همین الان، همه چهار گزینه مشخص در ذهن خود دارند که مشخصا مساله اصلی، ترتیب قرارگیری‌شان است. چهار سرمربی برتر تاریخ بسکتبال NBA چه کسانی هستند و اصلا نفر پنجم کیست؟ جویی مانیانلو و مت زماک، در یادداشت‌های اختصاصی خود، ۵ سرمربی برتر تاریخ را برگزیده و مورد تحلیل قرار داده‌اند که ترجمه آن را در بهترین سایت خبری بسکتبال در ایران مطالعه خواهید کرد. با بسکتفا همراه باشید.
۵. چاک دیلی
علاوه بر سرمربیگری یک تیم رویایی، او شخصیتی والا و عالی بود که کل دنیای ورزش را تحت تاثیر قرار داد. چاک دیلی یکی از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین تیم‌های عالی تاریخ بسکتبال NBA را ساخت: پسران بدِ پیستونز! دیترویتِ او با حضور لری برد و مجیک جانسون لیگ را فتح کرد، آن هم در حالی‌که مایکل جردن هنوز بازی می‌کرد و این ارزش کار را بیشتر می‌کند.
به جز اولین تجربه کاری او در کلیولند کاوالیرز، دیلی هیچوقت تیمی بازنده نساخت. او همیشه میل شدیدی به پیروزی داشت و آمار ۴۸ پیروزی یا بیشتر در هفت فصل از ۱۴ فصلی که سرمربیگری کرد، گواهی بر این مطلب است. شاید هم رمز موفقیت او این بود که می‌دانست چه کسانی را انتخاب کند. مگر همین مشخصه بارز بهترین مربیان نیست؟
۴. پت رایلی
او سابقه مربیگری در پنج تیم قهرمان را داشت. به عبارت دیگری پنج قهرمانی را تجربه و یک بار نیکس را در سال ۱۹۹۴ به فینال رقابت‌ها رسانده است. در نوزده فصل از بیست و چهار فصل، تیم‌های او درصد پیروزی ۶۰ به بالا را تجربه کرده‌اند. به عنوان رئیس، در حالی که با لبران جیمز به مشکل خورد، به صورت همزمان در حال رو کردن اریک اسپولسترا به دنیای بسکتبال بود. او شاید بانفوذترین مرد تاریخ بسکتبال NBA باشد و بسیاری رایلی را کوین بیکنِ بسکتبال خطاب می‌کنند. تاثیر رایلی در پرورش ستارگان بسیار غیرقابل بحث و غیرقابل انکار است.
۳. گرگ پوپوویچ
ارزش او در تاریخ NBA همواره دست کم گرفته شده است. در واقع به او خوب پرداخته نشده و دلیلش هم مشخص نیست. او در سن آنتونیو با مدیریت بی‌نظیر خود به اوضاع سر و سامان داد و در فصل ۱۶-۲۰۱۵ تیمی را روانه مسابقات کرد که همه از رویارویی با آن هراس داشتند. سن آنتونیو پس از ۱۷ سال از اولین عنوان قهرمانی پوپوویچ که تیم دانکن هم حضور داشت (۱۹۹۹)، دوباره اوضاع خوبی پیدا کرده بود. همه بازیکنان حاضر بودند و اکنون هم حاضرند به خاطر بازی تحت نظر پوپوویچ، حتی دستمزد کمتری بگیرند. این موضوع کابوس سایر تیم‌هاست، بدون شک.
۲. رد آورباخ
۹ قهرمانی به عنوان سرمربی بوستون سلتیکس و هفت قهرمانی دیگر به عنوان مربی و رئیس باشگاه! این عدد به ۱۶ قهرمانی در ۲۹ سال می‌رسد. شوخی نیست. بله.
۱. فیل جکسون
پس از انتخاب کریستاپس پورزینگیس به عنوان انتخاب چهارم در درفت ژوئن ۲۰۱۵، بسیاری این حرکتش را تحسین کردند. این انتخاب جسورانه و شجاعانه بود و نشان می‌داد فیل آنالیز خوبی انجام داده است. او که در دوران بازیگری خود سیزده بار طعم قهرمانی را چشیده است، ذره‌ای در انتخاب این بازیکن شک نکرد. افرادی چون جکسون هیچکاری را بدون آنکه به عواقبش فکر کرده باشند، انجام نمی‌دهند.
حرفه جکسون در تمام ادوار، بر پایه ریسک ساخته شد. او هیچوقت با ترس کاری را انجام نداد. در تمامی تیم‌هایی که حضور داشت، با ستاره‌ها کار کرد و همواره سعی داشت به مانند رهبر یک ارکسترا کار و همه را متحد کند. او دوست داشت صدای زیبای تیمش را بشنود. به هرحال او همیشه نشان داد از شکست نمی‌ترسد و اصلا چرا باید بترسد؟ محض رضای خدا، او فیل جکسون است!
۵ سرمربی برتر تاریخ بسکتبال NBA به انتخاب مت زماک
۵. رد هولزمن
اول یک سخن کوتاه در مورد چاک دیلی باید بگویم. او بی‌نظیر است. وقتی می‌گویم بی‌نظیر یعنی همین نه خوب، بلکه بی‌نظیر. او می‌توانست انتخاب شماره پنجم باشد. او در بوستون و لس آنجلس لیکرز محشر بود و تیم رویایی ۱۹۹۲ را مربیگری کرد. دیلی یکی از شخصیتهای مهم و عالی در تاریخ بسکتبال NBA است، بدون شک.
چرا هولزمن؟ دلایل من بدین ترتیب هستند. اول از همه، هولزمن درست مثل رمزی که متولد فیلادلفیاست و لری براون، در شمال‌شرق شهر (بروکلین) بزرگ شده است. او در شهری بوده که بسکتبال عضو جدایی ناپذیرش محسوب می‌شود و بدون شک از این بابت، بهره‌های زیادی برده است. هولزمن ایده‌ها و اوج خود را نیویورک و با نیکس تجربه کرد. هیچکس نمی‌توانست در شرایطی که او قرار داشت، به چنین موفقیتی دست یابد. سرمربی نیکس بودن، یکی از خسته کننده‌ترین اتفاقاتی بود که می‌توانست برای یک مربی پیش بیاید اما هولزمن توانست با مهارت‌های ویژه خود، از پس شرایط برآید. حتی افراد بزرگی چون ریک پیتینو و هابی براون هم نتوانستند سرمربیگری در نیکس را تحمل کنند. جف فن گاندی تا فینال مسابقات رفت اما به قول معروف، «با یک گل بهار نمیشود» و یک فصل را نمی‌توان مورد ارزیابی قرار داد. او در اوایل دهه ۷۰، کاری را نیکس انجام داد که شاید فقط بتوان با پروژه بزرگ پوپوویچ در سن آنتونیو اسپرز مقایسه کرد.
ارزش کار او بیشتر در جایی مشخص می‌شود که در حضور دیگر تیم‌های بزرگ و حتی پس از بوستونِ عالی دهه شصت، به مدت یک دهه تیمی عالی ساخت که معنای قهرمانی را می‌دانست. البته بوستونِ بیل راسل و رد آورباخ هیچوقت در فینال به لیکرز نباخت ولی نیکس در ۱۹۷۲ به لیکرز باخت تا از این لحاظ، هولزمن نتواند نامش را به عنوان تاریخ‌سازی بزرگتر ثبت کند. البته او بالاخره در دو فینال از سه فینالی که برابر لیکرز برگزار کرد، پیروز شد تا هولزمن به حق، جایگزین چاک دیلی در لیست برترین مربیان تاریخ بسکتبال NBA قرار گیرد.
۴. پت رایلی
حال به بخشی از لیست رسیدیم که ترتیب قرارگیری، مهم‌تر از افرادی می‌شود که حضور دارند. اینجا چهار افسانه و اسطوره حضور دارند، افرادی که هنرِ مربیگری را به معرض نمایش گذاشتند. این اشخاص وجه تمایز و اختلافات زیادی دارند ولی در اصل همگی بی‌نظیر هستند. قرار نیست اینجا بگوییم آقای X از آقای Y در سرمربیگری بهتر است. قرار است به مدح و ستایش آن‌ها بپردازیم. کسانی که نامشان با بسکتبال NBA گره خورده است. این هم دلایلی که چرا پت رایلی در جایگاه چهارم قرار دارد نه سوم.
اول از همه، رایلی پس از در اختیار گرفتن سکان هدایت لیکرز از پل وستهد، دو بازیکن بزرگ به نام مجیک جانسون و کریم عبدالجبار داشت. البته گرگ پوپوویچ هم در دو قهرمانی پیاپی، داوید رابینسون و تیم دانکن را داشت و در کل می‌شود گفت ستاره‌های لیکرز از سن آنتونیو اسپرز دهه نود بیشتر بودند. دلیل دوم هم این است که پوپوویچ با سبک و رویکردی کاملا متفاوت موفق به قهرمانی شد؛ در حالی که قهرمانی سال ۲۰۱۴ و چهار قهرمانی پیشین، کاملا بر پایه بازی تیمی و تاکتیک‌های متنوع به دست آمد.
۳. گرگ پوپوویچ
مردی اهل عمل که فراموش نکنیم در حالی که نایب رئیس بود، با اخراج باب هیل، از دفتر مدیریت خود بیرون آمد و سرمربیگری سن آنتونیو را برعهده گرفت. البته پت رایلی هم اینکار را در میامی هیت انجام داده و به جای فن گاندی روی کار آمده بود. برخلاف رایلی، گرگ در همان فصل موفق نبود ولی پایه‌های تیمی را ساخت که قرار بود برای سال‌های آتی افتخار آفرینی کند. سن آنتونیو در اولین دهه از قرن جدید، قدرت را از دست لیکرز گرفت. پس از اضافه شدن تونی پارکر و جینوبلی از خارج از کشور، تیم شکل جدی‌تر و کامل‌تری به خود گرفت. رایلی در مارکت هزینه‌های زیادی انجام داد در حالی که پوپوویچ، بیشتر به اتحاد تیمی دل بست.
۲. فیل جکسون
آیا سرمربیگری فیل جکسون فوق‌العاده است؟ بله بدون ذره‌ای شک. او نمونه بارز فردی است که مربیگری را با روانشناسی و کنترل غرور بازیکنان ترکیب کرد و به شخصی جاویدان در تاریخ بدل شد. او استادِ «مدیریت نفس» بود و بازیکنانش را طوری کنترل می‌کرد که هیچکس در قلمرو او، توانایی مخالفت نداشت. اگر بتوانید مایکل جردن، اسکاتی پیپن، دنیس رودمن و تونی کوکوچ را کنترل کنید و با کوبی و شکیل اونیل همکاری مثبتی برای قهرمانی داشته باشید، قطعا لایق جایزه نوبل هستید. بدون اغراق می‌گویم کار با این بازیکنان و با آن‌همه غرور راحت نیست. استاد کنترل رختکن، ساخت تیمی متحد و بدون تکبر، لایق بهترین تحسین‌هاست و هیچ تحسینی بالاتر از قرار دادن او در لیست ۵ سرمربی برتر تاریخ بسکتبال NBA نیست.
۱. رد آورباخ
افسانه بوستون سلتیکس! اگر سرمربیگری به معنای تدریس و یاد دادن است، پس انتقال رازها و مهارت‌های خاص به بازیکنان هم یک هنر است. در این جنبه از بازی بسکتبال، چه کسی را به یاد دارید که از آورباخ بهتر باشد؟ او الگو و مرجع اصلی برای بسیاری از مربیان هم نسل خود بود و نسل فعلی و آتی، همچنان به یادگیری از ردِ بزرگ ادامه خواهند داد. امضای قرارداد با جکسون، شاهکار قرن او بود. او یک معلم واقعی است تا یک سرمربی. بدون شک، میراث او سینه به سینه نقل خواهد شد و قهرمانی‌های او، داستان جذابی برای نسل آینده خواهد بود.
از اینکه بهترین سایت خبری بسکتبال را برای خواندن این یادداشت جذاب انتخاب کردید، متشکریم. منتظر مقالات جذاب در بسکتفا باشید.
منبع: thecomeback
