم و در زندگی به کار می‌گیرم.
از وقتی بازنشسته شدید بسکتبال چه تغییری کرده است؟
فکر می‌کنم بسکتبال تکامل پیدا کرده است، البته نه اینکه بسکتبال جدید را اصلا نفهمم ولی به‌نظرم الان بسکتبال ساده‌تر شده است. به‌نظرم تاکید روی گوشه‌های زمین بیشتر شده. الان بیشتر می‌بینید که در گوشه‌های زمین بازی می‌کنند و از آنجا سه‌امتیازی پرتاب می‌کنند.
چه چیزِ بسکتبال کم شده؟
دفاع در حالت پست‌آپ کمتر شده و بازیکنان هیکلی توپ را پایین می‌گیرند و رسم بازی عوض شده است. از وقتی که خداحافظی کردم بازی کمی عوض شده و اشکالی هم ندارد. لیگ بسکتبال NBA رشد می‌کند و تکامل می‌یابد و از جهات مختلف عوض می‌شود ولی تاکید بر پرتاب از گوشه‌ها و بازیکنان ماهر و مستعدی که می‌توانند از راه دور پرتاب کنند در چند سال گذشته لیگ بسکتبال NBA را خیلی عوض کرده است.
کدام بازیکن است که شبیه شما بازی می‌کند؟
فقط نگویید عجب آدم پررویی هستم. وقتی به کسی مثل لبرون جیمز نگاه می‌کنم می‌بینم که او از من بزرگ‌‌تر و شاید ورزشکارتر باشد، ولی سال‌هایی که در دیترویت پیستونز بودم مثل لبرون توپ را حمل می‌کردم و مثل یک پوینت‌گار بودم، یک کار راه انداز –حداقل شکل بازی‌مان که شبیه هم است.
بهترین نصیحتی که از یک بازیکن بسکتبال شنیدید چه بوده؟
نصیحت‌های زیادی شنیده‌ام. آدم‌های زیادی هستند که بخواهند کمکت کنند. آن اوایل که در دیترویت پیستونز بازی می‌کردم، جو دومارز به من گفت که راز فعالیت طولانی‌مدت در لیگ بسکتبال NBA آن است که هر روز رشد کنی و بهتر شوی. اینکه می‌دیدم یک بازیکن آل‌استار، یک همه‌فن حریف باتجربه هنوز هم که هنوز است روی مهارت‌هایش کار می‌کند مرا تحت‌تاثیر قرار داد.
کدام عادت‌های دوران بازیگری هنوز هم با شماست؟
می‌خواهید باور کنید می‌خواهید باور نکنید ولی یکی از چیزهایی که جالب ولی در عین حال چالش برانگیز است آن است که آدم ۲۰ سال تمام شب‌ها به میدان برود؛ درواقع طی فصل آدم شب‌زنده‌داری بودم و برای همین یاد گرفتم عصرها یک چرتی بزنم.
بعد از تمرین به خانه می‌آمدم و پیش از آن‌که بچه‌ها از مدرسه بیایند یک ساعتی چرت می‌زدم. روزهای بازی که از تمرین بر می‌گشتم ناهار می‌خوردم. … بدنم عادت داشت بعد از ناهار بخوابد. الان هم وقتی بعد از ناهار قرار ملاقات دارم و نمی‌خوابم دایما به خودم می‌گویم «ای بابا، خوابم گرفته!» گاهی هم پا می‌شوم می‌روم حمام و خودم را مشت‌ومال می‌دهم، از جمله پاهایم را. خلاصه اینکه همه‌ی این کارها را می‌کنم تا خوابم نبرد. خنده‌دار است.
برنامه‌ی شما و همچنین برنامه‌ی تامیا کاملا پُر است. دلیلش چیست که زندگیتان این‌همه سال دوام آورده؟
خب دلیل اصلی آن است که همسرم کنیزی‌ام را می‌کند. نه، شوخی کردم. فکر می‌کنم مردم وقتی از بیرون به کار و زندگی ما نگاه می‌کنند به‌نظرشان می‌رسد که هنر کرده‌ایم این‌همه سال باهم زندگی کرده‌ایم. خانواده در اولویت است. با هم حرف زدن. ما زندگی خیلی معمولی‌ای داریم، یعنی همه تلاشمان را می‌کنیم تا زندگیمان معمولی باشد. زندگی ما الان حول بچه‌هایمان می‌چرخد. وقتی خانواده در اولویت باشد و برایش همه‌کار بکنی … روابط … اینها همه نیاز به تلاش کردن و حرف زدن با یکدیگر دارد.
تابستان امسال می‌شود ۱۸ سال که ازدواج کرده‌ایم. دوستان خوبی برای هم هستیم و روابط خیلی گرمی داریم و خیلی خوشحالم که با تامیا ازدواج کردم!
خب، بعد چه؟ در آینده‌ی نزدیک دوست دارید چه کارهایی بکنید؟
به‌نظر من یکی از چیزهای مهم زندگی آن است که همیشه چیزهای جدید را تجربه کنی. فرقی هم نمی‌کند کار تجاری باشد، سرگرمی باشد یا هر چیز دیگر. به‌نظر من کار جدید آدم را از منطقه‌ی امنش بیرون می‌آورد و تازه از اینجا به بعد است که شانس واقعی رشد کردن به وجود می‌آید.
بچه‌های ما بزرگ می‌شوند و نیازهای متفاوت پیدا می‌کنند و سعی می‌کنیم با تردستی امور را بر وفق مراد کنیم و این کار، چالشی بی پایان است. کارهای جدید می‌کنیم و به مسافرت می‌رویم. چه کسی می‌داند زندگی ما را قرار است کجا ببرد؟ فکر می‌کنم اگر آدم به چیزهای نو خوشامد بگوید و با آدم‌های جدید آشنا شود شانس‌هایی به‌وجود می‌آید که قبلا وجود نداشتند.
می‌خواهم یک زبان جدید یاد بگیرم. می‌خواهم یک ساز جدید یاد بگیرم –پیانو می‌زنم ولی دوست دارم گیتار هم یاد بگیرم. نمی‌دانم می‌شود یا نه، چون انگشت‌هایم خیلی بزرگ هستند، ولی هیچی که نباشد مرا از منطقه‌ی امنم بیرون می‌آورد. وقتی این کار را می‌کنم و خودم را به چالش می‌کشم، احساس می‌کنم که دارم بالاترین شانس رشد کردن را به خودم می‌دهم.
منبع: theundefeated.com
بهترین مطالب مربوط به لیگ بسکتبال NBA را در بسکتفا، بهترین سایت خبری بسکتبال بخوانید.
